KYLESA - Static Tensions

Όταν είδα αυτό το εξώφυλλο αριστερά , artwork του John Dyer Baizley, ως απόλυτη υλίστρια το ήθελα εκείνη τη στιγμή , όταν άκουσα το album το ρούφηξα και ακόμα μαστουρωμένη είμαι...Ένα album που με καθοδηγεί , που με τυφλώνει , που με έχει κάνει πρεζάκι . Τι είναι όμως αυτό που κάνει τόσο ιδιαίτερο το νέο album των K(a)ylesa ?Είναι τα φωνητικά των δύο αντίθετων φύλλων ? Είναι τα διπλά drums ? Είναι η πολύ καλή δουλειά τους ? Όλα μαζί συντελούν για να μιλάμε σήμερα για ένα απο τα καλύτερα album του 2009 . Οι αμερικάνοι , από την Savvanah στην Georgia , Kylesa είναι εν ενεργεία μπάντα από το 2001 . Μετά από 8 χρόνια τα κατάφεραν με 100% επιτυχία . Αν έχετε πραγματικό πόθο για έναν δίσκο διαφορετικό , δυναμικό , έναν ήχο από το διάστημα , το Static Tensions θα σας κάψει όχι μόνο το κεφάλι αλλά ελπίζω και τα τύμπανα των αυτιών σας . Ένα μείγμα από sludge , progressive rock , stoner , metal και ας μην κολλάμε σε ταμπέλες , με μία λέξη ένας άρρωστημένος δίσκος με drums που σου κολλάνε πίσω στο κεφάλι ( ξέρετε εσείς οι πορούκλες των Mastodon τι θέλω να πώ ) . Οι Κylesa περιοδεύουν φέτος με τους προαναφερθέντες κυρίους , πράγμα το οποίο με κάνει να χαίρομαι υποχθόνια μιας και οι Mastodon έρχονται φέτος προς τα εδώ και κάτι ακούγεται και για αυτά εδώ τα παλικάρια (χριστούλα κάνε το θαύμα σου) . Όλοι οι φίλοι μου αναρωτήθηκαν πως ένας φλώρος σαν εμένα προσκύνησε αυτόν εδώ τον δίσκο . Από που να αρχίσω να γράφω τους λόγους που αυτή εδώ η βρώμα με καύλωσε τόσο . Θα ξεκινήσω λοιπόν από την αρχή . Το album ξεκινάει με το 'Spacegoat' , τα φωνητικά του Philip Cope δεν με κέρδισαν τόσο , το ομολογώ , αλλά μόνο για ελάχιστα λεπτά . 'Ομως η κορύφωση των drums όχι απλά με κέρδισε , έγινα σχεδόν σκλάβα τους . Στην πορεία του δίσκου συνειδητοποιείς πως τα φωνητικά έχουν πάρει τον δεύτερο ρόλο . Οι Carl McGinley και Eric Hernandez είναι οι πρωταγωνιστές . Ναι , οι δύο θεούληδες drumers τα δίνουν όλα , θες να μπείς ολόκληρος μέσα σε αυτόν τον ήχο ..Πραγματικά μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να περιγράψω κάποιο κομμάτι γιατί το Static Tensions , ακούγεται από την αρχή ως το τέλος . Αμάσητο . Κορυφαίες στιγμές του album είναι το 'Unknown Awareness' και το 'Only One' . Παθιασμένα κομμάτια που είναι σχεδον αδύνατο κάποιος να αισθανθεί το αντίθετο . Διαβολισμένα drums και απίστευτα riffs , ευφυέστατοι ήχοι ............ Προσωπικές αδυναμίες είναι το 'Running Red' και το 'Walk Alone'. Tα κομμάτια δηλαδή που μας κάνει παρέα η Corey Barhorst . Αν και δεν τα πάω πολύ καλά με τις γυναίκες , αυτή εδώ κάνει την βρώμα μου διαμαντένια . Αυτές οι δύο κομματάρες έχουν έναν ήχο πιο 'prog' και τα φωνητικά ακούγονται πιο πολύ στο βάθος των κομματιών , αναδεικνύοντας τις riffάρες και τα drums περισσότερο από τα υπόλοιπα . Μέχρι σήμερα δεν θα αντάλλαζα με τίποτα ένα πιάτο σουπιές με ρύζι , σήμερα άνετα στοιχηματίζω ολόκληρη την κατσαρόλα σε κάποιον που θα μου πει πως ο δίσκος αυτός δεν θα βρίσκεται στο top 3 της φετινής χρονιάς . Αποκατέστησα και εγώ την φήμη μου σε αυτό εδώ το ταπεινό blog γράφοντας για αυτό το λυσσασμένο 'τέρας' . Γιατί , να είστε σίγουροι , περί τέρατος πρόκειται..........

9.1/10