THE PAINS OF BEING PURE AT HEART-The Pains Of Being Pure At Heart

Η ολοκαίνουρια κυκλοφορία και debut album των Νεο'υ'ορκέζων Pains Of Being Pure At Heart απέσπασε εξαιρετικά σχόλια από πάρα πολλούς δισκοκριτικούς , όμως ποιός είναι ο λόγος αυτού του άκρατου ενθουσιασμού ? Ειλικρινά δεν μπορώ να δώσω μια απάντηση . Η μπάντα θα μπορούσε εύκολα να είναι επιτυχημένη στα 80's ίσως και στις αρχές των 90's . O ήχος τους Indie/Pop . H μουσική τους είναι σα να ακούς Smiths στον γενικότερο ήχο και Cure κάποιες φορές στο κιθαριστικό κομμάτι - σε κάποια riffάκια . Αυτές οι δύο μπάντες μαζί , με μπόλικη fuzzίλα στην κιθάρα , εάν μπορούσαν να γίνουν ένα θα ήταν οι Pains Of Being Pure At Heart . Eυδιάκριτες είναι οι επιρροές τους από Ride , Wedding Present και Field Mices . Ήχος που ίσως θα προκαλούσε αίσθηση σε κάποιον με αυτά τα ακούσματα , αλλά μήπως αυτός ο κάποιος θα είχε μείνει λίγο πίσω μουσικά ? Ακόμα και ο Morrissey φέτος απέκτησε τον πιο rock ήχο που είχε ποτέ του.....Όλα τα κομμάτια ακούγονται το ίδιο και δεν μπορώ δυστυχώς να ξεχωρίσω κάποιο . Ακόμα και τώρα τον ακούω για 6η φορά μήπως και διακρίνω κάτι απρόσμενο , ακούσω κάποιο κομμάτι , ένα riffάκι , οτιδήποτε που δεν πρόσεξα , να πω έστω μια καλή κουβέντα για αυτούς . Ανάμεσα σε όλα αυτά θετικό είναι πως ο δίσκος έχει πολύ καλή παραγωγή , παραγωγάρα θα έλεγα και είναι ποιοτικά τέλειος - που να μην είχαν δηλαδή....Άλλο ένα θετικό που θα μπορούσα να αναφέρω είναι πως οι εισαγωγές τους είναι πολύ ενδιαφέρουσες , σε κάνουν να περιμένεις κάτι δυνατό που όμως ποτέ δεν έρχεται . Κάνουν την είσοδό τους τα φωνητικά του Kim Berman , frontman της μπάντας , και αυτές οι παλιομοδίτικες κιθάρες (τίγκα fuzz) σε λιγάκι πιο σκληρό ήχο , και το 'Contender' , που είναι και το πρώτο track του δίσκου , δεν αφήνει καμμία εντύπωση . Θα δανειστώ μια έκφραση από το Hedwig & The Angry Inch όπου ο τραγουδιστής-τραβέλι της μπάντας περιγράφει τον εαυτό του ως 'girly boy who became the internationally ignored song stylist ...' για να περιγράψω την φωνή του κυρίου Berman . Προχωρόντας στα επόμενα κομμάτια 'Come Saturday' , 'Young Adult Friction' , 'This Love Is Fucking Right!' συνειδητοποιείς πως ο δίσκος είναι τελείως μονότονος . Καμμία σχέση με το πολύ ποιητικό όνομά τους που σε παραπέμπει σε χρόνια αθωότητας και αγαπησιάρικα συναισθήματα , που καλά έκαναν και τον επέλεξαν και τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα ίσως και να ταιριάζει απόλυτα με τον ήχο τους . Είναι back in time . Αν κάποιος μου έβαζε αυτό το δίσκο χωρίς να μου πει τι ακούω θα ρώταγα σε ποια δεκαετία βρισκόμαστε?????Συνεχίζει ο δίσκος με τα 'The Tenure Inch' , 'Stay Alive' , 'Everything With You' , 'A Teenager In Love' ... ακόμα το ίδιο . Τι ? Αλλάξαμε κομμάτι ? Πότε φτάσαμε στο 8ο track ? Να αναφέρω πως στα vocals συμμετέχει και η Peggy Wang , η οποία έχει αναλάβει τα keyboards στη μπάντα . Γεγονός πάντως αποτελεί πως και τα keyboards και τα φωνητικά της προσθέτουν στην μπάντα παραπάνω παιδικότητα . Ας μην επεκταθώ και αναλύσω το πόσο πολύ δεν ταιριάζει , σε ορισμένα κομμάτια , η φωνή της με του Berman . Το album τερματίζει με τα 'Hey Paul' και 'Gentle Sons' και δεν κρύβω πως στο τελευταίο track πήρα μια τζούρα από το 'Psycho Candy' των Jesus & Mary Chain αλλά είναι τόσο μικρή η τζούρα που.....hey mon!....... Στρίψε άλλο ένα....

3.2/10