Σκεφτόμενος το παρελθόν , αναρωτιέμαι τι ήταν αυτό που έκανε τους AIC διάσημους και μία από τις σημαντικότερες μπάντες των 90's μαζί με τους Soundgarden , Pearl Jam , Nirvana. Σε αντίθεση με τις προαναφερόμενες grunge μπάντες, οι Alice In Chains ήταν αυτοί που έβαλαν περισσότερο τις metal κιθάρες στον ήχο τους , με τα χαρακτηριστικά φάλτσα riff του Jerry Cantrell και τη στιβαρή μπασογραμμή του Mike Inez. Φυσικά σε όλα τα παραπάνω κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει το ιδιαίτερο παίξιμο στα drums του Sean Kinney όπως και τα ιδιαίτερα φαλτσέτο,καταθλιπτικά φωνητικά του Layne Staley o οποίος σε συνδιασμό με τα βιώματά του και την κατάχρηση στα ναρκωτικά , έβγαζε προς τα έξω όλο αυτήν την πεσσιμιστική διάθεση , σήμα κατατεθέν των AIC.Φτάσαμε στο 2009 , ο Layne δεν είναι πια μαζί μας και η μπάντα προσέλαβε τον William Du Vall ,για το επόμενο δισκογραφικό πόνημα της μπάντας με τίτλο "Black Gives Away To Blue". Ομολογώ, ότι προσδοκώντας το συγκεκριμένο άλμπουμ περίμενα κάτι πολύ χειρότερο από αυτό που εν τέλει άκουσα. Σαν πρώτη παρατήρηση , όλα τα συστατικά που καθιέρωσαν τους ΑΙC ως μία από τις σημαντικότερες μπάντες των 90's είναι εδώ ,μείον του πάθους από όλα τα μέλη της μπάντας και με αισθητή την απουσία του Layne. Παρόλα αυτά ο William Du Vall δεν τα πηγαίνει και άσχημα , χωρίς όμως να καταφέρνει να βγάλει προς τα έξω το πάθος του Layne και συν το γεγονός του ότι προσπαθεί να τον αντιγράψει ,ίσως αποτρέψει πολλούς να συνεχίσουν την ακρόαση του άλμπουμ. Αξίζει να σημειωθεί ότι σε συνθέσεις όπως το "Last Of My Kind" που θυμίζει λιγότερο τους παλιους Alice In Chains , δείχνουν ότι η μπάντα ίσως μπορέσει στο μέλλον να κάνει κάτι ακόμη περισσότερο. Το ίδιο ισχύει και για το ομότιτλο κομμάτι του άλμουμ και tribute στον Layne που κάνει την έκπληξη με την είσοδο πιάνου και την μπαλαντοειδή του σύνθεση. Άλλα highlights που αξίζουν να ακουστούν , είναι τα "Check My Brain" με τις στρομφιλοειδής κιθάρες του, τα ηλεκτροακουστικά "YourDecision" και "When The Sun Rose" όπως και το hard rock "Private Hell".
6.8 /10
10 comments:
Συμφωνώ απόλυτα.
(αν όμως ζούσε ο Staley και αυτό το άλμπουμ είχε βγει με αυτόν στα φωνητικά θα άξιζε παραπάνω από 7/10. Αλλά για τον λόγο ότι δεν συμβαίνει αυτό αποφεύγω να το αξιολογήσω βάζοντάς του οποιαδήποτε βαθμολογία).
Δισκάρες όλα αυτά ανώνυμε πιστεύω ότι όλοι μας σε αυτό το μπλογκ τα έχουμε λιώσει ;-)
Καλή φάση οι μαιμού AIC αλλα δε ασχολούμαστε καλύτερα με κατι πιο σοβαρό;
Μαμάνη αναμένουμε ρηβιούζ:
White Buzz - Book of Whyte - δισκάρα
Καινούριο Pelican - What We All Come To Need - επίσης δισκάρα.
P.S. Λοιπον για μένα το Dirt ειναι καλύτερο κι απ' το Jar of Flies κι απ την ομολογουμένως δισκάρα των Mad Season - έχω πρόβλημα γιατρέ μου;
jelever, δεν συμφωνω με την ελλειψη παθους και με τη βαθμολογία γιατί αισθάνομαι πως η μπαντα σε αυτο το δισκο νιωθει πολυ καλά το βάρος που κουβαλάει στην πλατη της. Κατεβάζοντας τους τόνους στον αξιο William Du Vall και γεμίζοντας ακόμα παραπάνω τις κιθάρες καταφέρνουν να διεκπεραιώσουν αυτό για το οποίο δεσμεύτηκαν: ένα δίσκο αφιερωμένο στον Staley.
Ο δισκος για μένα είναι για 9ρι απο τα πρώτα ακουσματα (σε αντίθεση με τον Paradise Lost που ακουω παράλληλα και έκανε μια βδομάδα να με ψήσει). Εκτός απο το πρώτο κομμάτι, μεγάλο κολλημα είναι και το looking in view. Για την εισαγωγή του check my brain ας μιλήσουν τα δοκάρια.
συμφωνω με τα υπολοιπα και μου αρέσει o τρόπος που γραφεις καθώς και η δομή του review σου :)
Ανώνυμε, αν γνωρίζεις κάποιον που γουστάρει dirt αλλα δεν εχει ακούσει jar of flies, πες του να με πάρει τηλέφωνο. θέλω κάτι να του πω
Σίγουρα ο δίσκος με την κάθε ακρόαση σε κερδίζει παραπάνω. Για μένα είναι έκπληξη της χρονιάς.Κοίτα να δεις που τελικά γίνονται και θαύματα.
Μόλις κέρδισες την απόλυτη διαγραφή όλων των σχολίων σου από εδώ και στο εξής.
Η βλακεία σου δεν παλεύεται!
Αυτό που έκανε γκρουπάρα τους AIC (εκτός από το φυσικό bend τη φωνής του Staley, και τις διφωνίες με τον Cantrel, και τον όντως πιο σκληρό ήχο αλλά που επίσης - ίσως και σκληρότερο - είχαν οι Soundgarden), είναι το ότι ήταν η μόνη μπάντα του grunge που έδωσε τόση έμφαση στο μπάσο, με τον εκπληκτικό Mike Inez. Όσοι δεν έχετε υπόψιν (που οι περισσότεροι θα έχετε), ακούστε - δείτε (σε NTI-BI-NTI) το εκπληκτικό MTV Unplugged που ο άνθρωπος σπέρνει με το ακουστικό μπάσο.
Σαν μουσικό ταλέντο πιστεύω προσωπικά πως δεν είχαν ταίρι.
'Φοβάμαι' να δώσω και λίγη σημασία στους μετα-Staley AIC... Ίσως επειδή θέλω να μείνω με την ανάμνηση (πολύ ανοιχτόμυαλος ο δικός σου ε;). Μόνο με αυτούς το κάνω!
Για όποιον ενδιαφέρεται:
http://ringofsmoke.blogspot.com/2007/10/alice-in-chains.html
wraio to prwto kommati
Πραγματικά , δεν ξέρω τι να πω για αυτό το δισκο. Η προσπάθεια αντιγραφής φωνητικών είναι προφανής.
Ο ήχος αρκετά ίδιος με τα παλιά τους και μου φάνηκε λίγο περίεργο ( μάλλον είχα πολύ καιρό να τα ακούσω) . Μήπως πρέπει να δοκιμάσουν ανανέωση;
Post a Comment