THE HORRORS - Primary Colours

Τι είναι αυτό που σε κάνει να πονάς περισσότερο ? Οταν βλέπεις το πρόσωπό της καθώς απομακρύνεται από κοντά σου? 'Η είναι ο τρόπος που σε κυττάζει ,εκείνο το βλέμμα που ξέρεις πως σε σκοτώνει και ίσως ποτέ δεν θα ξανααντικρίσεις ? Μήπως ακόμα και οι στιγμιαίες σκέψεις που κάνεις για το αύριο , τo πόσο πολύ θέλεις να ξεχάσεις , και ξαφνικά με κάποιο μαγικό τρόπο βρίσκεσαι πρωταγωνιστής σε ένα εναλλακτικό ‘eternal sunshine of the spotless mind’ σε σκηνοθεσία Tim Burton ... Για αυτή την φανταστική ταινία άκουσα το soundtrack πριν μερικές μέρες . Ναι ξέρω πως μιλάω για μια γυναίκα αλλά τι σημασία έχει ? Τα συναισθήματα ενός άντρα πέρα απο το γεγονός ότι έιναι πιο αλλόκοτα είναι και τα συναισθήματα του Primary Colours . Αυτό είναι το πρώτο πλάνο του 'Μirror’s Image' και όσο στενάχωρο και αν φαντάζει έχει τα τέλεια ‘πλάνα’ . Τα φωνητικά είναι background με την τρομακτική βραχνάδα του Farris Rotter σε σπρώχνουν στο δωμάτιο της γλυκιάς μελαγχολίας . Ξαφνικά λησμόνησα ένα τεράστιο παγωτό με γεύση σοκολάτα , να γευτώ κάτι γλυκό αλλα ταυτόχρονα μαύρο , σε ποσότητα όσο μεγαλύτερη γίνεται . Ναι , φαίνεται πως το μπάσο και η αναπόφευκτη σύγκριση με Jesus and Mary Chain και ταυτόχρονα του Bowie , τις κρύες νύχτες του χειμώνα θα με στέλνανε μάλλον ψυχιατρείο . Μου φαίνεται σα ψέμα πως το 2005 οι Horrors θα πρέπει όντως να τα είχαν βάψει μαύρα με την σχεδόν ‘πω πω πατώσαμε’ κυκλοφορία τους ‘Strange House’ . Σήμερα βάζω στο repeat αυτό το καλογραμμένο album , με συγκινεί σε πάρα πολλά σημεία , σε πάρα πολλές μικρές λεπτεπίλεπτες λεπτομέρειες του . Άλλωστε ανθρωπος χωρίς λεπτομέρεια είναι άνθρωπος χοντροκομμένος , μισός , in a way λειψός , όπως όταν ακούω τον Rotter απλά μιλώντας ανάμεσα στις ρεαλιστικές ‘μόλις την χώρισα’ μελωδίες του ‘Who Can Say‘ να αφηγήται : ‘And when I told her I didn't love her anymore, She cried.And when I told her, her kisses were not like before, She cried.And when I told her another girlhad caught my eye,She cried...’ Και όλες αυτές οι στιγμές σου δημιουργούν τις πιο έντονες αναμνήσεις , την πρώτη φορά που την γνώρισες και την αντίθεση της τελευταίας φοράς που την είδες . ‘Do you Remember’ καθώς ο Spider Webb , ο Coffin Joe , o Joshua Third , Tomethy Furse (bass , drums , quitar , synths αντίστοιχα) παίζουν μόνο για πάρτη σου , σε αυτό ακριβώς το σημείο που αντιμετωπίζεις τις ίδιες σου τις αναμνήσεις περνάνε τα ‘New Ice Age’ και ‘Scarlet Fields’ δίνοντας όχι και τόσο σημασία , όμως κρατάνε την ατμόσφαιρα που τόσο δυσάρεστα αγαπάς . Η ελεύθερη πτώση έρχεται με το ‘I Can’t Control Myself’ . ‘..No sanctuary found , i tear myself in two , i pray for scarlet fields to save me whole and white and pure .. ‘ Ένα αεράκι από Joy Division φύσηξε στο πρόσωπό μου , έκλεισα τα μάτια και άρχισε η πτώση , ενώ κάποιος έδωσε ένταση στο ‘Primary Colours’ έσκασε ένα χαμογελάκι ειρωνίας στα χείλη μου, η υπόθεση έγινε προσωπική , αποτελειώνοντας την πρόσκρουση μου σε σκηνοθεσία Douglas Hart με τους ήχους του ‘Sea Within A Sea’ . Πρώτο single του δίσκου , τελευταίο της ιστορίας μου....


(Η μπάντα θα μας τιμήσει στις 10/06 στο Gagarin 205)


8,4/10