MASTODON - Crack The Skye (OUT NOW)

Σηκωθείτε από κρεβάτια, ντιβάνια, καναπέδες, πολυθρόνες, καρέκλες και τρέχτε στα δισκοπωλεία. Από σήμερα κυκλοφορεί το “Crack The Skye”, το νέο έπος των MASTODON. Το άλμπουμ που θα διχάσει όσο κανένα άλλο φέτος. Το άλμπουμ που έχει τις περγαμηνές για να στεφθεί «κυκλοφορία της χρονιάς». Το άλμπουμ που θα φέρει στους MASTODON νέο κοινό αλλά και που θα απομακρύνει κάποιους από το ήδη υπάρχων (και ελπίζω αν όντως υπάρξουν κάποιοι που θα απομακρυνθούν, αυτοί να είναι λίγοι). Πάντως ένα είναι σίγουρο… ότι είναι αλμπουμάρα, ασχέτως αν δεν έχει καμία σχέση με αυτά που έχουν κάνει στο παρελθόν.

Ναι ΟΚ, το ξέρω, μαλάκωσαν. Ε, και; Δηλαδή θεωρείται κάτι καλό αναλόγως με το πόσο πολύ βαράει και τα σπάει; ΟΚ, το παραδέχομαι ότι την πρώτη φορά που το άκουσα ξενέρωσα αφάνταστα. Μπορώ να πω ότι μέχρι και στεναχωρήθηκα. Αλλά καμία σχέση τελικά. Μετά από μερικά ακούσματα άρχισα να καταλαβαίνω τι συμβαίνει. Άρχισα να καταλαβαίνω με τι αριστουργηματική σύλληψη έχω να κάνω. Ακούστε λοιπόν το “Crack The Skye” χωρίς προκαταλήψεις. Την ώρα που το ακούς εστιάσου σε αυτό που ακούς και όχι σε παλιότερες δουλείες τους (που προφανώς έχεις αγαπήσει και έχεις ταυτίσει με το όνομα τους). Μην κάνεις το λάθος να το συγκρίνεις με τους «παλιούς καλούς MASTODON». Έτσι κι αλλιώς ότι έχουν κάνει μέχρι τώρα είναι διαφορετικό. Δεν έχει καμία σχέση το “Remission” με το “Blood Mountain” . Όπως και ότι δισκάρα σαν το “Leviathan” δεν θα ξαναβγάλουν. Αυτό ακριβώς θέλω να πω: Ότι ούτε δισκάρα σαν το “Crack The Skye” θα ξαναβγάλουν. Το επόμενό τους άλμπουμ σίγουρα δεν θα έχει σχέση με τα προηγούμενα, ασχέτως με το πόσο θα βαράει ή όχι. Η ουσία είναι ότι δεν κρίνουμε ένα άλμπουμ από το πόσο πολύ βαράει αλλά από το πόσο πάθος έχει, από τις συνθέσεις, από τις εκτελέσεις, από το πόσο καινοτομεί, από το πόσο σε κάνει να ανατριχιάζεις. Και το “Crack The Skye” κάνει ακριβώς αυτό. Περισσότερο συναίσθημα απ’ότι head banging. Περισσότερο σκοτεινό παρά sludge. Περισσότερο Progressive παρά Core. Πιο φευγάτο και ατμοσφαιρικό από ποτέ. Σε ταξιδεύει ακριβώς σε αυτούς τους κόσμους που σου διηγείται. Η μουσική κολλάει απόλυτα με το concept (όπως και στο “Leviathan”).
Τους βγήκαν λιγάκι παραπάνω οι Neurosis που έκρυβαν μέσα τους (πάντα δήλωναν μεγάλοι fans των Neurosis) και σε αυτό βοήθησε και η φωνή του Scott Kelly σε κάποια σημεία του ομώνυμου κομματιού, ώστε να αναδυθεί η συγκεκριμένη ατμόσφαιρα. Το ότι ο Brent μοιράζεται πλέον τη θέση του front-man μαζί με τον Troy, συν το ότι είναι και ο βασικός συνθέτης, έπαιξε και αυτό το ρόλο του στο τελικό αποτέλεσμα. Ίσως και το ότι περιόδευαν μαζί με τους TOOL να έπαιξε ρόλο. Παρόλα αυτά όμως το άλμπουμ φέρει την στάμπα των MASTODON και αυτό είναι που μετράει στο τέλος. Φυσικά και είναι «MASTODON» αυτό το έπος, ακριβώς για το λόγο ότι είναι ΕΠΟΣ.
Αλλά αρκετά είπα.
Οι MASTODON είναι αυτοί που είναι και κάνουν αυτό που θέλουν και εγώ το γουστάρω αυτό, όπως ακριβώς γουστάρω και αυτούς.

Βαθμολογία: 10 / 10

(…πάω να ακούσω “The Last Baron” να ξεφύγω!!! )

Watch “DIVINATIONS” Video