EIGHTIES MATCHBOX B-LINE DISASTER-Hörse of the Dög

Aυτό το κείμενο θα έπρεπε να μου βγει τελείως αυτόματα,όπως όλα τα αυτόματα πράγματα που κάνουμε καθημερινά,ανάβουμε τσιγάρο με τον καφέ,μιλάμε στο τηλέφωνο,στέλνουμε μηνύματα,είμαστε on line,χτυπιόμαστε στον ήχο του αγαπημένου μας κομματιού,προσκυνάμε την μπάντα της αδυναμίας μας.Σκέφτομαι,τώρα,πως ο δίσκος διόλου γοητευτικός θα φαίνεται δίπλα στους iron maiden αλλά δεν γαμείς...είμαι έτοιμη να flashάρω,στο παρελθόν μου,κυρίως.Αφιερώνω αυτό το κείμενο στον εαυτό μου,στο οξύθυμο εγώ μου και στις ανώμαλες αντιδράσεις μου,στο psych-garage από την Αγγλία...παρακαλώ.Όσοι γνωρίζουν τους Eighties Matchbox είμαι σίγουρη πως τους γουστάρουν απίστευτα,τουλάχιστον σε ένα υποθετικό flashback το 2002...γιατί αν κρίνουμε από φέτος....Ο λόγος που σήμερα γράφω για αυτούς είναι η απογοήτευση της τελευταίας τους κυκλοφορίας που περίμενα,ομολογώ,πως και πως.Θα μπορούσα να γράψω ένα review για τον νέο δίσκο και να τους κράξω ασύστολα,που πήγε η φωνάρα,οι γαμάτες κιθάρες,η τσίτα,που????(μου είναι αδύνατον).Το 'Hörse Of The Dög' υπάρχει στη δισκοθήκη μου,κειμήλιο,από αυτά που δεν σκονίζονται ποτέ,το έχω σε cd, σπασμένο κουτάκι,γρατσουνισμένο,εξώφυλλο,σχεδόν,τσαλακωμένο,κλείνει οκταετία χρήσης σε λίγο καιρό.Πως θα μπορούσα να τους κράξω?(μου είναι αδύνατον).Στα flashback πρέπει να γράφουμε τα ιστορικά και πότε δημιουργήθηκε η μπάντα και να δώσουμε σίγουρα μια περιγραφή για το πως ακούγονται και πόσα μέλη είναι και από που επηρεάστηκαν και μπλα μπλα.Όχι,υπάρχει το wikipedia για αυτή τη δουλειά.Πέρυσι τον Δεκέμβριο έφυγα από το Λονδίνο την ημέρα που οι Eighties Matchbox δίναν live.Βρισκόμουν τόσο κοντά στο να δω αυτή την μπάντα με αυτή τη φωνή,αυτή την εμφάνιση και με αυτό το perform που είχαν τότε,όχι σήμερα,δεν τους δίνω άλλη ευκαιρία,κρατάω το 2002,το χαρίζω σε όποιον δεν το γνώρισε ποτέ...(κατεβάστε το οπωσδήποτε!!!!!!).Μια μπάντα που της έσκασε η έμπνευση για δημιουργία σε ποσότητα,βρίσκεται στη ζωή μου στην τρυφερή ηλικία των 20,με μεγαλώνει,και στα 28 μου χρόνια με στέλνει στην λεκάνη της τουαλέτας από την αναγούλα.... 

SACRED REICH - The American Way

Ένας από τους δίσκους που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην διαμόρφωση του Thrash των 90's και γενικότερα της Bay Area σκηνής, είναι το "The American Way" των SACRED REICH. Κυκλοφόρησε το 1990 και θεωρείται δίσκος ορόσημο για το Thrash και όχι μόνο. Ένας δίσκος που δεν φθείρεται με τίποτα από τον χρόνο. Ένας δίσκος που αν τον ακούσει κάποιος σήμερα θα νομίσει ότι βγήκε χθες. Ένας δίσκος που μαζί με το "Vulgar Display Of Power" (1992) των Pantera, πήγαν το Thrash (και γενικότερα ολόκληρη την Metal σκηνή) πολύ μπροστά.

Οι Sacred Reich είναι μια Thrash Metal μπάντα από την Αριζόνα αποτελούμενη από τους Phil Rind (μπάσο / φωνητικά), Greg Hall (ντραμς), Wiley Arnett και Jason Rainey (κιθάρες). Το 1987 κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους άλμπουμ με τίτλο "Ignorance". Ένα φοβερό άλμπουμ που έκανε μεγάλη εντύπωση στον μουσικό τύπο της εποχής, γράφοντας διθυράμβους. Και καλά έκανε γιατί με αυτήν την κυκλοφορία μπήκαν τα γερά θεμέλια για την συνέχεια. Μετά από ένα χρόνο επανήρθαν με το ιστορικό EP "Surf Nicaragua", αρχίζοντας να ενοχλούν κάποιους με την θεματολογία των κομματιών τους. Καυστικός πολιτικοκοινωνικός στίχος που κριτικάρει έντονα την αμερικάνικη εξωτερική πολιτική. Αυτό ήταν όμως μόνο η αρχή, γιατί το τελειωτικό χτύπημα δεν είχε έρθει ακόμα. Ήρθε όμως μετά από 2 χρόνια (αφού πρώτα κυκλοφόρησαν και ένα live ΕΡ, το "Alive at the Dynamo") με το αριστουργηματικό "The American Way". Μόνο από το εξώφυλλο και τον τίτλο καταλαβαίνεις ποιο μπορεί να είναι το περιεχόμενο των στίχων. Πιο καυστικοί από ποτέ, τα βάζουν με το αμερικανικό σύστημα σε όλους του τους τομείς. Από το πολιτικοκοινωνικό αμερικανικό μοτίβο, μέχρι την εξωτερική πολιτική και την μόλυνση του περιβάλλοντος. Κάθε κομμάτι είναι από μόνο του ένα μικρό αριστούργημα (ακόμα και το  funky, χιουμοριστικό "31 Flavors", που αναφέρεται στον κολλημένο μεταλλά που δεν δέχεται να ακούσει τίποτα άλλο εκτός από metal). Γενικά αυτός ο δίσκος απλά δεν παίζεται. Ότι πιο ώριμο είχε κυκλοφορήσει μέχρι τότε στον χώρο του thrash. Άψογη παραγωγή από τον τεράστιο Bill Metoyer, εκπληκτικές εκτελέσεις, riffs που καθηλώνουν (και έχουν γράψει ιστορία), ντραμς που σε κολλάνε στον τοίχο (άσε αυτή η υπέρτατη δίκαση) και μπάσο / φωνή που σε πορώνει τόσο πολύ κάνοντάς σε να τραγουδάς μαζί με τον Phil: "A capitalist's democracy why no one said that the freedom's free lady liberty rots away no truth no justice… the American Way" και " Towering temples of modernization megatropolis monument to civilization pollution and waste is direct indication to the growing problem of the world's situation", ή "Jailed and beaten left to die political prisoners of apartheid youth of the nation violently oppressed in the quest for freedom thousands dead. How can we let this be in their country they must be free when will segration end when will the masses be free again" και γιατί όχι, ακόμα και "Mr. Bungle is so very cool so don't be an ignorant fool there's so much music for you to choose so don't just be a metal dude it's cool fool".

Η καλή πορεία της μπάντας συνεχίστηκε με τους δίσκους "Independent" (1993) και "Heal" (1996). Μετά από αυτούς ήρθε η διάλυση και αποχαιρέτισαν το κοινό τους με ένα live άλμπουμ με τον παν-εύστοχο τίτλο "Still Ignorant", το οποίο περιέχει συνοψισμένη όλη την ιστορία τους. Μετά από αρκετά χρόνια σιωπής επανασυνδέθηκαν πέρσι για να δώσουν live εμφανίσεις σε όλο τον κόσμο (κάτι σαν re-union tour), με σημαντικότερη εμφάνιση αυτή του Hell Fest. Απέδειξαν ότι δεν μασάνε και ότι μπορούν ακόμα να παίζουν όπως ακριβώς έπαιζαν και στο παρελθόν. Άψογες εκτελέσεις μέσα από όλα τα άλμπουμ τους με πιο χαρακτηριστικές αυτές από το "The American Way" - τον καλύτερο δίσκο τους. 

Πιστεύω ότι δεν χρειάζεται να πω κάτι άλλο για αυτή την δισκάρα παρά μόνο ότι αν υπάρχει κάποιος που δεν την έχει ακούσει, καιρός είναι να το κάνει. Έτσι και αλλιώς δεν θα καταλάβει ότι ακούει έναν early 90's δίσκο. Θα νομίσει ότι μόλις κυκλοφόρησε!

Tracklist:

1. Love... Hate

2. The American Way

3. The Way It Is

4. Crimes Against Humanity

5. State of Emergency

6. Who's To Blame

7. I Don't Know

8. 31 Flavors

SUGARTOOTH - The Sounds Of Solid

Το 1997 οι Sugartooth κυκλοφόρησαν το εκπληκτικό, δεύτερο (και τελευταίο), άλμπουμ τους, "The Sounds Of Solid". Ίσως ένα από τα πιο παρεξηγημένα άλμπουμ που κυκλοφόρησε μέσα στα 90's. Οι Sugartooth ξεκίνησαν με το ομώνυμο ντεμπούτο τους το 1994. Εκείνη την εποχή ήταν μεγάλη η έξαρση του grunge όπως επίσης και του παντρέματος grunge με κάτι από "Black Sabbath attitude". Κάτι σαν "grunge-stoner" (αν μπορούμε να το πούμε και έτσι). Η απρόσμενη επιτυχία από μπάντες όπως οι Soundgarden, έκανε την Geffen να τους πλησιάσει και να υπογράψουν συμβόλαιο. Τo ντεμπούτο τους πήγε πολύ καλά και έκανε γνωστό το όνομα τους, σε σημείο να ανοίγουν συναυλίες των Soundgarden, Stone Temple Pilots, ακόμα και Slayer.
Οι Sugartooth είναι ένα τρίο από την California αποτελούμενο από τους Marc Hutner (vocals / guitar), Josh Blum (bass) και Joey Castillo / Dusty Watson στα ντραμς. Ο Joey ήταν ντράμερ στο ντεμπούτο τους και στην συνέχεια αποχώρισε (τώρα είναι ο ντράμερ των Queens Of The Stone Age). Στον δίσκο που παρουσιάζω εδώ, ντράμερ είναι ο Dusty. Οι λόγοι που αναφέρομαι στο "The Sounds Of Solid" και όχι στο πρώτο τους, είναι δύο. Ο ένας είναι ο απλός λόγος ότι το "Sounds" είναι ανώτερο του ντεμπούτου και ο άλλος ότι παρόλα αυτά δεν είχε την εμπορική επιτυχία που αναμενόταν, με αποτέλεσμα την διάλυση της μπάντας. Για αυτό και ανέφερα παραπάνω ότι είναι ένας παρεξηγημένος δίσκος. Ένα διαμάντι που θάφτηκε άδικα, δίχως κάποιον ιδιαίτερο λόγο (ελπίζω να βοηθήσω στην εκταφή του με αυτό το post, έστω και λιγάκι).
Το "The Sounds Of Solid" είναι ένας από αυτούς τους δίσκους που μένουν στην ιστορία. Ένα απίστευτο ροκ άλμπουμ που δεν αλλοιώνεται με την πάροδο του χρόνου. Ένα άλμπουμ τόσο κλασικό όσο και το "Badmotorfinger" των Soundgarden (π.χ.). Οι συμπαγείς του ήχοι  προέρχονται από το  άψογο δέσιμο τριών ανθρώπων που με το πάθος με το οποίο φέρονται στα όργανά τους διεγείρουν τις αισθήσεις του ακροατή. Η απόλυτη ροκ ευχαρίστηση. Κάθε κομμάτι έχει τον δικό του χαρακτήρα - την δική του προσωπικότητα. Ένα εύρος από προσωπικότητες, άλλοτε Stoner, άλλοτε Grunge, Alternative, Rock, Blues, και γιατί όχι, ακόμη και Jazz. Τα κολληματικά riffs, όπως επίσης και οι αντίστοιχες μπασογραμμές, τα ξερά σφυροκοπήματα των ντραμς, η καταπληκτική φωνή του Marc, καθώς και η ευφυΐα στην σύνθεση (να μην ξεχάσουμε και το κερασάκι στην "τούρτα" που είναι η παραγωγή των Dust Brothers) κάνουν αυτόν τον δίσκο μοναδικό. Όπως επίσης σε κάνει να αναρωτιέσαι για ποιο λόγο διαλύθηκε αυτή η μπαντάρα. «Δεν είχε την αναμενόμενη επιτυχία»...και λοιπόν; Στην Geffen είσαι, τι περίμενες να σου πουν όταν τα νούμερα των πωλήσεων δεν είναι αρκετά για αυτούς; Παίρνεις τον πούλο, πας σε κάποια μικρότερη εταιρία και καθάρισες. Δεν το διαλάς. Τέλος πάντων. Τουλάχιστον μας άφησαν δύο εξαίρετα δισκάκια, με αποκορύφωμα το "The Sounds Of Solid". Ένα άλμπουμ που έχει μια εξέχουσα θέση στην δισκοθήκη μου και θα παραμείνει για πάντα δίπλα με τους μεγαλύτερους και σημαντικότερους δίσκους της ροκ μουσικής.

Tracklist:

01. Club Foot

02. Booty Street

03. Spiral

04. All for Me

05. Otra Vez

06. Come on In

07. Toothless

08. Harajuana

09. Solid

10. Seven & Seven

11. Frisbee

12. We'd

Iron Maiden – Live After Death

14-17 Μαρτίου 1985, Long Beach Arena, California. Οι Iron Maiden ηχογραφούν ζωντανά τις συναυλίες που έδωσαν στα πλαίσια του World Slavery Tour, μιας περιοδείας που ήταν από τις μεγαλύτερες στην ιστορία της rock μουσικής και η οποία διήρκησε από τις 4 Αυγούστου 1984 έως τις 5 Ιουλίου του 1985.

Κάποια στιγμή κάπου στο 1991-92. Ο συμμαθητής Γιάννης στα αγγλικά ( να΄ναι καλά το παιδί) μου δίνει την 90ρα κασέτα με την εν λόγω ηχογράφηση. 14 χρονών τότε, αυτή η κασέτα ήταν και η τελετή μύησής μου στον μαγικό κόσμο της rock( με την ευρύτερη έννοια) μουσικής. Ως τότε δεν είχα ασχοληθεί ποτέ με τη μουσική σοβαρά, άκουγα ό,τι τύχαινε χωρίς να με νοιάζει και ιδιαίτερα, πιτσιρικάς γαρ. Από τότε, σχεδόν 2 δεκαετίες μετά, ακόμα το ευχαριστώ το παλληκάρι …Που ξέρεις , μπορεί σήμερα να φόραγα σακάκια και να πέταγα λουλούδια σε καμιά τραγουδιάρα!

Ξεκίνημα με το επικό διάβημα του Churchill κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Και οι πρώτες νότες με το Aces High . Το galloping ( όχι πως το ήξερα τότε) σε κολλάει στον τοίχο από την αρχή. Οι Steve Harris και Nicko McBrain καλπάζουν σε μπάσο και drums αντίστοιχα δείχνοντας σε όλο τον κόσμο τι πάει να πει ρυθμός. Dave Murray και Adrian Smith δαμάζουν τα αυτιά μας με τις κιθάρες τους, ένα από τα καλύτερα κιθαριστικά δίδυμα που έχουμε γνωρίσει έως σήμερα. Και κει που έχω γουρλώσει εκστασιασμένος τα μάτια, ακούγεται αυτή η θεία φωνή. Bruce Dickinson, ένας από τους μεγαλύτερους performer όλων των εποχών, μια χαρισματική φωνή που θα την χαρακτήριζα άνετα ως και την κορυφαία που γνώρισε το heavy metal.

…τα γράφω και ανατριχιάζω

Ο δίσκος περιέχει κομμάτια από τα "Iron Maiden", "The Number Of The Beast", "Piece Of Mind" και "Powerslave".

1. Aces High: Προσδεθείτε για απογείωση
   
2. 2 Minutes To Midnight: Το τέλος έρχεται. Μετανοείτε…
   
3. The Trooper: Ακόμα και αυτοί που δεν ακούν heavy metal, ένα κομμάτι τους αρέσει…
   
4. Revelations: Ύμνος
   
5. Flight Of Icarus: Πρόσεχε πόσο ψηλά θα πάς.
   
6. The Rime Of The Ancient Mariner: Η επική ιστορία του ναυτικού
   
7. Powerslave: Δύσμοιρε Φαραώ
   
8. The Number Of The Beast: Το κομμάτι που έκανε διάσημους τους Maiden
   
9. Hallowed Be Thy Name: Όποιος ακούει αυτήν την κορώνα και δεν ανατριχιάζει, ας αλλάξει ασχολία
   
10. Iron Maiden: Το λέει και τ'όνομα
    
11. Run To The Hills: Τρέχτε να σωθείτε. Μνημείο του galloping
    
12. Running Free: Απλά μπορεί να καταλάβει κανείς τι σημαίνει μέγιστος performer και αλληλεπίδραση με το κοινό.
    

Στην αρχική κυκλοφορία σε διπλό βινύλιο υπάρχει και ένα δεύτερο μέρος που ηχογραφήθηκε στο Λονδίνο στα πλαίσια της ίδιας περιοδείας και το οποίο συμπεριλήφθηκε σε μεταγενέστερη έκδοση του 2πλου cd. Περιέχει τα:

1. Wrathchild
   
2. 22 Acasia Avenue
   
3. Children Of The Damned
   
4. Die With Your Boots On
   
5. The Phantom Of The Opera
   

Ένα best of σε ζωντανή ηχογράφηση κορυφαίας ποιότητας. Ό,τι καλύτερο μπορεί να ζητήσει ο πωρωμένος fan, αλλά και ο τελευταίος άσχετος για γνωριμία. Έγω πάντως πείστηκα. Ασχολήθηκα με την μουσική. Οι Iron Maiden μου έμαθαν τι σημαίνει σύνθεση, ρυθμός, τεχνική, αρμονία, ενορχήστρωση, πώρωση, μου άνοιξαν τα μάτια. Έκτοτε το δισκάκι αυτό με συντροφεύει παντού. Είτε στο mp3 player, είτε σε κάποια πόρτα του αυτοκινήτου ( δυστυχώς δεν μπορώ να το ακούσω και στο μηχανάκι), υπάρχει πάντα μια κόπια. Τι κι αν έχουν περάσει τόσα χρόνια… συνεχίζει να είναι αξεπέραστο. Άπειρες φορές ακούω μουσική και κάπου πιάνει το αυτί μου μια πενιά του Adrian Smith.

Προσωπικά, θεωρώ το "Live After Death" τον καλύτερο δίσκο των Iron Maiden. Επίσης, είμαι πεπεισμένος ότι αποτελεί τον καλύτερο live δίσκο που έχει κυκλοφορήσει ποτέ! Όσο για τους Maiden…θα μπορούσα να γράψω βιβλίο για την μπάντα που έγινε συνώνυμο του heavy metal.

Να 'στε καλά που εμφανιστήκατε, διδάξατε/σκετε μουσική, επηρεάσετε τόσο κόσμο και παρουσιάζετε και ένα live show που όμοιό του ελάχιστοι έχουν καταφέρει να παρουσιάσουν μέχρι σήμερα.

Σας ευχαριστώ

VOIVOD - "Infini" + [Denis “Piggy” D’Amour 1959 - 2005 / Voivod 1982 - 2009]

Το εξωδιαστατικό ρομπότ “VOIVOD” επισκέφτηκε ξανά τον γαλαξία μας. Πέρασε στην διάσταση μας, φτάνοντας μέχρι την Γη, θέτοντας σε τροχιά το “Infini”. Οι Καναδοί επέστρεψαν με ένα άλμπουμ βασισμένο, για δεύτερη φορά, στις μεταθανάτιες κιθάρες του Denis D'Amour (“Piggy”).
Οι VOIVOD είναι μια μπάντα με τόσο μεγάλο υπόβαθρο που δεν ξέρω από πού να αρχίσω και που να τελειώσω, περιγράφοντάς το. Ξεκίνησαν σαν μια thrash / hardcore / punk μπάντα πίσω στην δεκαετία του 80 ("War and Pain", "Rrröööaaarrr"). Από το “Killing Technology” (1987) και μετά, μετεξελιχτήκαν σε ένα μουσικό υβρίδιο που όμοιο του δεν έχει υπάρξει ποτέ στην ιστορία της metal σκηνής. Με τον ερχομό του συγκεκριμένου άλμπουμ ένα νέο είδος γεννήθηκε και ονομάστηκε “techno-thrash”. Οι VOIVOD είναι οι φυσικοί γονείς του. Με τον όρο αυτό προσπάθησαν τα μέσα της εποχής να περιγράψουν ένα είδος progressive - thrash metal που όμοιο του δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει ποτέ (αν εξαιρέσουμε τους θρυλικούς Mekong Delta). Όμως η χαριστική βολή ήρθε με το αμέσως επόμενο άλμπουμ τους, το θρυλικό “Dimension Hatröss” του 1988 (ένας reviewer κάποτε το χαρακτήρισε σαν ένα πάντρεμα από Sonic Youth, King Crimson και Slayer). Ένα από τα άλμπουμ που μου άλλαξε την ζωή. Όσα χρόνια και να περάσουν θα μείνει ανεξίτηλο και πάντα φρέσκο («100 χρόνια» μπροστά από την εποχή του). Η techno-thrash σκηνή είναι πλέον γεγονός. Και αυτό ήταν μόνο η αρχή. Στην συνέχεια ξαναχτύπησαν την ιονόσφαιρα με το “Nothingface” (1989). Ίσως η δημοφιλέστερη κυκλοφορία τους, μιας και με αυτό μπήκαν στην λίστα του Billboard. Εδώ βλέπουμε το «ρομπότ» να αλλάζει πρόσωπο και να κινείται σε πιο progressive και psychedelic ηχοδρόμια. Ένα άλμπουμ σταθμός. Επηρεασμένοι από Pink Floyd (τους οποίους δεν δίστασαν να διασκευάσουν δυο φορές και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία) και King Crimson, κυκλοφορούν το 1991 το “Angel Rat”, ένα άλμπουμ που ξεφεύγει κάπως από το thrash και μεταπηδά σε καθαρά progressive αστερισμούς. Το 1993 επιστρέφουν με ένα μίγμα αυτού μαζί με “Nothingface”, ονομάζοντάς το “The Outer Limits”, το οποίο έρχεται να θολώσει τα τηλεσκόπια των αστεροσκοπείων.
Στην δημιουργία του αυθεντικού αυτού ήχου τους έπαιξαν καθοριστικό ρόλο οι κιθάρες του Denis D'Amour. Τόσο προοδευτικές όσο καμία άλλη εκείνη την εποχή. Ένας κιθαρίστας σταθμός που δυστυχώς μας άφησε πρόσφατα (2005). Το παίξιμο του και τα πετάλια που χρησιμοποιούσε σε έκαναν να νιώθεις ότι ακούς καθαριστικά chords από το διάστημα. Για την όλη «φάση» των VOIVOD όμως ευθύνεται ο ντράμερ τους Michel Langevin (“Away”). Αυτός είναι ο εμπνευστής της όλης φιλοσοφίας τους. Από μικρός είχε μια «δυσλειτουργία». Όπως εξήγησαν και οι γιατροί του: δεν μπορούσε να ξεχωρίσει το πραγματικό από το φανταστικό. Έτσι λοιπόν μέσα από αυτό το μυαλό (κινούμενο μέσα σε άγνωστες, για μας, διαστάσεις) γεννήθηκε η μετά-μυθολογία του μετά-αποκαλυπτικού «βρικόλακα» Voivod. Ο Michel εκτός από ντράμερ και λάτρης του sci-fi είναι και graphic designer. Αυτός ευθύνεται για όλα τα artworks των VOIVOD (καθώς και του artwork του side-project του Dave Grohl, PROBOT).
Μετά από μια λαμπρή πορεία και μετά το “The Outer Limits”, ήρθε δυστυχώς η παρακμή. Αποχώρισε από την μπάντα ο τραγουδιστής τους Denis Bélanger (“Snake”) και ακολούθησαν δυο αδιάφορα άλμπουμ με αντικαταστατή στα lead vocals τον Eric Forrest. Αλλά το πνεύμα του Voivod επανήρθε το 2003 με το ομότιτλο άλμπουμ “Voivod”. Όχι μόνο επέστρεψε η χαρακτηριστική τους φωνή (Denis Bélanger) αλλα πήρε και την ευθύνη του μπάσου τους ο (πρώην Metallica) Jason Newsted (“Jasonic”). Μια νέα voivod-εποχή ξεκίνησε. Χωρίς να ξεφύγουν από το χώρο του metal αλλά με περισσότερα rock και punk στοιχεία από ότι thrash και λίγο πιό απλοί από το progressive παρελθόν τους (χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν έχουν ακόμα progressive στοιχεία), συνεχίζουν με αξιοπρέπεια τον θρύλο που με τόσο κόπο δημιούργησαν γύρω από το όνομα τους.
Το μεγαλύτερο πλήγμα για την μπάντα ήρθε το 2005 με τον θάνατο του Denis D'Amour. Ένα πλήγμα καθοριστικό στην ιστορία της σύγχρονης μουσικής (εγώ προσωπικά δεν μπορώ ακόμα να το ξεπεράσω. Ότι χειρότερο μετά από τους Cobain και Staley). Αλλά και μετά θάνατον ο “Piggy” μας άφησε αρκετό κιθαριστικό υλικό ώστε να αναμιχτεί με την φαιά ουσία του εγκεφάλου μας. Τα πράγματα, πάνω-κάτω, έχουν ως έξεις: Ο Denis “Piggy” D’Amour, ενώ νοσηλεύεται στο νοσοκομείο και ενώ οι γιατροί ήδη έχουν καταλήξει στο ότι έχει μόνο λίγες μέρες ζωής ακόμα, ζητά επίμονα να τον επισκεφτεί ο Michel “Away” Langevin. O τελευταίος όντως πάει στο νοσοκομείο και ακούει έκπληκτος τον “Piggy” να του λέει αυτό που πρόκειται να συμβεί και ότι πρέπει να ρίξει μια ματιά στο φορητό υπολογιστή του. Θα βρει εκεί κάποια αρχεία που τον ενδιαφέρουν. Ο “Away” όντως σπεύδει και τσεκάρει το laptop του “Piggy”. «Υπάρχει υλικό για τέσσερα άλμπουμ και άνετα», θα πει αργότερα σε συνέντευξή του. Τα υπόλοιπα μέλη ειδοποιούνται σε χρόνο μηδέν. Η απόφαση είναι άμεση. Θα ηχογραφηθεί ένα άλμπουμ (και στην συνέχεια και άλλο), με τραγούδια από αυτά τα αρχεία. Το καταπληκτικό αυτό άλμπουμ-φόρος τιμής στον “Piggy” (μέρος A) είναι πιστό στο cyber-punk / thrash ύφος της μπάντας, όπως αυτό έχει εξελιχθεί μέσα από τις δεκαετίες, και φέρει τον εύστοχο τίτλο “Katorz” (2006).
Τώρα πια (εν έτη 2009) έχουμε στα χέρια μας και το ολοκαίνουργιο άλμπουμ-φόρος τιμής στον “Piggy” (μέρος Β - και τελευταίο), “Infini”.To “Infini” κινείται στα ίδια μονοπάτια που κινήθηκαν και τα “Voivod” / “Katorz”. Ένα cyber-punk / rock / metal / progressive συνονθύλευμα με έντονη την αίσθηση της διαφορετικότητας από μπάντες του ιδίου στιλ. Οι μεταθανάτιες κιθάρες του “Piggy” (πιο πριμάτες αυτή τη φορά) γραντζουνάνε τους νευρώνες μας και όλα είναι μονόδρομος. Όλα καταλήγουν στο ότι ο “Piggy” είναι εδώ μαζί μας. Αθάνατος!!! Η φωνή του “Snake” κρατάει σε εγρήγορση και το τελευταίο εγκεφαλικό κύτταρο. Το μπάσο του “Jasonic” τρυπάει τον κροταφικό λοβό και ο “Away” ροκάρει σαν άγριο αγρίμι. To μόνο αρνητικό είναι ότι βρίσκεται ένα μικρό σκαλοπάτι πιο κάτω από το “Katorz”. Παρόλα αυτά με έκανε να χτυπηθώ στους ρυθμούς του, να συγκινηθώ (στα σημεία που μου θύμισαν την αίγλη του παρελθόντος) και να νιώσω περήφανος που ακολουθώ πιστά αυτήν την super-μπάντα τόσα χρόνια.
Τέλος θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη για το μεγάλο (και ίσως κουραστικό) κείμενο, αλλά είναι το λιγότερο που μπορούσα να κάνω (γράψω) ως φόρο τιμής σε αυτήν την υπερ-τεράστια μορφή που άκουγε στο όνομα Denis “Piggy” D’Amour.
R.I.P.

Βαθμολογια : 8/10