Grant Hart - Hot Wax

[Pitchfork]

Τώρα που τελειώνει κι αυτή η (κωλο)χρονιά, ένα πράγμα έχω να δηλώσω:

Η μάνα του 2009 κάνει πίπες στη κόλαση.

Ορίστε, το είπα. Και μην ακούσω 'υπερβάλλεις' και παπαριές.

Σκεφτόμουν οτι τις τελευταίες αλλαγές χρονιάς τις έχω κάνει είτε στη χέστρα είτε στο ιντερνετ οπότε το μοτίβο της κάθε νέας χρονιάς ειναι, πιστεύω, προφανές.

Το 2009 ξεκίνησε άσχημα και μετά, κάθε μήνα, γινόταν όλο και χειρότερο.

Μερικά απ' τα greatest hits: το να φτάνω στο σπίτι της γιαγιάς μου και να βλέπω πυροσβεστική απ' έξω, καπνούς, ασθενοφόρα και να μαθαίνω 'οτι η ιδιοκτήτρια απεβίωσε', το να ξυπνάω για τη κηδεία της μάνας του πατέρα μου τρείς εβδομάδες μετά (στα γενέθλιά του!) και να έρχομαι με 170 στην Αθήνα απο Πάτρα και μέσα σ' όλα να με γράφει φωτοραντάρ για 350 ευρώ και αφαίρεση διπλώματος για 60 ημέρες σχεδόν ενα χρόνο μετά (!), απανωτές ερωτικές απογοητεύσεις με ατάκες κλισέ απο μυθιστόρημα Jane Austen τύπου 'δε θέλω να σε πληγώσω' ή 'θέλω να εισαι καλά' ή το αγαπημένο μου φυσικά 'σε βλέπω σαν φίλο', ώρες χαμένες για μια μπουκιά ψωμί και κάτι κωλομαθήματα, γρίπη των χοίρων καλοκαιριάτικα και διάφορα άλλα ομορφα.

[/Pitchfork]

Οπότε ναι δικαιωματικά μπορώ να πω οτι το 2009 γαμιέται και δεν έχω και πολλές ελπίδες για το 2010.

Εξάλλου το 2009 μπήκε και είχα δίπλωμα, τώρα πάει κι αυτό. Ταλαιπωρία... Το μόνο θετικό που μπορεί κανείς να πεί για το 2009 ειναι οτι, μουσικά τουλάχιστον, ήταν μια καλή χρονιά.

Πολύ καλή για να ειμαι ειλικρινής.

Πραγματικά βγήκαν δισκάρες φέτος οπότε έχουμε κι αυτό για να ξεχνάμε τη μιζέρια μας.

Ένας δίσκος που οι φανς των Husker Du περίμεναν πως και πως ηταν η νέα δουλειά του Grant Hart, του ντράμερ της θρυλικής αυτής μπαντάρας.

Ο τύπος είχε να κυκλοφορήσει δίσκο απ' το 1999. Ακουγόταν πριν την κυκλοφορία του Hot Wax οτι ο ήχος του άλμπουμ θα ξένιζε αρκετούς αλλα θα πόρωνε και κόσμο που δεν έχει ασχοληθεί με τα σόλο άλμπουμς του.

Με το Hot Wax ο Hart μας θυμίζει γιατι λατρεψαμε και συνεχίζουμε να προσκυνάμε τις διάφορες 60's psychedelic/british invasion μπάντες τύπου The Third Bardo, Zombies, Yardbirds, τον σκωτσέζο θεό Donovan κλπ.

Ειναι πραγματικά ενας δίσκος βγαλμένος απο τη δεκαετία του '60, σύντομος, τρομερά διασκεδαστικός, με στίχους όσο χρειάζεται ανάλαφρους και με μελωδίες που σου κολλάνε για αρκετές μέρες μετά την ακρόαση.

Απο το θεικό 'You 're the reflection of the moon on the water' που σε κάνει να θές να μπείς στη χρονομηχανή και να ταξιδέψεις στο swinging London του 1965 μέχρι και το 'My Regrets', που ειναι μάλλον το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, ο Hart καταφέρνει αυτό που πολλοί προσπάθησαν αλλα απέτυχαν - να γράψουν ενα δίσκο που θα μπορούσε πραγματικά να είχε γραφτεί την εποχή που οι Stones κυκλοφορούσαν το 'Their Satanic Majesties Request'.

Μόνο και μόνο γι' αυτό ο δίσκος παίρνει thumbs up απο μένα.

Βαθμολογία: Pictures of Matchstick Men (κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε...)