Είναι περιττό να γράψω κάποια λόγια για αυτή την μπάντα,όπως δεν ξεχνάς τον παιδικό σου έρωτα,'ετσι δεν ξεχνάω ποτέ και εγώ αυτή τη μπάντα.Θα μπω κατευθείαν στο ψητό.Δύο μήνες περίπου μετά την κυκλοφορία αυτού του album δεν ξέρω ακόμα αν μου αρέσει η΄το σιχαίνομαι.Ένας δίσκος διάρκειας 52' με αρκετά στοιχεία από το 'Disidegration' και το 'Wish' χωρίς βέβαια να πλησιάζει την τελειότητα του πρώτου και την επιτυχία του δεύτερου.Έχουμε και την επιστροφή του Porl Thompson στη κιθάρα , όμως δεν κατάφερε να συντελέσει στη δημιουργία ενός album , το 13ο κατά σειρά, που θα μιλάγαμε γιαυτό τωρα με τα καλύτερα λόγια.
Όχι ,ο δίσκος δεν είναι άσχημος όπως πολλοί τον έχουν χαρακτηρίσει,είναι μέτριος με μερικές πολύ καλές στιγμές.Ξεκινάει με το 'Underneath the stars' , αρκετά σκληρή εισαγωγή για ήχο cure, όταν το ακούς βρίσκεσαι για λίγο πίσω στις ένδοξες στιγμές του '89 αλλά πέφτεις στο παρόν τους όταν μπαίνει το 'Only one'. Συνεχίζει σε pop ήχους με τα 'The reasons why' και 'Freakshow'.Κομμάτια σχεδόν αδιάφορα όπως και τα 'Sirensong', και ΄Real snow white'. Κομμάτια με κλασσικό ύφος Robert Smith όμως πολύ 'λίγα' για τον δικό του επαγγελματισμο.Το 'Hungry ghost' είναι αρκετα πιασάρικο track, απο τις πολύ καλές στιγμές του δίσκου.'Ακολουθουν αρκετά σκοτεινές κιθάρες και κυριαρχεί το μπάσο σε κάποια κομμάτια στα οποία στέκεσαι για λίγο,αλλά αρκετή φλυαρία για το τίποτα...Το θετικό είναι πως για ακόμα μια φορά αγάπησα ένα κομμάτι τους ,το 'Scream'.Τα 4.35' που είναι η διάρκεια αυτού του κομματιού μου γέμισαν το κεφάλι με αναμνήσεις παιδικές,εμφανίστηκε μπροστα μου η παλιά,εκκεντρική μορφη του Robert Smith και ταξίδεψα στο παρελθόν,έγινα 15 και του λάτρεψα ξανά....
Όχι ,ο δίσκος δεν είναι άσχημος όπως πολλοί τον έχουν χαρακτηρίσει,είναι μέτριος με μερικές πολύ καλές στιγμές.Ξεκινάει με το 'Underneath the stars' , αρκετά σκληρή εισαγωγή για ήχο cure, όταν το ακούς βρίσκεσαι για λίγο πίσω στις ένδοξες στιγμές του '89 αλλά πέφτεις στο παρόν τους όταν μπαίνει το 'Only one'. Συνεχίζει σε pop ήχους με τα 'The reasons why' και 'Freakshow'.Κομμάτια σχεδόν αδιάφορα όπως και τα 'Sirensong', και ΄Real snow white'. Κομμάτια με κλασσικό ύφος Robert Smith όμως πολύ 'λίγα' για τον δικό του επαγγελματισμο.Το 'Hungry ghost' είναι αρκετα πιασάρικο track, απο τις πολύ καλές στιγμές του δίσκου.'Ακολουθουν αρκετά σκοτεινές κιθάρες και κυριαρχεί το μπάσο σε κάποια κομμάτια στα οποία στέκεσαι για λίγο,αλλά αρκετή φλυαρία για το τίποτα...Το θετικό είναι πως για ακόμα μια φορά αγάπησα ένα κομμάτι τους ,το 'Scream'.Τα 4.35' που είναι η διάρκεια αυτού του κομματιού μου γέμισαν το κεφάλι με αναμνήσεις παιδικές,εμφανίστηκε μπροστα μου η παλιά,εκκεντρική μορφη του Robert Smith και ταξίδεψα στο παρελθόν,έγινα 15 και του λάτρεψα ξανά....
5,6/10
0 comments:
Post a Comment