Φυσικά, το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό στο άκουσμα της λέξης Sepultura είναι ο Max Cavalera. Και πως να μην συμβαίνει αυτό, όταν ο Max έχει καταφέρει να συνδέσει τόσο πολύ το όνομά του με την ιστορία, αλλά και την εν γένει παρουσία της μπάντας. Είναι σαν να μου λες, Iron Maiden χωρίς τον Dickinson (όλοι θυμόμαστε την αποτυχημένη απόπειρα). Μ'αυτά και μ'άυτα λοιπόν, οι υπόλοιποι Sepultura, έχοντας αντικαταστήσει τα 2 αδέρφια Cavalera σε drumms και φωνητικά παρουσιάζουν την ενδέκατη στουντιακή δουλειά τους.
Εκ πρώτου ακούσματος, δείχνουν ότι έχουν αποτινάξει απο πάνω τους το βαρύ παλτό που τους έχει φορέσει ο Max και τους οδήγησε στην αδιαφορία του κοινού και την αφάνεια όλον αυτό τον καιρό. Προσπαθούν να δείξουν ότι μπορούν και χωρίς αυτόν και ότι δεν ήταν το Α και το Ω. Στο κομμάτι των drumms, ο αντικαταστάστης του Igor είναι άξιος κατα τη γνώμη μου και νομίζω οτι καλύπτει πλήρως το κενό του βενιαμίν Cavalera. Απο την άλλη, τα φωνητικά δεν είναι άσχημα, ο αντικαταστάστης Derrick Green εισάγει το δικό του στυλ(κι αυτό είναι σίγουρα υπέρ του), αλλά το τελικό συμπέρασμα είναι ένα: Sepultura = Max.
Ο δίσκος κινείται στην μετριότητα και το μόνο δίλημμα που μπορεί να έχει κάποιος είναι αν το album είναι πράγματι τόσο βαρετό ή αν είναι χειρότερο. Με διάρκεια σχεδόν μια ώρα και 18 κομμάτια περιμένεις να ξεχωρίσεις τουλάχιστον 2-3. Τελικά τα κατάφερα, και ξεχωρίζω τις ορχηστρικές στιγμές των ομόνυμων με τον τίτλο κομματιών που είναι δίλεπτα, καθώς και τη διασκευή στη σημφωνία του Beethoven. Κατα τ'αλλα είναι ένα απο τα σπάνια παραδείγματα στην ιστορία της μουσικής, όπου ένας δίσκος αποτελείται απο κομμάτια που απλά υπάρχουν για να γεμίσουν το cd και να μπορέσει να κυκλοφορήσει. Δυστυχώς , οι Sepultura εγκλωβίζονται στο να προσπαθούν να αποδείξουν ότι και χωρίς τον Max μπορούν να παίξουν τη μουσική που παίζαν πριν 15 χρόνια. Σε πολλές στιγμές το album μας θυμίζει το Chaos A.D. Περσινά ξινά σταφύλια δηλαδή. Και σε ένα έιδος μουσικής που έχει χάσει πλέον την αίγλη του, οι Sepultura οφείλουν να παίξουν και καμιά άλλη νότα...
ΑΑΑΑ! Και να αλλάξουν και όνομα!
Βαθμολογία: 3.5/10
Εκ πρώτου ακούσματος, δείχνουν ότι έχουν αποτινάξει απο πάνω τους το βαρύ παλτό που τους έχει φορέσει ο Max και τους οδήγησε στην αδιαφορία του κοινού και την αφάνεια όλον αυτό τον καιρό. Προσπαθούν να δείξουν ότι μπορούν και χωρίς αυτόν και ότι δεν ήταν το Α και το Ω. Στο κομμάτι των drumms, ο αντικαταστάστης του Igor είναι άξιος κατα τη γνώμη μου και νομίζω οτι καλύπτει πλήρως το κενό του βενιαμίν Cavalera. Απο την άλλη, τα φωνητικά δεν είναι άσχημα, ο αντικαταστάστης Derrick Green εισάγει το δικό του στυλ(κι αυτό είναι σίγουρα υπέρ του), αλλά το τελικό συμπέρασμα είναι ένα: Sepultura = Max.
Ο δίσκος κινείται στην μετριότητα και το μόνο δίλημμα που μπορεί να έχει κάποιος είναι αν το album είναι πράγματι τόσο βαρετό ή αν είναι χειρότερο. Με διάρκεια σχεδόν μια ώρα και 18 κομμάτια περιμένεις να ξεχωρίσεις τουλάχιστον 2-3. Τελικά τα κατάφερα, και ξεχωρίζω τις ορχηστρικές στιγμές των ομόνυμων με τον τίτλο κομματιών που είναι δίλεπτα, καθώς και τη διασκευή στη σημφωνία του Beethoven. Κατα τ'αλλα είναι ένα απο τα σπάνια παραδείγματα στην ιστορία της μουσικής, όπου ένας δίσκος αποτελείται απο κομμάτια που απλά υπάρχουν για να γεμίσουν το cd και να μπορέσει να κυκλοφορήσει. Δυστυχώς , οι Sepultura εγκλωβίζονται στο να προσπαθούν να αποδείξουν ότι και χωρίς τον Max μπορούν να παίξουν τη μουσική που παίζαν πριν 15 χρόνια. Σε πολλές στιγμές το album μας θυμίζει το Chaos A.D. Περσινά ξινά σταφύλια δηλαδή. Και σε ένα έιδος μουσικής που έχει χάσει πλέον την αίγλη του, οι Sepultura οφείλουν να παίξουν και καμιά άλλη νότα...
ΑΑΑΑ! Και να αλλάξουν και όνομα!
Βαθμολογία: 3.5/10
2 comments:
Sepultura χωρίς αδερφούς Cavalera (και ειδικά Max) δεν γίνεται. Καλά τα λες...Να αλλάξουν όνομα.
Sorry guyz but,
αν θέλετε CAVALERA bros κοιτάχτε προς CAVALERA CONSPIRACY,
όσο αφορά το άλμπουμ θα πρότεινα λόγω του concept περιεχομένου, να μην απομονώσετε 2-3 τραγούδια αλλά να το κρίνετε ως ένα ενιαίο σύνολο, το οποίο προυποθέτει προσεκτικό άκουσμα απο την αρχή μέχρι το τέλος.
Πιστεύω τα τυπάκια την έψαξαν πολύ, πειραματίστηκαν και έχουν ένα ύφος λες και βρισκόμαστε στην μετά Chaos A.D. εποχή.
Μαζί με το Dante XXI, αυτή η κυκλοφορία κερδίζει πίσω πολλούς φίλους που είχαν χαθεί μετά το Roots.
Για περισσότερα τα λέμε Soulfly μαζί με μπυράκια...
Post a Comment