SECRET MACHINES - secret machines

Το album έχει κυκλοφορήσει από τον Οκτώβριο στην Αμερική,πριν λίγες μέρες στην Ευρώπη.
Ναι κρατήθηκα να μη το κατεβάσω από το internet και όλο αυτό τον καιρό φλερτάρω με τα links , δαγκώνομαι , κρατιέμαι με νύχια και με δόντια και επιτέλους ήρθε η στιγμή που το αγόρασα. Τόσο μεγάλη είναι η ψύχωσή μου γιαυτή την μπάντα και όχι γιατί την θεωρώ μπαντάρα αλλά γιατί ο προηγούμενος τους δίσκος Ten Silver Drops το 2006 ήταν για εμένα δισκος 'μπόμπα' και αποτέλεσε προσωπική μου υπόθεση εκείνη τη χρονια στη μουσική.Οι δίσκοι τους είναι σα να μετράνε αντίστροφα.Από την πολυπλοκότητα του πρώτου, Now Here is Nowhere , βρεθήκαμε στην απόλυτη μελωδία του Τen Silver Drops γεμάτη συναισθήματα και ερχόμαστε στο σήμερα με το ομόνυμο album τους πιο απλοικό από τα δύο παραπάνω.Οι κιθάρες ακολουθόυν την συνταγή του δεύτερου ,εντελώς χαρακτηριστικός ήχος για τους Secret Machines πλέον (επιρροές από Pink Floyd ακόμα και από Led Zeppelin ) με κομμάτια αρκετά όμοια όπως το 'Have I Run' που εύκολα το παρομοιάζεις με το 'Daddy's In The Doldrums' ακόμα και με το 'I Hate Pretending' . Πρέπει να αναφέρω πως έχουμε και την απουσία του Benjamin Curtis από την κιθάρα ο οποίος αποχώρησε πέρυσι και αντικαταστάθηκε από τον Phil Karnats. Aπογοήτευση αποτελεί το γεγονός οτι συνολικά ο δίσκος είναι μέτριος χωρίς διαμάντια όπως το 'Lightning blue eyes' στο Ten Silver Drops .To ξεκίνημα είναι αρκετά δυνατό και πιασάρικο με το 'Atomic Heels' ίσως το πιο εμπορικό κομμάτι που έχουν γράψει μέχρι τώρα , δυνατές κιθάρες και από τα χαρακτηριστικότερα φωνητικά των '00s του Brandon Curtis.Πανομοιότυπο είναι και το 'Underneath The Concrete' , τα 2 μικρότερα σε διάρκεια κομμάτια .Οι secret machines έχουν μια λατρεία στα μεγάλης διαρκείας κομμάτια και έτσι σε αυτό το album δε θέλησαν να μας απογοητεύσουν . Μας κράτησαν για το τέλος το 'Τhe Fire Is Waiting' διάρκειας 11.09' ,με αρκετά ξεσπάσματα , χείμαρος από κιθάρες και drums. H εισαγωγή,αρκετά δυναμική.Το τέλος του αρκετά ψυχεδελικό ,άλλο ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά στο παίξιμο τους,αλλά δεν ξεχωρίζει δυστυχώς . Το κομμάτι που σε κερδίζει ίσως και από το πρώτο άκουσμα είναι το 'The Walls Are Starting To Crack' . Ένα από τα κομμάτια που ξέρω ήδη πως έχει μπεί στη λίστα με τα αγαπημένα μου του 2009 . Ξεχειλίζει συναισθήματα που δύσκολα μπορείς να σταματήσεις την εισροή τους μέσα σου , απίστευτη μελωδία , απίστευτος στίχος , απίστευτα φωνητικά. Μου θύμισε την πρωτη φορά που άκουσα το 'I Want to Know If It's Still Possible' . 6.37' we're suppose to be lonely....

7,7/10