29 June 2009

ROCKWAVE 2009 Cancelled (28/6/09 & 29/6/09) *[Update]

Όπως και χθες, έτσι και σήμερα ακυρώθηκε η 3η μέρα του RockWave λόγω βροχοπτώσεων. Αναμένεται ανακοίνωση από την DiDi Music για το τι θα γίνει την αυριανή (4η) μέρα (30/6/09). Μακάρι να πάνε όλα καλά και να μην αναβληθεί και αυτή.
*[Update]: Αίσιο ΤΕΛΟΣ είχε το φετινό RockWave μιας και όλα πήγαν καλά την τελευταία μέρα. Ο καιρός ήταν μια χαρά και όλες οι μπάντες έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, με αποτέλεσμα να απολαύσουμε μια φοβερή βραδιά!

GOD DETHRONED - ''Passiondale''

Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι εν έτη 2009 μπάντες του βεληνεκούς των God Dethroned, μετά από σχεδόν 20 χρόνια στο χώρο, θα με εξέπληταν τόσο ευχάριστα.
Όγδοο album που μυρίζει μπαρούτι μιάς και το concept βασίζεται σε μια αιματηρή μάχη του Α΄παγκοσμίου πολέμου που έλαβε χώρα στην μικρή πόλη του ''Passchendaele'' στο Βέλγιο που διήρκεσε 5 μήνες και στοίχησε την ζωή σε 900.00(!) ανθρώπους.
Μετά το πολεμικό συναίσθημα που αποκτάς με το στιχουργικό μέρος έρχεται το ηχητικό να ντύσει μουσικά την πολεμική αυτή θεματολογία. Φοβερά riffs, brutal φωνητικά, drums τίγκα στα blastbeat σου επιτίθενται από κάθε κατεύθυνση. Όλα τα κομμάτια είναι συνθετικά ολοκληρωμένα με το rhythm section να ισοπεδώνει ότι βρεί μπροστά του σε άψογο συνδυασμό με μελωδικά σολαρίσματα ακόμα και καθαρά φωνητικά στα ''Poison Fog'' και ''No Survivors''.
Η προσθήκη δύο νέων μελών, της Susan Gerl (!) στις κιθάρες και του Roel Sanders στα τύμπανα συνδυάστηκε με ένα δυνατό album, ένα δυναμικό comeback.
Αν το Death Metal συνεχίσει να μας δίνει τέτοιες κυκλοφορίες ίσως να ξεφύγει από το βάλτο που έχει πέσει εδώ και πολλά χρόνια.

Βαθμολογία: Massive Killing Machine

28 June 2009

FOALS-live report @ Rockwave festival 27/06/09


Θα αναρωτιέστε γιατί ο τίτλος έιναι Foals και όχι ας πούμε Rockwave festival day 1 ? Ο λόγος είναι το μηδενικό φεστιβάλ που είδα .Τα καλά νέα είναι πως μπήκα τσάμπα , αλλιώς δεν υπήρχε περίπτωση να πατήσω το πόδι μου στο σχεδόν ανύπαρκτο φετινό rockwave . Ο κόσμος πρέπει να έσκασε για Gogol Bordello . Πουθενά αλλού δεν μπορώ να στηρίξω τον άπλετο hippiσμό που αντίκρισαν τα κουμποτρυπέ μου μάτια . Μήπως μεγάλωσα πολύ ? Ή μήπως σε αυτή τη χώρα δεν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας από την ανθρώπινη κακογουστιά ? Έφτασα στο terra vibe στις 7 .Οι gogol bordello είχαν ήδη ξεκινήσει να γυφτάρουν , δεν μπορώ να πιστέψω πραγματικά τι μπορεί να είναι αυτό που θα σε κάνει να συμπαθήσεις αυτή τη μπάντα , με αποτέλεσμα η σκηνή που θα ξεκινούσαν να παίζουν οι Foals να είναι σχεδόν άδεια!!! Με ανεσάρα κάτσαμε στο κάγκελο που έσκασε και ο γραφικότατος πλέον φεστιβαλικός φωτογράφος με το πούρο και τα 3 μέτρα φωτογραφικό φακό και βγαίνουν οι Foals με 20λεπτη καθυστέρηση . Δώσανε μια αίσθηση παίζω στο σπίτι μου στυλ , χωρίς παπούτσια τα drums , ο τραγουδιστής , Yannis Philippakis , νομίζω χάλαγε την εικόνα της μπάντας , ενώ η τελειότητα του τυπά , Jimmy Smith (τσέκαρε photo) , που έπαιζε κιθάρα μου δημιούργησε ανάμεικτα feelings . Μουσικά τα σπάσανε , είναι και η μόνη μπάντα που είδα ουσιαστικά . Παίξανε κομμάτια από το μοναδικό τους album 'Antidotes' και δύο καινούρια που αν είστε fan των Foals πιστέψτε με θα είναι καλύτερος δίσκος αυτός . Προσωπικά τα δύο καινούρια εκ των οποίων , αν δεν κάνω λάθος , το ένα τιτλοφορείται 'Safe' είναι τα σημεία που στο live μου άρεσαν περισσότερο . Ο mr Philippakis έκανε encore χτυπώντας με μανία το ταμπούρο αφήνοντας στην άκρη την κιθάρα του και παίζοντας το 'Two Steps, Twice' κατέβηκε κάτω στον κόσμο μπήκε ανάμεσα τους χτυπώντας τις μπακέτες και ξεσήκωσε κάπως το κοινό . Το live ολοκληρώθηκε με το δεύτερο καινούριο και πολύ αξιόλογο κομμάτι τους (αγνοώ τον τίτλο) .
Moby δεν γύρισα καν να κυττάξω τη σκηνή αλλά κατάλαβα πως ξέρει καλά το ελληνικό κοινό και οι Placebo παίξανε (στα 5-6 κομμάτια που κάθησα να ακούσω) για άτομα που είχαν ανάγκη να κοιμηθούν .
Θετικά της βραδυάς : Πολύ καλή παρέα , φθηνή μπύρα και μεγάλο μπουκαλάκι νερό.

(photo by moodygirl)

SILVERSUN PICKUPS live report @ Gagarin 205 24/06/09


Καρδούλες , Gibson Firebird , ES-335 , 23.15 , Carnavas , Swoon , παρελθόν , μέλλον , αστεράκια , vodka , τσάι (!!!), αγωνία , μπύρες .Είσαι εδώ?? Ανθρώπινη επαφή , καπνός , μοναξιά , φωτογραφίες , sms , Panic Switch , The Royal We , Kissing Families , Lazy Eye , Growing Old Is Getting Old , Well Thought Out Twinkles , Future Foe Scenarios , There's No Secrets This Year , It's Nice To Know You Work Alone , δεν μου έμεινε φωνή , νομίζω θα εκραγώ , σκέψεις , λέξεις (που λέει και ο Σάκης) , ένταση , πάθος , έρωτας , μελαγχολία , μου λείπεις , σε σκεφτομαι , δεν μπορώ μακριά σου , anchore , Rusted Wheel , Common Reactor , ταξίδια , california , road trip , η θεία από το Σικάγο , να το πάλι το παγωτό , νομίζω πως τον αγαπώ , πονάω , είμαι ευτυχισμένη , φόβος , κόκκινο , πολύ κοντά , πολύ μακριά , μάτια , κάγκελο , διάσταση , τα σπάσανε , υπέροχοι , silversun pickups , δεν μου λείπεις, πόρωση , καύλα , μιάμιση ώρα , Λιοσίων.Όσοι ήταν εκεί φτιάχνουν μόνοι τους τις προτάσεις . Όσοι όμως δεν ήταν το live ήταν κάτι παραπάνω από ικανοποιητικό , παίξανε κάτι λιγότερο από μιάμιση ώρα , κρίμα που στην Ελλάδα ο κόσμος δίνει λεφτά για να αποκτήσει ένα εισητήριο σε 'γύφτικα' festival όπως το rockwave και θάβονται κάτι τέτοιες μπάντες..Τι να λέμε τώρα στη Βανδοκρατούμενη Ελλάδα .....(ακολουθεί κράξιμο για το Rockwave).

(photo by matsi)

*το άρθρο γράφτηκε από εμένα και matsi μια δύσκολη καλοκαιρινή internetική στιγμή

27 June 2009

EIGHTIES MATCHBOX B-LINE DISASTER-Hörse of the Dög

Aυτό το κείμενο θα έπρεπε να μου βγει τελείως αυτόματα,όπως όλα τα αυτόματα πράγματα που κάνουμε καθημερινά,ανάβουμε τσιγάρο με τον καφέ,μιλάμε στο τηλέφωνο,στέλνουμε μηνύματα,είμαστε on line,χτυπιόμαστε στον ήχο του αγαπημένου μας κομματιού,προσκυνάμε την μπάντα της αδυναμίας μας.Σκέφτομαι,τώρα,πως ο δίσκος διόλου γοητευτικός θα φαίνεται δίπλα στους iron maiden αλλά δεν γαμείς...είμαι έτοιμη να flashάρω,στο παρελθόν μου,κυρίως.Αφιερώνω αυτό το κείμενο στον εαυτό μου,στο οξύθυμο εγώ μου και στις ανώμαλες αντιδράσεις μου,στο psych-garage από την Αγγλία...παρακαλώ.Όσοι γνωρίζουν τους Eighties Matchbox είμαι σίγουρη πως τους γουστάρουν απίστευτα,τουλάχιστον σε ένα υποθετικό flashback το 2002...γιατί αν κρίνουμε από φέτος....Ο λόγος που σήμερα γράφω για αυτούς είναι η απογοήτευση της τελευταίας τους κυκλοφορίας που περίμενα,ομολογώ,πως και πως.Θα μπορούσα να γράψω ένα review για τον νέο δίσκο και να τους κράξω ασύστολα,που πήγε η φωνάρα,οι γαμάτες κιθάρες,η τσίτα,που????(μου είναι αδύνατον).Το 'Hörse Of The Dög' υπάρχει στη δισκοθήκη μου,κειμήλιο,από αυτά που δεν σκονίζονται ποτέ,το έχω σε cd, σπασμένο κουτάκι,γρατσουνισμένο,εξώφυλλο,σχεδόν,τσαλακωμένο,κλείνει οκταετία χρήσης σε λίγο καιρό.Πως θα μπορούσα να τους κράξω?(μου είναι αδύνατον).Στα flashback πρέπει να γράφουμε τα ιστορικά και πότε δημιουργήθηκε η μπάντα και να δώσουμε σίγουρα μια περιγραφή για το πως ακούγονται και πόσα μέλη είναι και από που επηρεάστηκαν και μπλα μπλα.Όχι,υπάρχει το wikipedia για αυτή τη δουλειά.Πέρυσι τον Δεκέμβριο έφυγα από το Λονδίνο την ημέρα που οι Eighties Matchbox δίναν live.Βρισκόμουν τόσο κοντά στο να δω αυτή την μπάντα με αυτή τη φωνή,αυτή την εμφάνιση και με αυτό το perform που είχαν τότε,όχι σήμερα,δεν τους δίνω άλλη ευκαιρία,κρατάω το 2002,το χαρίζω σε όποιον δεν το γνώρισε ποτέ...(κατεβάστε το οπωσδήποτε!!!!!!).Μια μπάντα που της έσκασε η έμπνευση για δημιουργία σε ποσότητα,βρίσκεται στη ζωή μου στην τρυφερή ηλικία των 20,με μεγαλώνει,και στα 28 μου χρόνια με στέλνει στην λεκάνη της τουαλέτας από την αναγούλα.... 

SACRED REICH - The American Way

Ένας από τους δίσκους που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην διαμόρφωση του Thrash των 90's και γενικότερα της Bay Area σκηνής, είναι το "The American Way" των SACRED REICH. Κυκλοφόρησε το 1990 και θεωρείται δίσκος ορόσημο για το Thrash και όχι μόνο. Ένας δίσκος που δεν φθείρεται με τίποτα από τον χρόνο. Ένας δίσκος που αν τον ακούσει κάποιος σήμερα θα νομίσει ότι βγήκε χθες. Ένας δίσκος που μαζί με το "Vulgar Display Of Power" (1992) των Pantera, πήγαν το Thrash (και γενικότερα ολόκληρη την Metal σκηνή) πολύ μπροστά.
Οι Sacred Reich είναι μια Thrash Metal μπάντα από την Αριζόνα αποτελούμενη από τους Phil Rind (μπάσο / φωνητικά), Greg Hall (ντραμς), Wiley Arnett και Jason Rainey (κιθάρες). Το 1987 κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους άλμπουμ με τίτλο "Ignorance". Ένα φοβερό άλμπουμ που έκανε μεγάλη εντύπωση στον μουσικό τύπο της εποχής, γράφοντας διθυράμβους. Και καλά έκανε γιατί με αυτήν την κυκλοφορία μπήκαν τα γερά θεμέλια για την συνέχεια. Μετά από ένα χρόνο επανήρθαν με το ιστορικό EP "Surf Nicaragua", αρχίζοντας να ενοχλούν κάποιους με την θεματολογία των κομματιών τους. Καυστικός πολιτικοκοινωνικός στίχος που κριτικάρει έντονα την αμερικάνικη εξωτερική πολιτική. Αυτό ήταν όμως μόνο η αρχή, γιατί το τελειωτικό χτύπημα δεν είχε έρθει ακόμα. Ήρθε όμως μετά από 2 χρόνια (αφού πρώτα κυκλοφόρησαν και ένα live ΕΡ, το "Alive at the Dynamo") με το αριστουργηματικό "The American Way". Μόνο από το εξώφυλλο και τον τίτλο καταλαβαίνεις ποιο μπορεί να είναι το περιεχόμενο των στίχων. Πιο καυστικοί από ποτέ, τα βάζουν με το αμερικανικό σύστημα σε όλους του τους τομείς. Από το πολιτικοκοινωνικό αμερικανικό μοτίβο, μέχρι την εξωτερική πολιτική και την μόλυνση του περιβάλλοντος. Κάθε κομμάτι είναι από μόνο του ένα μικρό αριστούργημα (ακόμα και το  funky, χιουμοριστικό "31 Flavors", που αναφέρεται στον κολλημένο μεταλλά που δεν δέχεται να ακούσει τίποτα άλλο εκτός από metal). Γενικά αυτός ο δίσκος απλά δεν παίζεται. Ότι πιο ώριμο είχε κυκλοφορήσει μέχρι τότε στον χώρο του thrash. Άψογη παραγωγή από τον τεράστιο Bill Metoyer, εκπληκτικές εκτελέσεις, riffs που καθηλώνουν (και έχουν γράψει ιστορία), ντραμς που σε κολλάνε στον τοίχο (άσε αυτή η υπέρτατη δίκαση) και μπάσο / φωνή που σε πορώνει τόσο πολύ κάνοντάς σε να τραγουδάς μαζί με τον Phil: "A capitalist's democracy why no one said that the freedom's free lady liberty rots away no truth no justice… the American Way" και " Towering temples of modernization megatropolis monument to civilization pollution and waste is direct indication to the growing problem of the world's situation", ή "Jailed and beaten left to die political prisoners of apartheid youth of the nation violently oppressed in the quest for freedom thousands dead. How can we let this be in their country they must be free when will segration end when will the masses be free again" και γιατί όχι, ακόμα και "Mr. Bungle is so very cool so don't be an ignorant fool there's so much music for you to choose so don't just be a metal dude it's cool fool".
Η καλή πορεία της μπάντας συνεχίστηκε με τους δίσκους "Independent" (1993) και "Heal" (1996). Μετά από αυτούς ήρθε η διάλυση και αποχαιρέτισαν το κοινό τους με ένα live άλμπουμ με τον παν-εύστοχο τίτλο "Still Ignorant", το οποίο περιέχει συνοψισμένη όλη την ιστορία τους. Μετά από αρκετά χρόνια σιωπής επανασυνδέθηκαν πέρσι για να δώσουν live εμφανίσεις σε όλο τον κόσμο (κάτι σαν re-union tour), με σημαντικότερη εμφάνιση αυτή του Hell Fest. Απέδειξαν ότι δεν μασάνε και ότι μπορούν ακόμα να παίζουν όπως ακριβώς έπαιζαν και στο παρελθόν. Άψογες εκτελέσεις μέσα από όλα τα άλμπουμ τους με πιο χαρακτηριστικές αυτές από το "The American Way" - τον καλύτερο δίσκο τους. 
Πιστεύω ότι δεν χρειάζεται να πω κάτι άλλο για αυτή την δισκάρα παρά μόνο ότι αν υπάρχει κάποιος που δεν την έχει ακούσει, καιρός είναι να το κάνει. Έτσι και αλλιώς δεν θα καταλάβει ότι ακούει έναν early 90's δίσκο. Θα νομίσει ότι μόλις κυκλοφόρησε!

Tracklist:
1. Love... Hate
2. The American Way
3. The Way It Is
4. Crimes Against Humanity
5. State of Emergency
6. Who's To Blame
7. I Don't Know
8. 31 Flavors


26 June 2009

RIP MICHAEL JACKSON KING OF POP


Δάκρυσε η μουσική σήμερα...

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ROCKWAVE FESTIVAL 2009

ROCKWAVE FESTIVAL 2009
27, 28, 29 & 30 ΙΟΥΝΙΟΥ

TERRA VIBE PARK
Terra Stage & Vibe Stage
www.rockwavefestival.gr | www.didimusic.gr

Οι πόρτες ανοίγουν στις 11:00 κάθε μέρα και οι πρώτες μουσικές νότες θα ακουστούν στο Terra Vibe Park ήδη από τις 12:00 το μεσημέρι!!

ώρες εμφάνισης είναι οι εξής:

27 ΙΟΥΝΙΟΥ

TERRA STAGE
PLACEBO
22:00
MOBY 20:00
GOGOL BORDELLO 18:45
AVIV GEFFEN 17:30
CABARET BALKAN 16:30

VIBE STAGE
FOALS 19:00
EXPATRIATE 16:30
SUNNY SIDE OF THE RAZOR 13:15
RAINTEAR 12:15

28 ΙΟΥΝΙΟΥ

TERRA STAGE
THE KILLERS
22:00
DUFFY 20:30
DINOSAUR JR 19:00
K.BHTA 17:45
GAD. 17:00

VIBE STAGE
TRICKY 20:00
EDEN JAMES 18:30
DE NIRO 16:00
JAMERLLADA 13:15


29 ΙΟΥΝΙΟΥ

TERRA STAGE
MOTLEY CRUE
22:00
MONSTER MAGNET 20:30
ARCH ENEMY 19:00
LAUREN HARRIS 17:30

VIBE STAGE
W.A.S.P. 20:00
VOIVOD 18:30
INACTIVE MESSIAH 16:00
SCAR OF THE SUN 13:15

30 ΙΟΥΝΙΟΥ

TERRA STAGE
SLIPKNOT 22:00
MASTODON 20:30
DOWN 19:10
KYLESA 17:55
TORCHE 17:00

VIBE STAGE
SAXON 20:00
LITA FORD 18:30
EDEN DEMISE 16:00
GOD.FEAR.NONE 13:15

Τιμές Εισιτηρίων:

ΓΕΝΙΚΗ ΕΙΣΟΔΟΣ: Προπώληση 50 euro , Box Office 55 euro
ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΔΙΗΜΕΡΟΥ (αφορά στην 1η και 2η μέρα του φεστιβάλ / και την 3η και 4η μέρα του φεστιβάλ) : Προπώληση 85 euro
ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΤΕΤΡΑΗΜΕΡΟΥ :
Προπώληση 150 euro

Σημεία Προπώλησης Εισιτηρίων:

ΤΙCKET HOUSE Αθήνα - Πανεπιστημίου 42 210 3608366,
ΤΙCKET HOUSE Θεσσαλονίκη - Μητροπόλεως 102, 2310 264880


25 June 2009

Green Day - 21st Century Breakdown

8η προσπάθεια για τον τυπάκο που, αν τον χτυπήσεις χαλαρά στο κεφαλάκι, θα του πέσουν τα μάτια και την παρέα του. 5 χρόνια απο το American Idiot και οι Green Day θεώρησαν καλό να συνεχίσουν στο ίδιο μοτίβο, δηλαδή με έναν θεματικό δίσκο. Το 21st Century Breakdown πραγματεύεται τα κακώς κείμενα των καιρών φωτογραφίζοντας μερικώς τη χώρα τους, την Αμερικανία και τα κατάλοιπα της περιόδου διακυβέρνησης του ακατανόμαστου χαζούλη.
Ο τραγουδιστής, κιθαρίστας, στιχουργός, συνθέτης και μη χειρότερα, σε έναν οργασμό έμπνευσης αράδιασε πλήθος στίχων σε 18 κομμάτια. Στις νότες δεν το κούρασε και πολύ. Άλλωστε η punk-rock μουσική 2 νότες είναι, 3 riff, 0 solo και όπως θα παίρνω τις στροφές βγήκε το κομμάτι. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι δεν προσφέρεται και για πολλούς πειραματισμούς. Ο Billie Joe Armostrong πάντως καταφέρνει να βγάλει αρκετά πιασάρικα riffakia που άνετα σου κρατάν παρέα στο διάλειμμα που έχεις πάει για τσιγάρο στις τουαλέτες με τους συμμαθητές σου, γλυκοκοιτάς τα κοριτσάκια και η γεροντοκόρη οικοκυρικού κόβει βόλτες στο προαύλιο για να σε δώσει μετά στον γυμνασιάρχη.
Ο δίσκος γίνεται άνετα soundtrack στο "High School Geeks, vol. 147". Kολλάμε πάνω και το σχετικό αυτοκολλητάκι "Parental Advisory: Not for children over 18" και είμαστε έτοιμοι να ανατρέξουμε στις παλιές καλές εποχές του "Happy Days". Καλές στιγμές υπάρχουν πάντως στον δίσκο. Το "East Jesus Nowhere"( ίσως το καλύτερο του δίσκου), το "Murder City", το "Peacemaker" (θυμίζει λίγο Earthbound ο ρυθμός σε πιο γρήγορο tempo) και το "Christian's Inferno" και φυσικά το "Restless Heart Syndrome" που θα χορέψουν στο τέλος της χρονιάς η βασίλισσα του χορού με τον νταγλαρά, μορφονιό, γαμώ τα παιδιά quarterback.
To conclude (που λένε και στην Αμερικανία), καλή ομολογουμένως η ιδέα του concept album και στιχουργικά πάει καλά. Δυστυχώς όμως, ακούμε κυρίως μουσική και όχι ποίηση. Παίρνω και τα άπαντα του Ρίτσου άμα θέλω, να 'χω και πιότητα. Και επειδή η μουσική μάλλον κινείται σε ρηχά νερα δεν αφήνει και τις καλύτερες εντυπώσεις. Σαν να πας στο καλύτερο εστιατόριο, να σκάσει ο δουλοπρεπής σερβιτόρος με την πετσετουλα στο χέρι και να σου σερβίρει τη σούπα σε ρηχό πιάτο.
Μάλιστα, σε μια εποχή που ένα κάρο μπάντες ψάχνονται, εξελίσσονται και βελτιώνουν ή και ανακαλύπτουν νέα είδη, οι Green Day μάλλον αρκούνται στο να τελειοποιούν αυτό που έμαθαν επαναπαυόμενοι στις δάφνες του "Dookie". Είναι όντως από τους καλύτερους στο είδος, αλλά στο 2009 πλέον μάλλον δεν είναι αρκετό. Παρεμπιπτόντως έχει αποσπάσει άριστες κριτικές απ'όλους (είδες τι σου είναι οι δισκογραφικές;)

Βαθμολογία: 5/10


SUGARTOOTH - The Sounds Of Solid

Το 1997 οι Sugartooth κυκλοφόρησαν το εκπληκτικό, δεύτερο (και τελευταίο), άλμπουμ τους, "The Sounds Of Solid". Ίσως ένα από τα πιο παρεξηγημένα άλμπουμ που κυκλοφόρησε μέσα στα 90's. Οι Sugartooth ξεκίνησαν με το ομώνυμο ντεμπούτο τους το 1994. Εκείνη την εποχή ήταν μεγάλη η έξαρση του grunge όπως επίσης και του παντρέματος grunge με κάτι από "Black Sabbath attitude". Κάτι σαν "grunge-stoner" (αν μπορούμε να το πούμε και έτσι). Η απρόσμενη επιτυχία από μπάντες όπως οι Soundgarden, έκανε την Geffen να τους πλησιάσει και να υπογράψουν συμβόλαιο. Τo ντεμπούτο τους πήγε πολύ καλά και έκανε γνωστό το όνομα τους, σε σημείο να ανοίγουν συναυλίες των Soundgarden, Stone Temple Pilots, ακόμα και Slayer.
Οι Sugartooth είναι ένα τρίο από την California αποτελούμενο από τους Marc Hutner (vocals / guitar), Josh Blum (bass) και Joey Castillo / Dusty Watson στα ντραμς. Ο Joey ήταν ντράμερ στο ντεμπούτο τους και στην συνέχεια αποχώρισε (τώρα είναι ο ντράμερ των Queens Of The Stone Age). Στον δίσκο που παρουσιάζω εδώ, ντράμερ είναι ο Dusty. Οι λόγοι που αναφέρομαι στο "The Sounds Of Solid" και όχι στο πρώτο τους, είναι δύο. Ο ένας είναι ο απλός λόγος ότι το "Sounds" είναι ανώτερο του ντεμπούτου και ο άλλος ότι παρόλα αυτά δεν είχε την εμπορική επιτυχία που αναμενόταν, με αποτέλεσμα την διάλυση της μπάντας. Για αυτό και ανέφερα παραπάνω ότι είναι ένας παρεξηγημένος δίσκος. Ένα διαμάντι που θάφτηκε άδικα, δίχως κάποιον ιδιαίτερο λόγο (ελπίζω να βοηθήσω στην εκταφή του με αυτό το post, έστω και λιγάκι).
Το "The Sounds Of Solid" είναι ένας από αυτούς τους δίσκους που μένουν στην ιστορία. Ένα απίστευτο ροκ άλμπουμ που δεν αλλοιώνεται με την πάροδο του χρόνου. Ένα άλμπουμ τόσο κλασικό όσο και το "Badmotorfinger" των Soundgarden (π.χ.). Οι συμπαγείς του ήχοι  προέρχονται από το  άψογο δέσιμο τριών ανθρώπων που με το πάθος με το οποίο φέρονται στα όργανά τους διεγείρουν τις αισθήσεις του ακροατή. Η απόλυτη ροκ ευχαρίστηση. Κάθε κομμάτι έχει τον δικό του χαρακτήρα - την δική του προσωπικότητα. Ένα εύρος από προσωπικότητες, άλλοτε Stoner, άλλοτε Grunge, Alternative, Rock, Blues, και γιατί όχι, ακόμη και Jazz. Τα κολληματικά riffs, όπως επίσης και οι αντίστοιχες μπασογραμμές, τα ξερά σφυροκοπήματα των ντραμς, η καταπληκτική φωνή του Marc, καθώς και η ευφυΐα στην σύνθεση (να μην ξεχάσουμε και το κερασάκι στην "τούρτα" που είναι η παραγωγή των Dust Brothers) κάνουν αυτόν τον δίσκο μοναδικό. Όπως επίσης σε κάνει να αναρωτιέσαι για ποιο λόγο διαλύθηκε αυτή η μπαντάρα. «Δεν είχε την αναμενόμενη επιτυχία»...και λοιπόν; Στην Geffen είσαι, τι περίμενες να σου πουν όταν τα νούμερα των πωλήσεων δεν είναι αρκετά για αυτούς; Παίρνεις τον πούλο, πας σε κάποια μικρότερη εταιρία και καθάρισες. Δεν το διαλάς. Τέλος πάντων. Τουλάχιστον μας άφησαν δύο εξαίρετα δισκάκια, με αποκορύφωμα το "The Sounds Of Solid". Ένα άλμπουμ που έχει μια εξέχουσα θέση στην δισκοθήκη μου και θα παραμείνει για πάντα δίπλα με τους μεγαλύτερους και σημαντικότερους δίσκους της ροκ μουσικής.

Tracklist:
01. Club Foot
02. Booty Street
03. Spiral
04. All for Me
05. Otra Vez
06. Come on In
07. Toothless
08. Harajuana
09. Solid
10. Seven & Seven
11. Frisbee
12. We'd

Iron Maiden – Live After Death


14-17 Μαρτίου 1985, Long Beach Arena, California. Οι Iron Maiden ηχογραφούν ζωντανά τις συναυλίες που έδωσαν στα πλαίσια του World Slavery Tour, μιας περιοδείας που ήταν από τις μεγαλύτερες στην ιστορία της rock μουσικής και η οποία διήρκησε από τις 4 Αυγούστου 1984 έως τις 5 Ιουλίου του 1985.

Κάποια στιγμή κάπου στο 1991-92. Ο συμμαθητής Γιάννης στα αγγλικά ( να΄ναι καλά το παιδί) μου δίνει την 90ρα κασέτα με την εν λόγω ηχογράφηση. 14 χρονών τότε, αυτή η κασέτα ήταν και η τελετή μύησής μου στον μαγικό κόσμο της rock( με την ευρύτερη έννοια) μουσικής. Ως τότε δεν είχα ασχοληθεί ποτέ με τη μουσική σοβαρά, άκουγα ό,τι τύχαινε χωρίς να με νοιάζει και ιδιαίτερα, πιτσιρικάς γαρ. Από τότε, σχεδόν 2 δεκαετίες μετά, ακόμα το ευχαριστώ το παλληκάρι …Που ξέρεις , μπορεί σήμερα να φόραγα σακάκια και να πέταγα λουλούδια σε καμιά τραγουδιάρα!

Ξεκίνημα με το επικό διάβημα του Churchill κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Και οι πρώτες νότες με το Aces High . Το galloping ( όχι πως το ήξερα τότε) σε κολλάει στον τοίχο από την αρχή. Οι Steve Harris και Nicko McBrain καλπάζουν σε μπάσο και drums αντίστοιχα δείχνοντας σε όλο τον κόσμο τι πάει να πει ρυθμός. Dave Murray και Adrian Smith δαμάζουν τα αυτιά μας με τις κιθάρες τους, ένα από τα καλύτερα κιθαριστικά δίδυμα που έχουμε γνωρίσει έως σήμερα. Και κει που έχω γουρλώσει εκστασιασμένος τα μάτια, ακούγεται αυτή η θεία φωνή. Bruce Dickinson, ένας από τους μεγαλύτερους performer όλων των εποχών, μια χαρισματική φωνή που θα την χαρακτήριζα άνετα ως και την κορυφαία που γνώρισε το heavy metal.

…τα γράφω και ανατριχιάζω

Ο δίσκος περιέχει κομμάτια από τα "Iron Maiden", "The Number Of The Beast", "Piece Of Mind" και "Powerslave".


  1. Aces High: Προσδεθείτε για απογείωση
  2. 2 Minutes To Midnight: Το τέλος έρχεται. Μετανοείτε…
  3. The Trooper: Ακόμα και αυτοί που δεν ακούν heavy metal, ένα κομμάτι τους αρέσει…
  4. Revelations: Ύμνος
  5. Flight Of Icarus: Πρόσεχε πόσο ψηλά θα πάς.
  6. The Rime Of The Ancient Mariner: Η επική ιστορία του ναυτικού
  7. Powerslave: Δύσμοιρε Φαραώ
  8. The Number Of The Beast: Το κομμάτι που έκανε διάσημους τους Maiden
  9. Hallowed Be Thy Name: Όποιος ακούει αυτήν την κορώνα και δεν ανατριχιάζει, ας αλλάξει ασχολία
  10. Iron Maiden: Το λέει και τ'όνομα
  11. Run To The Hills: Τρέχτε να σωθείτε. Μνημείο του galloping
  12. Running Free: Απλά μπορεί να καταλάβει κανείς τι σημαίνει μέγιστος performer και αλληλεπίδραση με το κοινό.
Στην αρχική κυκλοφορία σε διπλό βινύλιο υπάρχει και ένα δεύτερο μέρος που ηχογραφήθηκε στο Λονδίνο στα πλαίσια της ίδιας περιοδείας και το οποίο συμπεριλήφθηκε σε μεταγενέστερη έκδοση του 2πλου cd. Περιέχει τα:

  1. Wrathchild
  2. 22 Acasia Avenue
  3. Children Of The Damned
  4. Die With Your Boots On
  5. The Phantom Of The Opera
Ένα best of σε ζωντανή ηχογράφηση κορυφαίας ποιότητας. Ό,τι καλύτερο μπορεί να ζητήσει ο πωρωμένος fan, αλλά και ο τελευταίος άσχετος για γνωριμία. Έγω πάντως πείστηκα. Ασχολήθηκα με την μουσική. Οι Iron Maiden μου έμαθαν τι σημαίνει σύνθεση, ρυθμός, τεχνική, αρμονία, ενορχήστρωση, πώρωση, μου άνοιξαν τα μάτια. Έκτοτε το δισκάκι αυτό με συντροφεύει παντού. Είτε στο mp3 player, είτε σε κάποια πόρτα του αυτοκινήτου ( δυστυχώς δεν μπορώ να το ακούσω και στο μηχανάκι), υπάρχει πάντα μια κόπια. Τι κι αν έχουν περάσει τόσα χρόνια… συνεχίζει να είναι αξεπέραστο. Άπειρες φορές ακούω μουσική και κάπου πιάνει το αυτί μου μια πενιά του Adrian Smith.

Προσωπικά, θεωρώ το "Live After Death" τον καλύτερο δίσκο των Iron Maiden. Επίσης, είμαι πεπεισμένος ότι αποτελεί τον καλύτερο live δίσκο που έχει κυκλοφορήσει ποτέ! Όσο για τους Maiden…θα μπορούσα να γράψω βιβλίο για την μπάντα που έγινε συνώνυμο του heavy metal.

Να 'στε καλά που εμφανιστήκατε, διδάξατε/σκετε μουσική, επηρεάσετε τόσο κόσμο και παρουσιάζετε και ένα live show που όμοιό του ελάχιστοι έχουν καταφέρει να παρουσιάσουν μέχρι σήμερα.


Σας ευχαριστώ

VOIVOD - "Infini" + [Denis “Piggy” D’Amour 1959 - 2005 / Voivod 1982 - 2009]

Το εξωδιαστατικό ρομπότ “VOIVOD” επισκέφτηκε ξανά τον γαλαξία μας. Πέρασε στην διάσταση μας, φτάνοντας μέχρι την Γη, θέτοντας σε τροχιά το “Infini”. Οι Καναδοί επέστρεψαν με ένα άλμπουμ βασισμένο, για δεύτερη φορά, στις μεταθανάτιες κιθάρες του Denis D'Amour (“Piggy”).
Οι VOIVOD είναι μια μπάντα με τόσο μεγάλο υπόβαθρο που δεν ξέρω από πού να αρχίσω και που να τελειώσω, περιγράφοντάς το. Ξεκίνησαν σαν μια thrash / hardcore / punk μπάντα πίσω στην δεκαετία του 80 ("War and Pain", "Rrröööaaarrr"). Από το “Killing Technology” (1987) και μετά, μετεξελιχτήκαν σε ένα μουσικό υβρίδιο που όμοιο του δεν έχει υπάρξει ποτέ στην ιστορία της metal σκηνής. Με τον ερχομό του συγκεκριμένου άλμπουμ ένα νέο είδος γεννήθηκε και ονομάστηκε “techno-thrash”. Οι VOIVOD είναι οι φυσικοί γονείς του. Με τον όρο αυτό προσπάθησαν τα μέσα της εποχής να περιγράψουν ένα είδος progressive - thrash metal που όμοιο του δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει ποτέ (αν εξαιρέσουμε τους θρυλικούς Mekong Delta). Όμως η χαριστική βολή ήρθε με το αμέσως επόμενο άλμπουμ τους, το θρυλικό “Dimension Hatröss” του 1988 (ένας reviewer κάποτε το χαρακτήρισε σαν ένα πάντρεμα από Sonic Youth, King Crimson και Slayer). Ένα από τα άλμπουμ που μου άλλαξε την ζωή. Όσα χρόνια και να περάσουν θα μείνει ανεξίτηλο και πάντα φρέσκο («100 χρόνια» μπροστά από την εποχή του). Η techno-thrash σκηνή είναι πλέον γεγονός. Και αυτό ήταν μόνο η αρχή. Στην συνέχεια ξαναχτύπησαν την ιονόσφαιρα με το “Nothingface” (1989). Ίσως η δημοφιλέστερη κυκλοφορία τους, μιας και με αυτό μπήκαν στην λίστα του Billboard. Εδώ βλέπουμε το «ρομπότ» να αλλάζει πρόσωπο και να κινείται σε πιο progressive και psychedelic ηχοδρόμια. Ένα άλμπουμ σταθμός. Επηρεασμένοι από Pink Floyd (τους οποίους δεν δίστασαν να διασκευάσουν δυο φορές και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία) και King Crimson, κυκλοφορούν το 1991 το “Angel Rat”, ένα άλμπουμ που ξεφεύγει κάπως από το thrash και μεταπηδά σε καθαρά progressive αστερισμούς. Το 1993 επιστρέφουν με ένα μίγμα αυτού μαζί με “Nothingface”, ονομάζοντάς το “The Outer Limits”, το οποίο έρχεται να θολώσει τα τηλεσκόπια των αστεροσκοπείων.
Στην δημιουργία του αυθεντικού αυτού ήχου τους έπαιξαν καθοριστικό ρόλο οι κιθάρες του Denis D'Amour. Τόσο προοδευτικές όσο καμία άλλη εκείνη την εποχή. Ένας κιθαρίστας σταθμός που δυστυχώς μας άφησε πρόσφατα (2005). Το παίξιμο του και τα πετάλια που χρησιμοποιούσε σε έκαναν να νιώθεις ότι ακούς καθαριστικά chords από το διάστημα. Για την όλη «φάση» των VOIVOD όμως ευθύνεται ο ντράμερ τους Michel Langevin (“Away”). Αυτός είναι ο εμπνευστής της όλης φιλοσοφίας τους. Από μικρός είχε μια «δυσλειτουργία». Όπως εξήγησαν και οι γιατροί του: δεν μπορούσε να ξεχωρίσει το πραγματικό από το φανταστικό. Έτσι λοιπόν μέσα από αυτό το μυαλό (κινούμενο μέσα σε άγνωστες, για μας, διαστάσεις) γεννήθηκε η μετά-μυθολογία του μετά-αποκαλυπτικού «βρικόλακα» Voivod. Ο Michel εκτός από ντράμερ και λάτρης του sci-fi είναι και graphic designer. Αυτός ευθύνεται για όλα τα artworks των VOIVOD (καθώς και του artwork του side-project του Dave Grohl, PROBOT).
Μετά από μια λαμπρή πορεία και μετά το “The Outer Limits”, ήρθε δυστυχώς η παρακμή. Αποχώρισε από την μπάντα ο τραγουδιστής τους Denis Bélanger (“Snake”) και ακολούθησαν δυο αδιάφορα άλμπουμ με αντικαταστατή στα lead vocals τον Eric Forrest. Αλλά το πνεύμα του Voivod επανήρθε το 2003 με το ομότιτλο άλμπουμ “Voivod”. Όχι μόνο επέστρεψε η χαρακτηριστική τους φωνή (Denis Bélanger) αλλα πήρε και την ευθύνη του μπάσου τους ο (πρώην Metallica) Jason Newsted (“Jasonic”). Μια νέα voivod-εποχή ξεκίνησε. Χωρίς να ξεφύγουν από το χώρο του metal αλλά με περισσότερα rock και punk στοιχεία από ότι thrash και λίγο πιό απλοί από το progressive παρελθόν τους (χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν έχουν ακόμα progressive στοιχεία), συνεχίζουν με αξιοπρέπεια τον θρύλο που με τόσο κόπο δημιούργησαν γύρω από το όνομα τους.
Το μεγαλύτερο πλήγμα για την μπάντα ήρθε το 2005 με τον θάνατο του Denis D'Amour. Ένα πλήγμα καθοριστικό στην ιστορία της σύγχρονης μουσικής (εγώ προσωπικά δεν μπορώ ακόμα να το ξεπεράσω. Ότι χειρότερο μετά από τους Cobain και Staley). Αλλά και μετά θάνατον ο “Piggy” μας άφησε αρκετό κιθαριστικό υλικό ώστε να αναμιχτεί με την φαιά ουσία του εγκεφάλου μας. Τα πράγματα, πάνω-κάτω, έχουν ως έξεις: Ο Denis “Piggy” D’Amour, ενώ νοσηλεύεται στο νοσοκομείο και ενώ οι γιατροί ήδη έχουν καταλήξει στο ότι έχει μόνο λίγες μέρες ζωής ακόμα, ζητά επίμονα να τον επισκεφτεί ο Michel “Away” Langevin. O τελευταίος όντως πάει στο νοσοκομείο και ακούει έκπληκτος τον “Piggy” να του λέει αυτό που πρόκειται να συμβεί και ότι πρέπει να ρίξει μια ματιά στο φορητό υπολογιστή του. Θα βρει εκεί κάποια αρχεία που τον ενδιαφέρουν. Ο “Away” όντως σπεύδει και τσεκάρει το laptop του “Piggy”. «Υπάρχει υλικό για τέσσερα άλμπουμ και άνετα», θα πει αργότερα σε συνέντευξή του. Τα υπόλοιπα μέλη ειδοποιούνται σε χρόνο μηδέν. Η απόφαση είναι άμεση. Θα ηχογραφηθεί ένα άλμπουμ (και στην συνέχεια και άλλο), με τραγούδια από αυτά τα αρχεία. Το καταπληκτικό αυτό άλμπουμ-φόρος τιμής στον “Piggy” (μέρος A) είναι πιστό στο cyber-punk / thrash ύφος της μπάντας, όπως αυτό έχει εξελιχθεί μέσα από τις δεκαετίες, και φέρει τον εύστοχο τίτλο “Katorz” (2006).
Τώρα πια (εν έτη 2009) έχουμε στα χέρια μας και το ολοκαίνουργιο άλμπουμ-φόρος τιμής στον “Piggy” (μέρος Β - και τελευταίο), “Infini”.To “Infini” κινείται στα ίδια μονοπάτια που κινήθηκαν και τα “Voivod” / “Katorz”. Ένα cyber-punk / rock / metal / progressive συνονθύλευμα με έντονη την αίσθηση της διαφορετικότητας από μπάντες του ιδίου στιλ. Οι μεταθανάτιες κιθάρες του “Piggy” (πιο πριμάτες αυτή τη φορά) γραντζουνάνε τους νευρώνες μας και όλα είναι μονόδρομος. Όλα καταλήγουν στο ότι ο “Piggy” είναι εδώ μαζί μας. Αθάνατος!!! Η φωνή του “Snake” κρατάει σε εγρήγορση και το τελευταίο εγκεφαλικό κύτταρο. Το μπάσο του “Jasonic” τρυπάει τον κροταφικό λοβό και ο “Away” ροκάρει σαν άγριο αγρίμι. To μόνο αρνητικό είναι ότι βρίσκεται ένα μικρό σκαλοπάτι πιο κάτω από το “Katorz”. Παρόλα αυτά με έκανε να χτυπηθώ στους ρυθμούς του, να συγκινηθώ (στα σημεία που μου θύμισαν την αίγλη του παρελθόντος) και να νιώσω περήφανος που ακολουθώ πιστά αυτήν την super-μπάντα τόσα χρόνια.
Τέλος θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη για το μεγάλο (και ίσως κουραστικό) κείμενο, αλλά είναι το λιγότερο που μπορούσα να κάνω (γράψω) ως φόρο τιμής σε αυτήν την υπερ-τεράστια μορφή που άκουγε στο όνομα Denis “Piggy” D’Amour.
R.I.P.

Βαθμολογια : 8/10

23 June 2009

EJECT FESTIVAL 2009 DAY 2


SUBWAYS:Δεν μου λένε τίποτα εν έτη 2009.
highlights: Τα stagediving του Billy Lunn και η μικρόσωμη Charlotte Cooper που ήταν μικρότερη από το μπάσο της.

KLAXONS: Ο δίσκος τους 'Myths Of The Near Future' φαίνεται έχει στοιχειώσει το μυαλό μου και ίσως να το βρήκα ονειρικό το live
highlights: τα ρούχα τους , το 'Μagick', το 'Totem On Τhe Timeline' , η αίσθηση του ουράνιου τόξου πάνω από τα κεφάλια μας , η φωνή μας που δεν υπήρχε αφού από τους Pixies την προηγούμενη μέρα είχε ήδη κλείσει.


ECHO & THE BUNNYMEN: Ίσως να φταίει η κούραση του διημέρου δεν ξέρω , ίσως το γεγονός να μεταφερθούμε στον εσωτερικό χώρο , δεν μου είπαν τίποτα οι Echo και εγώ δεν τους τίμησα και ιδιαίτερα.
highlights: Επιτέλους έκατσα έξω να απολαύσω ένα τσιγάρο.


JARVIS COCKER: Έκαστος στο είδος του.....
highlights: η ξελιγομένη τύπισσα που γέλαγε σε κάθε αστεία ατάκα του...


ROYKSOPP: Καλό ήταν που ήρθανε , καλό που τους είδαμε , παίξανε κομμάτια απο τον τελευταίο δίσκο , δεν ξεσηκώσανε , αλλά αυτοί είναι οι Röyksopp , είναι cyborgs.
highlights: Η στολή κοτόπουλο της τύπισσας , το όνομά της δεν το ξέρω , το καπελάκι του Torbjørn Brundtland και η γυναικεία σχεδόν φωνή του Svein Berge , το απρόσμενο anchor .


2 ΜANY DJ'S : Ας μπει η Μoody να μας πει πως ήτανε , τα σχεδόν 5 λεπτάκια που κάθησα (ναι ήμουν ένα zombie) , ήταν αρκετά καμμένο.

highlights: συνομιλία τυπά που χτυπιότανε μέσα στα beatia με τον φίλο του ;

-Κύττα έξω ρε μαλάκα παίζουν ακόμα οι ξενέρωτοι!!!! (εννοώντας τους Röyksopp)

-Πωωω ρε φίλε !!!!


JAMES LAVELLE: Δεν έχω ιδέα , πρέπει να κοιμόμουνα , η Ν. τα ξέρει όλα . Άκουσα τα χειρότερα πάντως.


Αντικειμενικά το festival ήταν σχεδόν άψογο και πονεμένο.


(photo by Moodygirl)

22 June 2009

EJEKT FESTIVAL 2009 Day 1


WHITE LIES
Δεν έχω να πω και πολλά, γιατί πρόλαβα μόνο το τελευταίο τους κομμάτι. Είδα όμως τον κόσμο, που λόγω ώρας ήταν ακόμα πολύ λίγος, να γουστάρει. Οι WHITE LIES αν και καινούργια μπάντα, έχω την αίσθηση ότι έχει καταφέρει να δημιουργήσει κοινό. Εντυπωσιασμένη δηλώνω από τη φωνή του Harry McVeigh.

STARSAILOR
Αρκετά συμπαθητική παρουσία οι STARSAILOR, αν και η μουσική τους με αφήνει παγερά αδιάφορη. Έπαιξαν αρκετά καλά, είχαν πολύ καλό ήχο, πολύ καλή φωνή ο τραγουδιστής, αλλά πως να το κάνουμε είναι βαρετοί. Ακόμα και σε 2-3 τραγούδια που λίγο μας αρέσουν, δεν κατάφεραν να μας ξεσηκώσουν.

EDITORS
Προσωπικά ήθελα πολύ να τους δω. Ένας φίλος μου, μου είχε πει ότι είναι πολύ καλοί live και τελικά είχε δίκιο. Ο Tom Smith τα σπάει, και δεν μιλάω μόνο για τη φωνή του. Έπαιξαν κάτι λιγότερο από 1 ώρα, δεν κούρασαν καθόλου, το ακριβώς αντίθετο θα έλεγα. Εμένα με ενθουσίασαν κιόλας!!!

PIXIES
Αναμονή και μεγάλη προσμονή, ειδικά για όσους δεν τους είχαν δει το 2004. Γύρω στις 11, αρκετά συνεπής, εμφανίζονται οι PIXIES. ΓΑΜΗΣΑΝ..Απλά!! Και δεν μπορώ να ακούω άλλο ούτε για παραφωνίες, ούτε για ξεκούρδιστες κιθάρες. Ήταν απίστευτοι, έπαιξαν σχεδόν 1,5 ώρα και έπαιξαν όλα όσα θέλαμε να ακούσουμε. BONE MACHINE, DEBASER, BROKEN FACE, GIGANTIC, RIVER EUPHRATES, THE HOLIDAY SONG, I BLEED, HERE COMES YOUR MAN, MONKEY GONE TO HEAVEN, WHERE IS MY MIND..και φυσικά το απόλυτο highlight της βραδιάς (για εμένα τουλάχιστον) HEY!!! Δυστυχώς μετά από λίγο μας χαιρετούν, και ακόμα πιο δυστυχώς χωρίς encore!!!

THE MARS VOLTA - Octahedron (OUT NOW)

Το πολυαναμενόμενο νέο άλμπουμ των Mars Volta είναι γεγονός. Για όσους δεν γνωρίζουν, ήταν έτοιμο από το 2008, τότε που κυκλοφόρησε και το "The Bedlam in Goliath" . Οι ίδιοι το είχαν χαρακτηρίσει ως mellow και από ότι διαπιστώνω είχαν δίκιο. Είναι ότι πιο Low Tempo έχουν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα. Αυτό το καταλαβαίνεις από το πρώτο κιόλας κομμάτι, το "Since we’ve been wrong". Μια όμορφη αλλά και εύπεπτη μπαλάντα που θα μπορούσε άνετα να παιχτεί και στο ραδιόφωνο. Το δεύτερο κομμάτι έρχεται με πιο ανεβαστηκό ρυθμό και ονομάζεται "Teflon". Super-κομματάρα. Θα μπορούσε άνετα να είναι το δεύτερο single. Συνεχίζουμε με "Halo of Nembutals". Το tempo ξαναχαμηλώνει αλλά η "Mars Voltίλα" είναι πιο έντονη τώρα. Καταπληκτικό κομμάτι που σου κολλάει στο μυαλό. Σειρά έχει, σε ακόμη πιο χαμηλό tempo, το "With twilight as my guide". Μια συγκλονιστική μπαλάντα που προκαλεί έντονα ρίγη. Και συνεχίζουμε με…... ώπα, τι έχουμε εδώ; Άρχισαν να βαράνε ή είναι η ιδέα μου; Μπήκε το πρώτο single του δίσκου, "Cotopaxi". Επιτέλους άρχισε ο Cedric να κουνά τη μέση του και το λευκό καλώδιο του μικροφώνου του να μαστιγώνει τον αέρα, καθώς ο ρυθμός έχει φτάσει στα γνώριμα επίπεδα των Volta. Τα σπάει (αν και κάπως πιασάρικο). Τη σκυτάλη παίρνει το "Desperate graves". Ίσως το τρίτο single του άλμπουμ (θα μπορούσε) - μεγάλο κόλλημα και αυτό. Στο νούμερο 7 έρχεται το "Copernicus" και το tempo χαμηλώνει επικίνδυνα. Εδώ η φωνή του Cedric σε μαγεύει και σε στοιχειώνει ταυτόχρονα. Τελευταίο έρχεται να μας "καληνυχτίσει" το "Luciforms". Σε καθηλώνει από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο. Ότι πιο πειραματικό τόλμησαν σε αυτό το άλμπουμ.
Αυτό είναι λοιπόν το "Octahedron". Ένας δίσκος διαφορετικός. Ένας δίσκος όμορφος. Σίγουρα ότι πιο βατό και κατανοητό έχουν κυκλοφορήσει οι Volta μέχρι σήμερα. Αποκαλύπτουν, για πρώτη φορά, έναν άλλον τους εαυτό. Η εξωφρενική / Avant-Garde μουσική που μας είχαν συνηθίσει χάνει εδώ από εξωφρενικότητα και τα επίσης εξωφρενικά φωνητικά του Cedric Bixler Zavala έχουν γλυκάνει αρκετά. Μπορεί οι κακές γλώσσες να πουν ότι πρόκειται για τον πιο εμπορικό τους δίσκο. Θα διαφωνήσω όμως με αυτό. Θα έλεγα ότι απλά φλερτάρουν λίγο παραπάνω με νέους ακροατές και κλείνουν τα στόματα των πολέμιων τους. Όσοι δεν άντεχαν να ακούσουν ούτε ένα λεπτό από Mars Volta, τώρα θα αντέξουν να ακούσουν ολόκληρο το άλμπουμ (και θα τους αρέσει κιόλας).
Τι γίνεται όμως με τους ήδη fans; Υπάρχει περίπτωση να ξενερώσουν; Ναι υπάρχει. Αλλά όποιος τελικά ξενερώσει μάλλον δεν είναι και τόσο μεγάλος fan όσο νόμιζε. Και αυτό γιατί, ακόμα και τώρα, είναι σχεδόν αδύνατον να αντισταθεί κανείς στην έλξη που ασκεί η ιδιοφυΐα του τρομερού διδύμου Lopez / Zavala.

Βαθμολογία: 8,5 / 10

18 June 2009

WHITE RABBITS-It's Frightening

Αν ανοίξεις τα μάτια κάνοντας μια βουτιά στα διάφανα νερά μιας τέλειας καθαρής παραλίας μπορείς να αντικρίσεις τα πάντα . Αν αυτό μεταφραζόταν σε ήχο σίγουρα θα έδινα το όνομα 'Ιt's Frightening' . Χαρακτηρισμό που στα δικά μου αυτιά μόνο οι Spoon είχαν κερδίσει μέχρι φέτος . Και πως άλλωστε να μη συμβεί κάτι τέτοιο αφού η παραγωγή του δίσκου έγινε από το Britt Daniel , frontman των Spoon . Οι κρυστάλλινες , καθαρές , παραγωγές δεν είναι στις προτιμήσεις μου τον τελευταίο καιρό αλλά μια μπάντα που μπορώ να την παρομοιάσω με Spoon είναι μια μπάντα πάντα καλοδεχούμενη στη δισκοθήκη μου . Ο λόγος είναι πως η μουσική του 'It's Frightening' θα μπορούσε να αποτυπωθεί σε ένα πίνακα , θα μπορούσα να την περιγράψω με ευκολία και δεν θα μου ήταν καθόλου δύσκολο να κάνω το ίδιο και με τα φωνητικά . Η φωνή του Stephen Patterson είναι απο τις φωνές που πονάνε , τις καθαρές και κάθετες φωνές που σε αφήνουν εύκολα να ακούσεις τι ακριβώς έχουν να πουν και η αλήθεια είναι πως συνδιάζεται τέλεια και με τα φωνητικά του Gregory Roberts . Οι μελωδίες του 'It's Frighterning' καθοδηγούνται περισσότερο από το πιάνο και τις κιθάρες ,τα όργανα δηλαδή των προαναφερθέντων κυρίων . Για το εξώφυλλο όμως επιλέχθηκε η speedάτη κίνηση του drummer , ΄πράγμα τελείως αντιφατικό με τον ήχο τους , τουλάχιστον περιγράφει τέλεια την εισαγωγή του 'Percussion Gun' , του πρώτου track του δίσκου που είναι και το πιο επιθετικό σε όλα τα επίπεδα . Θα έλεγα πως ο δίσκος είναι μια καταιγίδα από μελωδίες πιάνου και κιθάρας , ξεχύνεται ο ένας ήχος μέσα στον άλλον πολύ 'ευγενικά' . Κομμάτια που ξεχωρίζω είναι το 'Lioness' με τόννους πιάνο και ήχους από κρουστά να προσπαθούν να τυλίξουν αυτούς τους τόννους .... Το 'Midnight Αnd I' αν και πιο σκοτεινό και πιο μπάσσο διαθέτει μπόλικο ρομαντισμό για να πάρει τη σειρά του το 'Right Where They Left' σε πιο χαμογελαστούς ρυθμούς κρατώντας το album στο ίδιο επίπεδο . Χωρίς κανένα ενδυασμό θα πω πως ακούγοντας το 'Lady Vanishes' το τοποθετώ στα tracks που με κάνουν να σκέφτομαι πως μια φωνή μπορεί να μου τσακίσει την καρδιά . Ναι είμαι ο μεγαλύτερος φλώρος που υπάρχει , το παραδέχομαι , έχω ακούσει αυτό το κομμάτι 800.000 φορές . Αλλάξτε μου όνομα από αρρώστεια σε φλωρούμπα . Δεν με νοιάζει . Ερωτεύθηκα και το φωνάζω :Whiteeeeeeeeeee Raaaaaaaaaaaaaaaaabbbbbbbbbbbbbbiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitssssssssssss . To album έχει κυκλοφορήσει από τα μέσα Μαίου (είναι το δεύτερο της μπάντας) και προσπαθώ να γράψω για αυτό εδώ και πάρα πολλές μέρες , blame Sonic Youth . Άρρωστοι των Spoon αγοράστε το , θα σας ξετρελλάνει ......

7/10

16 June 2009

GHINZU - Mirror Mirror

Οι Ghinzu είναι μια alternative μπάντα από το Βέλγιο για του οποίους ο κύριος Iggy Pop έχει πει τα καλύτερα λόγια (όταν άνοιγαν τις συναυλίες του με τους Stooges). Τρίτο τους άλμπουμ και θα συμφωνήσω με τον Iggy αν και δεν έχω ακούσει τα δύο προηγούμενά τους.
Είναι όντως πολύ καλοί. Είναι τα πάντα όλα. Electro, rock, garage punk, pop, experimental, σου αφήνουν και μια Avant-Garde αίσθηση. Είναι πότε χαρούμενοι, πότε μελαγχολικοί, πότε σκοτεινοί, πότε αγριεμένοι, με μεγάλο τους πάντα ατού την φοβερή φωνή του John Stargasm. Η μουσική τους θυμίζει διάφορα αλλά δεν μπορείς να έχεις μια πλήρη εικόνα. Έχουν το δικό τους στιλάκι. Θα μπορούσα να πω ότι θυμίζουν κάτι μεταξύ Madrugada στο πιο electro τους και Disillusion στο πιo post-punk τους. Γενικώς κινούνται από εδώ και από εκεί, σε διάφορα μουσικά κατατόπια και θα χρειαστεί να τους ακολουθήσετε σε κάθε ένα από αυτά χωριστά - ελεύθερα και χαλαρά - δίχως να προσπαθήσετε να τους κολλήσετε κάποια συγκεκριμένη ταμπέλα (είπαμε,… έχουν πολλές).
Μπορεί ορισμένοι να μην πετάξετε την σκούφια σας με το "Mirror Mirror", πάντως το σίγουρο είναι ότι θα σας «διασκεδάσει». Μην ξεχνάμε ότι η μουσική είναι και διασκέδαση (πάνω από όλα).

Βαθμολογία: 8/10

14 June 2009

In Patton We Trust

10/08/09 FAITH NO MORE Live @ Θέατρο Βράχων
Τέλος!

Λεπτομέρειες για το νέο άλμπουμ των Alice In Chains

Στις 29 Σεπτεμβρίου κυκλοφορεί το νέο άλμπουμ των Alice In Chains , ανεξάρτητα από το αν είναι τυχαίο ή όχι ,μία εβδομάδα μετά το νέο άλμπουμ των Pearl Jam . O τίτλος του πολυαναμενόμενου νέου τους άλμπουμ θα είναι "Black Gives Away To Blue" και θα είναι επίσης το πρώτο τους μετά το θάνατο του Layne Staley και με νέο τραγουδιστή τoν William DuVall , πρώην frontman των "Comes With The Fall". Αξίζει να σημειωθεί ότι την παραγωγή του album έχει αναλάβει ο Nick Raskulinecz (Foo Fighters, Rush, Stone Sour, Trivium, Shadows Fall, Death Angel) . Το βάρος της νέας κυκλοφορίας πέφτει σαφώς πάνω στον William DuVall , ο οποίος θα πρέπει να αναλάβει χρέη frontman αντάξια του Layne και είναι σίγουρο ότι τα πρώτα βέλη fans και κριτικών θα πέσουν πάνω του σε περίπτωση όπου το αποτέλεσμα δεν είναι ικανοποιητικό.Αναμένουμε...

Tides From Nebula – Aura

Οι Tides From Nebula είναι μία μπάντα από το Warsaw της Πολωνίας . Ο ήχος της κινείται στο ύφος του instrumental post – rock ,post – metal συνδιάζοντας παράλληλα ambient ηχοχρώματα . Θεωρώ ότι η συγκεκριμένη μπάντα είναι μία από αυτές της σκηνής της Πολωνίας που μπορούν να κάνουν περήφανους τους φανς της χώρας , όπως τους κάνουν άλλες πολωνικές μπάντες, όπως οι Riverside και οι Lunatic Soul.

To άλμπουμ Αura είναι το πρώτο των Tides From Nebula και ανοίγει υποδειγματικά με το κομμάτι “Shall We” ξεκινώντας μελωδικά , ίσως θυμίσει αρχικά λίγο Mogwai, αλλά οι ομοιότητες θα μείνουν μέχρι εκεί, καθώς στη συνέχεια θα «πλακώσουν» οι βαριές κιθάρες σήμα κατατεθέν του post – metal . Έτσι δύνατα ξεκινά και το Sleepmonger με διαπλεκόμενα riffs και είναι ένα από τα πιο σκληρά κομμάτια του δίσκου . Ακολουθεί το Higgs Boson όπου εδώ φαίνονται και περισσότερο τα ambient στοιχεία της μπάντας . Ένα από τα highlights του δίσκου το “Tragedy of Joseph Merrick” φαίνεται να είναι το σήμα κατατεθέν της μπάντας , ένα απόλυτα ζαλιστικό κομμάτι όπου ambient ,post-rock,post-metal εναλλάσσονται διακριτικά . Ακολουθεί το αδιάφορο “Purr” για να περάσουμε στην ηλεκτρική καταιγίδα του “It Takes More Than One Telescope To See The Light” και το άλμπουμ κυλά στο τέλος του με ακόμη δύο πολύ καλά κομμάτια .

Γενικώς το άλμπουμ στο σύνολό του ρέει άψογα και είναι ένα πολύ καλό ντεμπούτο για τους Tides From Nebula. Όσοι είστε φανς της συγκεκριμένης σκηνής , προσεγγίστε το!!

Score : 8.2 /10

12 June 2009

Los Natas - Nuevo Orden De La Libertad

Λοιπόν, ας μιλήσουμε και λίγο για καμιά σοβαρή μουσική. Οι μέγιστοι Los Natas επιστρέφουν με νέο δίσκο και μόνο σκοπό να μας πάρουν το κεφάλι. Από το '94 και τα Delmar (ύμνος στο stoner), Corsario Negro και Ciudad de Brahman έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Οι 3 Αργεντίνοι αρνούμενοι πεισματικά να παραμείνουν κολλημένοι στα στερεότυπα του stoner έκτοτε το έριξαν στον πειραματισμό προσθέτοντας συνεχώς στοιχεία στη μουσική τους.Η κλασική downtuned κιθάρα φυσικά και υπάρχει για να σηκώνει άμμο, βαρύ μπάσο και κιθάρες με ασταμάτητα τύμπανα. Με αυτά και μ'αυτά είναι πλέον μια καταξιωμένη rock μπάντα και σίγουρα η κορυφαία στο είδος στην Λατινική Αμερική. Μάστορες στο jamming και με live που πραγματικά σε κολλάνε.
Las Campanadas και ξεκίνημα με απανωτά χτυπήματα στα ώτα μας. Ημιεπικό σε ήχο και στυλ Hawkwind το ομώνυμο Nuevo Orden De La Libertad. Έρχεται η συνέχεια με το Resistiendo el Dolor, σε αντίθεση με μένα που δεν μπορώ να αντισταθώ στην μουσική τους. Αρχίζω και παίρνω χαμπάρι τι κάνουν. Και από δω και πέρα ξεκινά το jamming. Καταιγιστικός ο Hombre de Metal. Ganar - Perder και η αντίθεση είναι πλέον εμφανής με τον Sergio από ήπιες rock μελωδίες να τα χώνει οργισμένα. Στο El Pastizal κλαίει ο κόσμος, προετοιμαζόμενος για τη μυθική μάχη στο David & Goliath. Bienvenidos μας λένε στη συνέχεια καλωσορίζοντάς μας στα ψυχεδελεικά σοκάκια του πενταγράμμου τους. 10.000 = οι ώρες που αξίζει να ακούσουμε το δίσκο. O Matt Pike των High On Fire μάλλον πρέπει να κρυφογελάει πίνοντας το Jack και ακούγοντας τα riffaκια των Natas. Κλείνουν με Dos Horses και πιανάκι για να αράξετε άνετα πλέον στον καναπέ, να ανοίξετε τη μπίρα και να αρχίσετε τις σκέψεις: "Τί άκουσα τώρα;; Μου άρεσε αυτό;Μα αυτό δεν είναι και τόσο stoner ρε φίλε" και άλλες τέτοιες βαθυστόχαστες ρητορικές ερωτήσεις.
Όχι φίλε μου, δεν είναι πια και τόσο stoner θα σου πω. Βάλτο όμως και ξανάκουσέ το. Δωσε βάση. Οι τύποι τα σπάνε, είναι μπροστά και συ κρατάς ενα ακατέργαστο διαμαντάκι στα χέρια σου.Πρόσεξε τις εναλλαγές από την μελωδία στο χώσιμο κατα τη διάρκεια των κομματιών. Κατάλαβες οτι εκέι που άκουγες κάτι σαν space rock ξαφνικά άρχισες το air guitar και χτύπαγες την κεφάλα σου σαν κουνενές;
Χώρια που θα μάθεις και λίγα ισπανικά.
Βαθμολογία: 9/10

ΣΚΕΤΟ ΝΙΝ ΚΑΙ ΟΧΙ NINJA?( update)


Τελικά οι janes addiction δεν θα μας κάνουν την τιμή να έρθουν . Εμενα προσωπικά δεν με ενοχλεί καθόλου, reznor θέλω να δω. Την θέση τους θα πάρει κάποιος Alec empire, small the bad (μικρό το κακό)!!!!
update. Το πιο πιθανό είναι να δουμε και τις τρεις μπαντες κατι σαν threesome θα έλεγα στην τιμή των δυο.

11 June 2009

Report from Dunajam (31/05/09-07/06/09) - Sardinia(Italy)


Μετά από ένα σαββατιάτικο βράδυ με πολύ noise και πολύ conspiracy και έναν Lyxzen τσίτα ενεργητικό, αφού μέχρι το γελεκάκι του έσκισε ο άνθρωπος για να μας ευχαριστήσει, είχε έρθει η ώρα πια για εμένα να πάρω το δρόμο μου.
Mετά τη γεωπονική επόμενος σταθμός η Σαρδινία και το Dunajam.
Λίγα πράγματα για το Dunajam:
To Dunajam έχει δημιουργηθεί εδώ και 3 χρόνια από μια μικρή ομάδα ανθρώπων με σκοπό τη δημιουργία μίας εναλλακτικής μορφής festival, η οποία αναφέρεται σε μικρό αριθμό θεατών απόλο τον κόσμο, συνεχώς μεταβαλλόμενες συναυλιακές περιοχές για λόγους μυστικότητας αλλά παρόλ'αυτά έχοντας σαν καλεσμένες μερικές από τις πιο μεγάλες μπάντες στο χώρο του stoner, experimental rock, garage και psychedelic rock.Oι συναυλίες γινόντουσαν στα πιο απίστευτα όμορφα μέρη, τα οποία βρισκόντουσαν σε μία κοιλάδα και στα γειτονικά βουνά. Μετά από την main band που έπεζε κάθε μέρα ακολουθούσε jamming session από μέλη άλλων μπαντών.Καθημερινό μεταμεσονύχτιο ραντεβού δινόταν κάθε μέρα στό γκαράζ μίας βίλας για ένα ακόμη jamming sesssion αυτή τη φορά από μέλη μπαντών και θεατών οι οποίοι στο μεγαλύτερο ποσοστό τους άνηκαν σε μικρότερα συγκροτήματα.

Day 1-Conga
Λόγω των καιρικών συνθηκών οι Conga, ένα sludge stoner τρίο αναγκάστηκαν να πέξουν σε μια πιτσαρία.Ακολούθησε τζαμάρισμα με τον τραγουδιστή των Dyse,ντράμερ των Conga και κιθαρίστα των Colour Haze. Φιγούρα της βραδιάς ο ιταλός γραφικός πιτσαδόρος που είχε αγανακτήσει με το ασταμάτητο άνοιγμα εκατοντάδων μπυρών.
Day 2-Colour Haze
Επιτέλους ο καιρός άνοιξε και είχε έρθει η στιγμή να απολαύσουμε τις ψυχεδελικές πεταλούδες.Σε ένα σημείο που ένιωθες ότι αιωρείσαι μεταξύ ουρανού και θάλασσας οι Colour Haze έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους πέζοντας κομμάτια όπως Aquamaria, Love, Moon, Silent,All Right,Ιnside και Get It On.Aρχικά είχαν υποσχεθεί οτί μετά από το πρόγραμμα τους θα συνέχιζαν με κάποια "weird stuff", όπως και έγινε και το αποτέσμα ήταν απίστευτο.
Day 3-Ηighway Child, Tracker
Mετά από ανάβαση μέσα από μεσογειακά δάση και προσπερνόντας καταπράσινα βουνά, φτάνουμε στην περιοχή , σίγουρα το πιο αντιθετικό μέρος από όλα όσα έχω επισκεφτεί καθώς μέσα σε όλο το πράσινο της περιοχής, ξεπεταγόταν από το πουθενά ένα βουνό φτιαγμένο από άμμο.Οι Highway Child από τη Δανία ήταν εκεί για να μας διασκεδάσουν με hard rock και blues ήχους.Εξαίρετη "σκηνική" παρουσία αλλά αυτό που θα ακολουθούσε δε το περίμενε κανείς.Σειρά πήραν οι Tracker οι οποίοι δεν ήταν καν στη λίστα με τα συγκροτήματα αλλά έκλεψαν τις καρδιές όλων με μόλις τρία τραγούδια.Το βράδυ της ίδιας μέρας όλοι βρισκόντουσαν στο γκαράζ για να τους ξαναδούν και να τους αποθεώσουν για τις garage, indie rock εκτελέσεις τους (δυστυχώς δε νομίζω να υπάρχει κάτι γι'αυτούς στο internet και ήμουν τυχερός που κατάφερα να τους αποσπάσω ένα demo).
Day 4-Dyse, Poseidon Heeth, Carusella, Black Atlantic
Με noisecore ήχους θα ξεκινούσε αυτή η μέρα άρα προσωρινά δεν υπήρχε και μεγάλο ενδιαφέρον.Οι Poseidon Heeth υποτίθεται να ήταν ένα ελληνογερμανικό project που αποτελείτο από τον κιθαρίστα των Rotor και τον κιθαρίστα των Dyse, δημιουργημένο για τους σκοπούς του Dunajam, εν τέλη κανένας Έλληνας δεν φάνηκε.Μία επίσης έκπληξη ήταν οι Carusella, το ισραηλινό δίδυμο που ήταν οι μοναδικοί που κατάφεραν να φέρουν πολύ κοντά τους τον κόσμο.Η Tamar (κιθάρα/φωνή) και ο Guy (drums/φωνή) έκαναν σαν δαιμονισμένοι πάνω στην καυτή άμμο και οι fuzz αποχρώσεις του Star Quality έμειναν για πολύ ώρα στα αφτιά μας (θα ακολουθήσει και review του δίσκου).Για τους Black Αtlantic τι να πεις όταν δηλώνουν σαν επιρροές τa εξής:weed, cheetos and yoghurt drinks.Έμοιαζαν κάπως με τους Doves και γενικά είχαν μελωδικά στοιχεία.Τέλοσπαντων not bad at all!!!
Day 5-Karma to Burn
Kaυτή ρετσίνα και Karma to Burn.Δεν έχω λόγια να το περιγράψω!!!Το καλύτερο της υπόθεσης είναι ότι έρχονται Ελλάδα και θα καούμε!!!!!!Μερικές από τις κομματάρες που έπεξαν 35, 19, 6, 5, 39, 20.Aκολούθησε jam με τον κιθαρίστα των Colour Haze, τον drummer και τον μπασίστα των Dozer.Eπειμένω πως αυτά που έπαιξαν ήταν προμελετημένα και πρέπει να γίνουν άμεσα EP.Τα όργανα πήραν κατόπιν ο Ros από τους Sunn 0))), ο μπασίστας των Sula Bassana και μία κυρία drummer aγνώστου ταυτότητος.Η γεροντοπαρέα μας ταξίδεψε και έσβησε τον ήλιο μέσα στο κορσικό πέλαγος.
Day 6-Dozer, Dean Allen Foyd & The Gimmicks
Mε φόντο ένα εγκαταλελειμένο ορυχείο κρυμμένο καλά σε μία χαράδρα, έγινε η συναυλία της επόμενης ημέρας.Οι Dozer μία από τις καλύτερες μπάντες της Ευρώπης στη stoner σκηνή απέδειξαν γιατί έχουν κάνει τόσο μεγάλο όνομα.Με καινούριο drummer στο δυναμικό τους (δεν τον φωνάζουν άδικα "the bull") έκαναν τα κεφαλάκια μας να πηγαίνουν πάνω-κάτω και η distorted φωνή του Fredrik Nordin γύριζε τα ματάκια μας 180 μοίρες.Θετικότατο το γεγονός ότι έπαιξαν πολλά από τα hit τους όπως Rising, From Fire Fell, Omega Glory, Untill Man Exists No More, Born A Legend, Drawing Dead και The Hills Have EyesDean Allen Foyd & The Gimmicks ήταν η πιο αλλόκοτη μπάντα του Dunajam και ότι χρειαζόταν για να κλείσει η μέρα.Η Χιλιανή που έπεζε το theremin (http://www.youtube.com/watch?v=nJYho56INKU) και έκανε back vocals ήταν όλα τα λεφτά και ταίριαζε τέλεια με τα psychogarage rock n' roll κομμάτια τους.
Day 7-Ηypnos 69
Δεν έχω ιδέα τι έγινε.Πήγα να ξαναδώ τους Dozer.

Γενικά το κλίμα ήταν οικογενειακό, οι χώροι ενδιαίτησης πολύ καλοί και η Σαρδινία τρομερό μέρος για διακοπές.Προτείνω να το δοκιμάζατε και εσείς.Εμπειρία ζωής!!!
Πρέπει να αναφερθούν και τα μέλη μπαντών που έπαιρναν μέρος στα jamming sessions
Tom Shivelly, Eva Nahon, Chris Spencer και Natalia Fowler



THE HORRORS -10/06/09-live report @ Gagarin 205


Δεν πιστεύω πως έχω και πολλά πράγματα να πω γιαυτή την μπάντα , τα έχω γράψει όλα . Τους είδαμε χθες στο Gagarin και όσοι ήμασταν εκεί νομίζω θα θυμόμαστε το live αυτό για πολύ καιρό . Οι πιτσιρικάδες Horrors τα δώσανε όλα και όταν λέω όλα εννοώ μας συγκινήσανε , αφήσαμε τα αποτυπώματα των χεριών μας στα κάγκελα του Gagarin . O Farris Badwan τρελλαμένα , πορωμένα , παρανοικά μας άφησε συναισθηματικά παράλυτους .Όλο το έπος Primary Colours , πλην ενός κομματιού , του 'Ι Only Think Of You' , αν δεν κάνω λάθος , έπνιξε μελαγχολικά τον χώρο . Ανοίγοντας πολύ σκοτεινά το live με το 'Mirror's Image' και κλείνοντας καταστροφικά με 'Count In Fives' και 'Sheena Is A Parasite' παραμιλάμε γιατί απλά δεν το πιστεύουμε ακόμα . Πλέον είμαι βέβαιη πως η φανταστική μου πρόσκρουση που περιέγραψα πριν από κάποιες μέρες με το άκουσμα του δεύτερου δίσκου των Horrors θα ήθελα σίγουρα να είχε αυτό το soundtrack.

(photo is as distorted as the sound of Von Grimms' frackin' guitar)

Faith No More to stream Epic Download set LIVE to the world


Αύριο (12/06/2009) το βράδυ, live streaming.
Λεπτομέρειες παρακάτω:


http://downloadfestival.co.uk/news/article.aspx?AID=ad929032-1aa3-4efb-b418-ea8f8df7e39a

ps: cross your fingers

17/06/09 "AVANT-HARD" party @ Alley Cat

Την Τετάρτη στις 17/06/09, εγώ και ο nu (γνωστοί αλλιώς και ως "Avant-Hard") θα ενώσουμε τις δυνάμεις μας πίσω από τα decks του Alley Cat έχοντας κοινό σκοπό να ταρακουνήσουμε την αυλή του με ήχους από Alternative Rock, Metal, Stoner, Grunge…(& more)


Alley Cat:
Γκάζι, Κωνσταντινουπόλεως 50
(Τηλέφωνo: 210 3454406)

10 June 2009

Manic Street Preachers - Journal For Plague Lovers

Νέο άλμπουμ και για τους Manic Street Preachers με τίτλο Journal For Plague Lovers . Οι Manics εδώ γράφουν ένα δίσκο ,θα έλεγε κανείς , φόρο τιμής ως προς τον απωλεσθέντα James Edwards . Και όντως έχοντας πάρει μέρος στίχων που είχε αφήσει πίσω του ο πρώην κιθαρίστας της μπάντας συνθέτουν έναν καρά εμπορικό δίσκο . Η παραγωγή κάνει μπαμ ως προς αυτό , θυμίζοντας κατά πολύ τα τελευταία άλμπουμ των Green Day , έστω και αν υπεύθυνος για τον ήχο της μπάντας είναι ο Steve Albini. Εμπορικό βέβαια δεν σημαίνει πάντα απαραίτητα και κακό. Η μπάντα εδώ λοιπόν γράφει μία σειρά τραγουδιών , τα οποία είναι σίγουρα πιο αιχμηρά από αυτά των τελευταίων δίσκων τους . Το “Peeled Apples” ανοίγει ιδανικά το άλμπουμ με ένα πολύ προσιτό “classic rock” ύφος , το “Jackie Hollins Existential Question Time” γίνεται αρκετά ενδιαφέρον μετά το ξέσπασμα , αρκετά καλό και το uptempo “Journal For Plague Lovers” από κει και πέρα όμως ,προσωπικά άρχισε να με πιάνει ένα τεράστιο χασμουρητό. Είναι πάντως σίγουρo ότι όσοι αρέσκονται στον συγκεκριμένο ήχο θα τιμήσουν το νέο άλμπουμ δεόντως ,καθώς είναι φτιαγμένο για να παίξει στα FM από το πρώτο κομμάτι ως το τελευταίο. Για τους υπόλοιπους:

Score: 5.2/10

Dredg - The Pariah , The Parrot , The Delusion

Επιστροφή για τους Dredg με το πέμπτο τους άλμπουμ με τίτλο "The Pariah , The Parrot , The Delusion" . Σε αυτήν εδώ την προσπάθεια οι Dredg εστιάζουν στην εμπορική επιτυχημένη συνταγή του παρόλα αυτά αξιόλογου “Catch Without Arms” και κάποιους από τους πειραματισμούς του “El Cielo” . To αποτέλεσμα ξεπερνά το μέτριο χωρίς όμως να καταφέρνει κάτι παραπάνω από αυτό . Οι πειραματισμοί στα μικρής διάρκειας κομμάτια ,αυτή τη φορά δεν κάνουν την διάφορα και κάποιους από αυτούς θα τους χαρακτήριζα και αχρείαστους . Επίσης ,εδώ , δεν έχουν όλα τα κομμάτια να δώσουν κάτι , έστω και αν σαν σύνολο ο δίσκος ρέει ευχάριστα. Πολύ καλή η έναρξη με το “Pariah” ,όμορφη ατμόσφαιρα στο "Information" ,αρκετά κολλητικό το riff στο “Savior” και επίσης αρκετά χαλαρωτικό το chill – out “Mourning This Morning” ,τα οποία ίσως είναι και τα μόνα που θα μείνουν, από κει και πέρα το απόλυτο μέτριο. Μέχρι το νέο των Mars Volta λοιπόν...

Score: 4.3 /10

Fink - Sort Of Revolution

4o άλμπουμ για τον Fink και ακόμη ένα για λογαριασμό της Ninja Tunes . Όλα τα συστάτικα για όσους έχουν αγαπήσει τον τραγουδόποιο είναι εδώ . Ακουστικά , μελωδικά κομμάτια που δεν πρόκειται να ξυνίσουν κανέναν , αλλά ούτε να εκπλήξουν όσους έχουν ακούσει τις προηγούμενες δισκογραφικές δουλειές του.

Το “Sort Of Revolution” κινείται στο γνώριμο ύφος του Fink . Η ακουστική κιθάρα έχει και εδώ τον πρώτο λόγο σε δέκα κομμάτια υποτονικά , μελαγχολικά και συναισθηματικά ότι πρέπει για ακρόαση μετά τη δύση του ηλίου παρέα με ένα μπουκάλι ουίσκι.... Highlights του άλμπουμ το Move on Me και φυσικά το ομώνυμο και ενακτήριο κομμάτι του Sort Of Revolution , αλλά από την άλλη είναι δύσκολο να μιλήσεις για highlights όταν σχεδόν όλα τα tracks έχουν κάτι να πουν.

Όσοι πιστοί προσέλθετε.....άφοβα!

Score: 7.8/10

09 June 2009

SONIC YOUTH - The Eternal - OUT NOW!

Πόσα ακόμα να μπορέσω να πω για αυτή την μπάντα ? Είναι Βίβλος , θρησκεία , είναι ατέρμονο πάθος , είναι δεκάδες λέξεις που έχουν φωλιάσει στο μυαλό μου...Όλα τα χρόνια που περάσανε , που έγραφε το κοντέρ του μουσικού μου βίου, το μυαλό μου μέτραγε πάντα σε δίσκους των Sonic Youth .Αναμνήσεις , πρόσωπα και καταστάσεις αντιστοιχούν σε κάποιο κομμάτι τους . 'Οπως ξεκινάει το 'Eternal' με το 'Sacred Trickster', 'I Wish I Could Be Music On A Tree' φωνάζει η Kim Gordon , και για πολλούς απο εμάς κάτι τέτοιο έχει γίνει εδώ και πολλά χρόνια . Το έτος που γεννήθηκα , γεννήθηκε και ο πρώτος δίσκος των Sonic Youth . Δέκατη έκτη επίσημη κυκλοφορία τους και πάλι η δουλειά τους μας εκπλήσει . Από τα πρώτα κιόλας λεπτά , ίσως και εντελώς προκατειλημένα , εγώ τουλάχιστον ένιωσα την τελειότητα των Sonic Youth . Γιατί αυτό που ξέρουν πολύ καλά να κάνουν είναι το να είναι τέλειοι . Είναι περίεργο και παρόλαυτα τόσο δεκτικό το γεγονός οτι κανένα album τους δεν ήταν άσχημο μέχρι σήμερα . Περπατώντας στα μονοπάτια του 'Eternal' συναντάω το 'Nurse' , το 'Murray Street' ,το 'Dirty' , το 'Washing Machine' και το σχετικά πιο πρόσφατο 'Rather Ripped' . Ακούω γνώριμα riffάκια που έχω ξανακούσει σε κάθε δίσκο των Sonic Youth , από το οργισμένο 'Anti-Orgasm' με τον Moore να βγάζει τον εσωτερικό του χείμαρρο ξεσπώντας στα μανιακά πεταλάκια του και με την Gordon να μας τσιτώνει με τις διαβολικές -μόνο οι Κim ξερει- φωνητικές τις χορδές τερματίζοντας απαλά το track στα 6:07 . Η βόμβα του δίσκου για εμένα βρίσκεται στην καρδιά του 'Antenna' , ίσως γιατί λατρεύω , όπως ανέφερα και πριν , τον πόλεμο με τα πεταλάκια των Sonic Youth , το χωρίς σταματημό παίξιμο του Moore που δεν γίνεται ούτε για ένα λεπτό βαρετό αλλά πάντα μα πάντα κορυφώνεται σχεδόν μαγικά . Η βόμβα ενεργοποιήται με ευκολία μετά το 'What We Know' , ο Ranaldo μιλάει 'Bound to give it heart and soul... that's what we know about us' αλλά το καταπληκτικά drums του Shelley δεν του αφήνουν περιθώρια για προσοχή . Λίγοι σώθηκαν από την βόμβα των Sonic Youth και τους βρήκαμε να ακούνε το 'Thunderclap For Bobby Pyn' στο διαστημικό φούξια γρασίδι . Η προηγούμενη περιγραφή δεν αναφέρεται σε πραγματικό γεγονός αλλά σε μια καμμένη σκέψη της στιγμής , σε ένα συναίσθημα που μου είναι αδύνατον να εξηγήσω , γιατί μιλάω για τους Sοnic Youth , και αυτός είναι άλλος ένας πολύ καλός δίσκος τους . Το μόνο που χρειάζεται είναι να τον ακούσετε και να απολαύσετε κάθε στιγμή του , σταματάω να γράφω εδώ , και αν με βρείτε σε καμμιά γωνίτσα του 'Message The History' ξυπνήστε με , πρέπει να γυρίσω πίσω , επειγόντως...

8.5/10