PELICAN - What We All Come to Need

Τα "Australasia" και "City of Echoes" είναι ότι καλύτερο έχουν προσφέρει οι Pelican στον θαυμαστό χώρο της μουσικής. Συγκεκριμένα το "Australasia" δεν περίμενα να το ξεπεράσουν ποτέ. Και όμως βγήκα λάθος. Ο λόγος, το νέο τους δημιούργημα "What We All Come to Need" . Ποτέ δεν περίμενα ότι θα κόλλαγα τόσο πολύ με κάποιο δίσκο των Pelican. Δεν μπορώ να πω ότι έκοβα και φλέβα για πάρτη τους (μου αρέσουν αρκετά, αλλά μέχρι εκεί) τώρα όμως τους βλέπω να φέρουν ένα νέο προσωπείο, πιο φρέσκο από ποτέ, που προσωπικά το προτιμώ από αυτά που χρησιμοποιούσαν κατά καιρούς στο παρελθόν.
To rhythm-section είναι εξαίρετο και η παραγωγή κρυστάλλινη. Τα riffs είναι απίστευτα και η ευφυΐα στην σύνθεση / ενορχήστρωση είναι δύσκολο να περάσει απαρατήρητη. 8 κομμάτια έτοιμα να ξεχυθούν από τα ηχεία και να πλημυρίσουν τον χώρο αλλάζοντάς τον σε κάτι που θυμίζει το artwork από το εξώφυλλό τους. Η postίλα που είχαν παλιότερα χάνει έδαφος, δίνοντας χώρο σε νέα riffs (stoner / metal / sludge) και μελωδίες που σου κάνουν το «κλικ» με την μία (όχι ότι δεν το είχαν και παλιότερα αυτό το προσόν αλλά εδώ το απογειώνουν). Τόλμησαν ακόμα περισσότερο να φρεσκάρουν τον ήχο τους καλώντας να συμμετάσχουν μαζί τους διάφοροι guest μουσικοί, όπως οι Greg Anderson, των Sunn O))) και Aaron Turner, των Isis.
Πολύ καλό άνοιγμα για το άλμπουμ με το "Glimmer" αν και δεν προετοιμάζει κατάλληλα τον ακροατή για αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει. Τυπικό post, δουλεμένο με την γνωστή "Pelican" συνταγή. Μπορεί να μην εκπλήσσει αλλά είναι ότι πρέπει για εισαγωγή (μπαίνει γαμάτα). Και ο καταιγισμός τον riffs ξεκινάει, πρώτα με το "The Creeper". Κολληματικά stoner-rock riffs και αρχίζεις να καταλαβαίνεις την φρεσκάδα των νέων Pelican. Το έδαφος προετοιμάστηκε για το "Ephemeral" που με την ποικιλία των καθηλωτικών του riffs, την φευγάτη μπασογραμμή και τις εκπληκτικές του μελωδίες, σε κάνει να φωνάζεις: «Τι κομματάρα είναι αυτή!!!». Το σφυροκόπημα συνεχίζεται με τις τρελές μπασιές και κιθαριές του "Specks of Light", για να ηρεμίσει από την μέση και μετά, χαρίζοντας μας μια post μελαγχολία μέχρι τέλους. Είναι σχεδόν αδύνατον να αντισταθείς στο επερχόμενο σήκωμα της τρίχας. Ακολουθεί το ρυθμικό (και κάπως πιο πιασάρικο) "Strung Up from the Sky". Οι εναλλαγές των μελωδιών με τα ηλεκτρισμένα riffs δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης της ποιότητάς του. Τα επόμενα 2 κομμάτια (το δυνατό "An Inch Above Sand" και το πιο post "What We All Come To Need") συνεχίζουν πιο κοντά στο κλασικό στιλ των Pelican και μας ταξιδεύουν για λίγο πίσω στις ρίζες τους (πράγμα που δεν με χαλάει καθόλου). Και παίρνουμε την τελευταία μας ανάσα με το "Final Breath". Αργόσυρτο και μελωδικό, κινείται σε πιο mid-tempo ρυθμούς και ακούγονται για πρώτη φορά φωνητικά (ναι καλά ακούσατε). Το πρώτο κομμάτι των Pelican με φωνητικά είναι ότι πρέπει για το κλείσιμο αυτού του άλμπουμ (αν και δεν έχει αυτό το «κάτι»). Εμένα πάντως κάτι μου θυμίζει αυτή η φωνή. Ρε τι μου θυμίζει… τι μου θυμίζει;

Βαθμολογία: 8,5/10