Therapy? - Crooked Timber

Επιστροφή στα μουσικά δρώμενα για το τρίο από την Ιρλανδία μετά το "One Cure Fits All" του 2006. Πλησιάζοντας τα 20α γενέθλία τους οι Therapy? είπαν να θυμηθούν κάτι από τον παλιό καλό εαυτό τους και να μας δώσουν έναν ευχάριστο δίσκο που θα μας κρατήσει παρέα την άνοιξη συνεχίζοντας έτσι μια πορεία ανάκαμψης που ξεκίνησε με το "High Anxiety" το '03, αφού μετά το έπος "Troublegum", μαλλον παγιδεύτηκαν στην επιτυχία τους και επέδειξαν μια αξιοζήλευτη αυτοκαταστροφική τάση, ταλαντευόμενοι σε χαζούς πειραματισμούς που απέτυχαν παταγωδώς.
Ο τίτλος του album παραπέμπει στη φράση του Γερμανού φιλόσοφου Kant “From the crooked timber of humanity, no straight thing was ever made.” και στο σχετικό κίνημα ακαδημαϊκών που έχει δημιοργηθεί για να σχολιάζει τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας., το οποίο μπορείτε να βρείτε στο διάσημο blog του.
Ο δίσκος ξεκινά ιδανικά με 2 πολύ δυνατά κομμάτια, που πραγματικά τα "σπάνε", το "The Head That Tried To Strangle Itself" και το "Enjoy The Struggle".
Η συνέχεια θα μας ταξιδέψει πίσω στη δεκαετία του 90, τότε που το αυθεντικό rock και το grunge μεσουρανούσαν και οι Therapy? βρίσκονταν στο απώγειό τους. Η δεύτερη αυτή ενότητα κλείνει με το ομώνυμο τραγούδι "Crooked Timber". Θα ανεβάσουν και λίγο την ένταση στη συνέχεια μέχρι το πρότελευταίο "Magic Mountain", μια άστοχη έμπνευση να δοκιμάσουν ένα 10λεπτο post-rock instrumental, το οποίο απλά δεν τους πάει.
Οι Therapy? αν έγιναν γνωστοί για κάτι και κατάφεραν να επανέλθουν στο προσκήνιο μετά από τόσα χρόνια, αυτό είναι ο χαρακτήρας και το ύφος της μουσικής τους. Είναι rock και αυτό παίζουν. Οποιοσδήποτε πειραματισμός δεν τους βγήκε ποτέ και απ'οτι φαίνεται δεν τους ταιριάζει, παρόλο που και εδώ δείχνουν την διάθεση να μπουν σε ξένα για αυτούς χωράφια.
Το Crooked Timber συνδιάζει τον νεανικό παρορμητισμό που τους έκανε διάσημους, αλλά και την αποκομιδή ετών εμπειρίας που αποτυπώνεται στις περισσότερες συνθέσεις τους. Πεισματικά λοιπόν οι Ιρλανδοί συνεχίζουν να είναι rock αντιστεκόμενοι στις επιταγές των καιρών και την δημιουργία νεών ήχων post-rock, post-metal, post-pop, post-it και δεν ξέρω γω τί άλλο. Το αποτέλεσμα δείχνει ότι καλά κάνουν, είναι άλλωστε και απο τους τελευταίους εναπομείναντες εκπροσώπους της σκηνής.
Το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι και κανα αριστούργημα, αλλά σίγουρα μια καλή προσθήκη στη δισκοθήκη μας.

Βαθμολογία: 7/10