Crippled Black Phoenix - The Resurrectionists & Night Raider

Οι Crippled Black Phoenix επιστρέφουν μετά από το Α Love Of Shared Disasters και δύο χρόνια απουσίας , με το δύσκολο εγχείρημα ενός διπλού album. Για όσους δεν γνωρίζουν οι Crippled Black Phoenix γεννήθηκαν από μέλη των Electric Wizard και Mogwai , Justin Greaves και Dominic Aitchison αντίστοιχα και τη μπάντα συμπληρώνουν μουσικοί από διάφορα συγκροτήματα.
Ξεκινώ την ακρόασή μου από το Night Raider cd , όντως περίεργος να δω που το πάνε με την νέα τους φιλόδοξη προσπάθεια. Το Night Raider ξεκινά επικά με το σχεδόν δεκαεννιάλεπτο “ time of ye life born for nothing paranoid arm if narcoleptic empire”. To track είναι απόλυτα ψυχεδελικό θυμίζοντας κάτι από Pink Floyd. Το “Endigo” ακολουθεί ,θυμίζοντας κοινώς post – rock ή ακόμη περισσότερο drone με την αργόσυρτη ,επαναληπτική μελωδία του. Το “Bat Stack” ακολουθεί στους ίδιους αργους ρυθμούς και κάπου εκεί κάνουν και τα πνευστά την εμφανισή τους , ενώ στη συνέχεια μπαίνει το πρώτο κομμάτι που ακούμε φωνητικά και που θυμίζει κάτι από Tom Waits ,με το ακορντεόν και τα βραχνά φωνητικά. Στο “Onward Ever Downwards” ακούμε επίσης φωνητικά και είναι και το πιο ευχάριστο track του Night Raider. Από κει και πέρα ακολουθεί το αδιάφορο “a lack of common sense” , το δεύτερο hightlight του album ,το χαμηλότονο και πανέμορφο “trust no one” , και το πρώτο cd κλείνει με το επίσης μελωδικό και ατμοσφαιρικό “I am free ,today I perished “.
Προχωρώ στο The Resurrectionists ελπίζοντας να μου φύγει η σχετικά πικρή γεύση από το Night Raider . Πρώτο track το απόλυτα αλά pink floyd “burnt Reynolds” και σίγουρα ένα από τα highlights! Τώρα μάλιστα λέω!! Ακολουθεί το “Rise Up And Fight” το οποίο είναι το πιο άμεσο ,κιθαριστικό και δαγκώνει και είναι ήδη το δεύτερο hightlight του The Resurrectionists! Επίσης αξιόλογα τα νωχελικά “whiseendine” και “crossing the bar” το οποίο είναι το και το πρώτο κομμάτι του The Resurrectionists που είναι άκρως instrumental και δεν ακούμε φωνητικά. Ακολουθούν τα συγκινητικά “200 tons of bad luck” και “please do not stay here” για να περάσουμε στο απίστευτο,μαγευτικό 14λεπτο “song for the loved” με τις αναπάντεχες αλλαγές του να θυμίζει περισσότερο παλιό – καλό progressive παρά post-rock. Το “A Hymn for a lost song” είναι ένας χωρωδιακός ύμνος που δένει απίστευτα με το concept και έτσι μπαίνουμε στο βαρύγδουπο εκπληκτικό “444”!!Ο δίσκος κλείνει με τα εντυπωσιακά “little step” και τo “human nature dictates the downfall of humans” και γω μένω να αναρωτιέμαι τι ακριβώς μου συνέβει! Και αυτό γιατί αν το Night Raider ήταν συγκεχυμένο το The Resurrectionists είναι ότι καλύτερο έχω ακούσει μέχρι στιγμής φέτος!!
Το να κατατάξεις τους Crippled Black Phoenix σε μία ταμπέλα είναι αρκετά δύσκολο.Ο όρος post-rock σίγουρα θα τους αδικούσε καθώς κινούνται πιο πολύ στην ψυχεδέλεια και progressive. Εντύπωση κάνει και η πληθώρα των οργάνων που χρησιμοποιούν. Τα δύο άλμπουμ δένουν έστω και αν μεταξύ τους είναι άνισα . Για να κάνω τα πράγματα απλά όμως θα χρησιμοποιήσω την υπολογιστική λογική της arrostias. Αν λοιπόν έβαζα στο Night Raider 6.3 , στο The Resurrectionists θα έβαζα 9 και σαν σύνολο λόγο δεσίματος έχουμε....

Score: 8.3/10