Muse - The Resistance

Στο σημερινό επεισόδιο του καλλιτεχνικού κατινάζ θα ασχοληθώ με την αγαπημένη μου αγγλική σκηνή. Την μεγάλη αυτή μουσική σχολή που προσπαθεί να μας πείσει ότι χρησιμοποιώντας προθέματα τύπου post-, prog- κτλ ακολοθούμενα από τα γνωστά rock, alternative κ.ο.κ. έχουν δημιουργήσει ένα υπερείδος μουσικής. Θύτες του εγχειρήματος οι διάφορες μπάντες της πλάκας, διάττοντες αστέρες, παρασυρμένοι από τον Στρατηγό Άνεμο αλεξιπτωτιστές, που γράφουν τραγουδάκια του σωρού όπως ο Φοίβος και ο Θεοφάνους στις εγχώριες τραγουδιάρες. Θύματα τα αυτιά μας.

Καλεσμένοι μου σήμερα είναι οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι Muse. Το ισχυρό χαρτί της μουσικής αγγλικής βιομηχανίας, αυτοί που ο σοφός κριτικός ονόμασε διαδόχους των Radiohead. Αφού το τμήμα marketing από το 2007 έχει κάνει μια πολύ πετυχημένη καμπάνια διαφήμισης του επερχόμενου "αριστουργήματος" , πλέον είχα αρχίσει να έχω στερητικά σύνδρομα. Δύο χρόνια μετά λοιπόν, η υπερεκτιμημένη αυτή μπάντα μας παραδίδει το "The Resistance".

Από την πρώτη νότα καταλαβαίνεις τι πρόκειται να ακούσεις. Μπλα μπλα τα γλυψίματα, λογικό ήταν να την ψωνίσουν τα παλληκάρια. Η εισαγωγή είναι το "Uprsing", ένα κομμάτι με πλήκτρα που θυμίζουν το theme της cult σειράς Dr. Who και ένα ρεφραίν που μοιάζει με σύνθημα εξέδρας. Για τη συνέχεια έχουμε το ομώνυμο "Resistance". Σύμφωνα με έγκυρες πηγές, όταν ο φύλακας του νεκροταφείου έπαιξε το άσμα πάνω στο μνήμα του Φρειδερίκου του Μερκούριου, η γη άρχισε να σείεται. "Undisclosed Desires" για τη συνέχεια και το μόνο που το χαλάει από το να γίνει hitάκι ενός τυχάρπαστου boyband είναι η φωνή του Bellamy. Τα καλύτερα όμως έρχονται.

"United States of Eurasia" ladies and gentlemen. Το έπος του δίσκου. Η αισχρή αντιγραφή του ύφους του Bohemian Rhapsody είναι φανερή. Κοράκια θρηνούν πάνω απ΄τον τάφο του Μερκούριου. O Manuel Barroso έχει ήδη προωθήσει τις διαδικασίες για τον ορισμό του ως ο επισημος ύμνος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το "Guiding Light" μας οδηγεί παρακάτω. Ίδιο μοτίβο, τα κόκκαλα του Φρειδεριίκου ενώνονται και με μάταιες προσπάθειες ωσάν νέα νύφη του Kill Bill προσπαθεί να επανέλθει για να τους τις βρέξει. Σύμφωνα επίσης με την ίδια έγκυρη πηγή, ο Μπράϊαν ο Μάϊος μόλις άκουσε το εμπνευσμένο κιθαριστικό solo έσπευσε στο πλησιέστερο κωμμωτήριο ζητώντας να του ισιώσουν τις πλούσιες πλουμιστές μπούκλες του.

Ένα ρίγος με διαπέρασε ακούγωντας την εισαγωγή του "Unnaturale Selection". Τί έγινε λέω, άλλαξε ο δίσκος; Όχι , απλά ανακατέψαμε λίγο Mesmerize/Hypnotize με λίγο MuseQueen σε ποιό φλώρικο για να δείξουμε πως : Yeah man, we rock!!! Έχει κι άλλο, μην βιάζεστε..."MK Ultra", όχι όχι, δεν είναι απορρυπαντικό. Τα πλήκτρα όμως μας φέρνουν στη θύμηση εποχές A-Ha. Ίσως το μόνο που διασώζεται από το δίσκο. Το "I Belong To You" απλά μας υπενθυμίζει ότι αυτός ο δίσκος είναι δικός μας, για τα αυτιά μας μόνο. Προς το τέλος έχουμε και μια φιλική συμμετοχή του Woody Allen με το κλαρινετο του. Μαλλον δεν θα το γλυτώσει το ξύλο ο Ματθαίος.

Για το κλείσιμο δεν μπορούσα να περιμένω κάτι άλλο. Μια τριλογία..πως λέμε παπαρολογία. "Exogenesis Symphony, pt. I-III". Μην σας ξενίσει η εισαγωγή...αν σαε θυμίζει κάτι...ναι, ναι , αυτό είναι... από κάποια δρακουλιάρικη ταινία το χουν πάρει, ή μήπως βωβό κινηματογράφο; Εμένα μου θυμίζει και λίγο "Λαμψη". Ο ακροατής επιτέλους θα καταλάβει το νόημα αυτής της μπάντας, τον απώτερο λόγο ύπαρξής της. Τώρα που πέθανε ο Pavarotti, o Bocelli αποσύρθηκε και ο Carreras γέρασε, κάποιος πρέπει να αναλάβει τα ηνία διάολε. Ουδείς καταλληλότερος απο την Αυτού Λαρρυγιτιώτης Ματθαίος Μπέλαμης. Τι διάλο τσιρίζει σε όλο το δίσκο. Τζάμπα οι κορώνες, τζάμπα οι λαρρυγγισμοί; Αναμένεται ντεμπούτο στην Όπερα της Πεντάρας.

Φτάσαμε λοιπόν στο τέλος για σήμερα. Ευχαριστούμε τους Muse για τη συμμετοχή τους.Γειά σας!

Βαθμολογία: 0/10