ARCTIC MONKEYS-Humbug

Η σκέψη πως μεγαλώνεις είναι πάντα τρομακτική . Βλέπεις τους άλλους γύρω σου να κάνουν πάρα πολλά πράγματα , να έχει αλλάξει η ζωή τους τραγικά και εσύ παραμένεις εκεί , με τις μπύρες σου , την παρέα σου , τα μαγαζιά που πας τα τελευταία 10 χρόνια και είσαι ευτυχισμένος . Είσαι πραγματικά ευτυχισμένος όμως ? . Οι Arctic Monkeys θα πρέπει να είναι πάντως γιατί βρίσκονται τόσο γρήγορα στην κατάλληλη στιγμή της καριέρας τους κάνοντας ένα τεράστιο άλμα και φυσικά ξεφτιλίζοντας μπάντες που τόσα χρόνια δεν έχουν καταφέρει ούτε τα μισά . Δε θεώρησα ποτέ γκρουπάρα τους Arctic και μάλλον δεν θα το κάνω και ποτέ όμως σήμερα θα μιλήσω αντικειμενικά για ένα δίσκο που δε μου πήρε το κεφάλι αλλά με έκανε να προβληματιστώ . Προβληματίστηκα για αυτά εδώ τα παλικάρια και τον αέρα που έχουν στο Hambug . Η συμβολή του Josh Homme στην παραγωγή του δίσκου είναι ευδιάκριτη , ένα απλό άκουσμα του 'Dangerous Animals' χρειάζεται για να γίνει αντιληπτό , όχι μόνο σε επίπεδο ωρίμανσης αλλά περισσότερο στο κιθαριστικό κομμάτι , το οποίο θα έλεγα είναι και αυτό που τραβάει την προσοχή. Το Ηambug είναι ένα album που επιβάλεται να ακούσει κάποιος για να κατανοήσει την έννοια της εξέλιξης . Η μπάντα ξαφνικά μεγάλωσε . Μεγάλωσε τόσο που ακούγεται άλλη . Δεν είναι οι πιτσιρικάδες που ξέραμε με τον dance χαρακτήρα αλλά είναι πλέον άντρες . Ο Τurner με την πλέον πιο μπάσσα φωνή του ανοίγει με το 'My Propeller' , από τα πιο δυνατά κομμάτια του δίσκου μαζί με το singlάκι το 'Crying Lightning' , και μας αφήνει να αναρωτιόμαστε . Αναρωτιέμαι τι θα μπορέι να κάνει ο 23χρονος όταν γίνει 30? Θα γίνει μύθος ? 'Η απλά θα κάτσει εκεί που είναι ? Και γιατί οι Arctic Monkeys αποφασίσανε να αλλάξουν τόσο πολύ εφόσον ο ήχος τους είχε τόσο μεγάλη επιτυχία αυτά τα χρόνια ? Μήπως γιατί και οι ίδιοι θέλανε να μεγαλώσουν μουσικά ? Γιατί θέλανε το κοινό τους να είναι άλλο ? Έγιναν πιο σκοτεινοί , πιο 70's , πιο νοσταλγικοί θα έλεγα , αν και τον χαρακτήρα τους τον έχουν κρατήσει απλά προσθέσανε πολλά κιλά εμπειρίας χωρίς να τα έχουν ουσιαστικά στην πλάτη τους . Ακούγοντας το 'Dance Little Liar' φαντάζεται κανείς πως μπορεί να έχει γραφτεί για κάποια ασπρόμαυρη γκόμενα για να το διαδεχτεί το 'Pretty Visitors' που βάζει λιγάκι χρώμα στην εικόνα και κάτι σου θυμίζει από το 'Favourite Worst Nightmare' , όμως όλα τα παραπάνω τα ξεχνάς τελειώνοντας ο δίσκος με το 'The Jeweller's Hands' . Βρέχει έξω και κάθε στάλα βροχής που γλυστράει στο παράθυρο περιέχει μια ανάμνηση . Νοστάλγησα μια βόλτα στη βροχή , να γυρίσω σπίτι μούσκεμα .

6.9/10