FU MANCHU-Signs of Infinite Power

Όταν το 2004 η θρυλική Stonerrock μπάντα των FU MANCHU,είχε κυκλοφορήσει το απίστευτα μέτριο(για την ποιότητά τους) “Start the Machine”,είχα νιώσει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με το αγαπημένο μας φορτηγάκι από την Καλιφόρνια..Εκείνο το απίθανο φορτηγάκι που είχε οργώσει Αμερική και Ευρώπη στα 90’s και μας είχε χαρίσει stoner αριστουργήματα τα οποία δεν χρειάζεται να αναφέρω βέβαια..Ο θόρυβος που έγινε ήταν μεγάλος και άναψε ένα μεγαλοπρεπές Master Malfunction στο Control Panel του boogie van..Ήταν ικανοί όμως ο Scott Hill και η παρέα του να το δουν; Και να κάνουν κάτι για να ξαναβρεί το boogie van την φόρμα του;

Ακολούθησε το πολύ μέτριο “We must obey” με το Master Malfunction να μην έχει σβήσει στο Control Panel..Κάπως έτσι φτάσαμε στην νέα τους δουλειά η οποία τιτλοφορείται “Signs of Infinite Power”.Περιττό να αναφέρω την έκδηλη περιέργειά μου,η οποία με κατέτρωγε..

Εκκίνηση με το “Bionic Astronautics”.Το boogie van βάζει την 1η στο κιβώτιο και προσπαθεί να ξεκινήσει. Επι ματαίω. Είναι φανερό ότι έχει χάσει την σπιρτάδα του(μακρινού) παρελθόντος.Σέρνεται.Φοβερά μέτριο. Ενοχλητικά μέτριο θα έλεγα για track που ανοίγει το album.Τα πράγματα νιώθεις ότι βαίνουν προς βελτίωση στην εκκίνηση του “Steel Beast Defeated”,ώσπου καταλήγει σε ένα ξεκάρφωτο, ανόητο,χωρίς έμπνευση ρεφραίν.Με την 3η στο κιβώτιο η κατάσταση δεν δείχνει να βελτιώνεται καθόλου με το εντελώς μονότονο “Against the Ground”..Το εντελώς αντίθετο. Το ατμοσφαιρικό, τυπικό Fu Manchu ξεκίνημα του “Webfoot Witch Hat” θυμίζει αρκετά τις ένδοξες στιγμές του παρελθόντος,ενώ συνολικά πρόκειται για ένα οπωσδήποτε αξιοπρεπές κομμάτι για να ακολουθήσει το εξίσου καλό “El Busta” κλείνοντας την πρώτη πεντάδα του album.Το boogie van έχει κουμπώσει πλέον την 6η στο κιβώτιο με το ομώνυμο “Signs of Infinite Power”, το οποίο είναι απλά το καλύτερο κομμάτι του δίσκου με τα χαρακτηριστικά κιθαριστικά riffs,έμβλημα αυτής της σπουδαίας μπάντας..Πρόσκαιρη η χαρά μου αφού τα “Eyes x 10” και “Gargantuan March” τα οποία ακολουθούν είναι «στεγνά», νερόβραστα,ανεπίτρεπτα για την κλάση τους..Τι άλλο να πω.. Τελευταία πολύ καλή στιγμή του album το “Take it away”,ενώ το album κλείνει με το “One step too far”,μόνο που τελικά, τι ειρωνεία..Δεν είναι και τόσο too far..Είναι στον ίδιο,στενό,με την μεγάλη μονότονη ευθεία, δρόμο που έχουν χαράξει τα τελευταία χρόνια.Πραγματικά κρίμα..

Το αγαπημένο μας boogie van έχει μείνει καταμεσής της ερήμου με το Master Malfunction σταθερά αναμμένο στο Control Panel του.. Μαζέψτε το..

Βαθμολογία:φτώχεια καταραμένη..