...AND YOU WILL KNOW US BY THE TRAIL OF DEAD-The Century Of Self

Ξεχειλίζω αναμνήσεις από το 2002 με την υπερτρελλαμένη κυκλοφορία τους 'Source Tags & Codes' και θέλω να φωνάξω με το άκουσμα του ονόματός τους και μόνο . Ναι , βγάλανε δίσκο , και μαζί με το νέο δίσκο ανανεώσανε και τον ήχο τους . Καλύτερος ? Από τις τελευταίες τους δουλειές , So Divided (2006) και Worlds Apart(2005) ναι , πολύ καλύτερος . Αλλά δυστυχώς όταν μια μπάντα βγάλει έναν θε'ι'κό δίσκο πάντα κάθε τους δουλειά θα συγκρίνεται με εκείνη την υπερτέλεια δουλειά . Με εκείνο τον δίσκο του 2002 , με τις τρελλαμένες κιθάρες και την αίσθηση πως ο Conrad Keely είναι διαρκώς τσιτωμένος . Το ανακαλύψαμε και αυτό το 2007 που παίξανε στο Gagarin και ο Κeely τα έσπασε στην κυριολεξία . Με άφησε με το στόμα ορθάνοιχτο , με μάτια θολά και στο κεφάλι μου έπαιζε , για αρκετές ώρες μετά το live , ο Reece drums . To Century Of Self στο ξεκίνημά του θυμίζει πολύ το 'Source Tags & Codes' .To 'Giants Causeway' σε βάζει στην πρίζα , ένα καθαρά εισαγωγικό κομμάτι , και ακολουθεί το 'Far Pavillions' όπου κοντοστέκεσαι για λίγο . Ο ήχος τους έρχεται από τα παλιά εδώ , σε αυτή τη στιγμή , σε αυτή ακριβώς τη στιγμούλα αρχίζεις λίγο να κουνάς το κεφάλι . Για όσους γνωρίζουν τώρα αυτή τη μπάντα ίσως η περιγραφή να είναι εντελώς άστοχη . Για όσους όμως ξέρουν καταλαβαίνουν ακριβώς τι θέλω να πω . Τρίτο κομμάτι , και καλύτερο του δίσκου , και σε αυτό είμαι κάθετη , είναι το 'Isis Unvield' , πολλά ξεσπάσματα , και κλασσικότατος ήχος Trail Of Dead . Κομμάτι που το χαίρεσαι και το απολαμβάνεις , φωνάζεις 'έλα μωρή αρρώστεια!!!' και το καλύτερο είναι πως έχει και συνέχεια γιατί και το επόμενο κομμάτι , 'Halkyon Days' , σε κρατάει σε αυτή την τρελλαμένη ατμόσφαιρα του Κeely . Μετά από αυτά τα ομορφότατα λεπτά μπαίνει το πιάνο και οι ...Trail Of Dead είναι brand new . Eίναι άλλη μπάντα . Τα κομμάτια του δίσκου αρχίζουν vα μικραίνουν και το album χαλαρώνει αρκετά . Το 'Inland Sea' είναι σα να ακούς Coldplay . Για την ακρίβεια η εισαγωγή του είναι ολόιδια , γεγονός που αυτόματα με ρίχνει και θέλω να βάλω τον δίσκο από την αρχή ... Ο δίσκος συνεχίζει με κομμάτια που ακούγονται άνετα , μερικά με πιάνο , κάποια χωρίς . Σου αφήνει τελικώς μια αίσθηση πιάνου εφόσον ολοκληρώνεται με το 'Insatiable Two' με εισαγωγή βγαλμένη από Τiersen . 'I’m the monster and I exist... On this summit, I am lost.......'

Α! ξέχασα να πώ ! Ο δίσκος είναι τεράστιος σε διάρκεια , με πήγε Περισσό - Πολύδροσο με συγκοινωνίες ...

6.4/10