THE (INTERNATIONAL) NOISE CONSPIRACY - The Cross Of My Calling

Και τι έγινε αν ο καπιταλισμός έκλεψε την παρθενιά μου???!!!!!
Απολαμβάνοντας ένα τιραμισού σαντιγί στο ρετιρέ του υπερπολυτελούς 150όροφου πύργου μου, ξαφνικά ακούγεται μία γνώριμη φωνή από το παρελθόν. "Τι είναι αυτά που κάνεις ρε καπιταλόσκυλο?"
Ξεχασμένοι εδώ και 4 χρόνια μετά την τελευταία τους δισκογραφική δουλειά Αrmed Love oι NOISE CONSPIRACY με ένα album κομμένο και ραμμένο για τις απαιτήσεις των καιρών και των ημερών κρίσης που περνάμε, έρχονται να ξεκαθαρίσουν το τοπίο της euro rock n' roll σκηνής.
Οι σουηδοί μαρξό-σιτουεσιονιστές με μπροστάρη ποιον άλλον απο τον Dennis Lyxzen ( πρώην REFUSED), βγάζουν τα εσώψυχα τους για την κατάντια της κοινωνίας.Μεγάλη ειρωνία αποτελεί το γεγονός οτι ο νέος δίσκος των ΙΝC δημιουργήθηκε στα Sunset Sound Studios του Hollywood, γνωστά και απο την θητεία των υπερθεών Doors εκεί.
Το Cross of my calling ήδη τριών μηνών παλιό αφήνει στο παρελθόν τα στοιχεία garage της μπάντας και με ελάχιστες αναλαμπές καταφέρνει να σε αφήσει δυστυχώς ασυγκίνητο.Το μόνο τραγούδι πού καταφέρνει και ξεχωρίζει για εμένα είναι το Child of God, το οποίο μας φέρνει στη θύμηση τα αξιοθαύμαστα φωνητικά του Lyxzen αλλά σε πολλή ασθενέστερη μορφή.Γενικά δίσκος ήπιος με φωνητικά εμφανώς συμμαζεμένα και τις κιθαριστικές λειτουργίες υποτονικές, εώς και βαρετές δίχως κανένα σοβαρό ξέσπασμα καθόλη την διάρκεια.Το χαλαρό μοτίβο και τα γενικά μικρής διάρκειας τραγούδια νομίζεις ότι σε βοηθούν να ξεφορτωθείς ήσυχα και γρήγορα τον δίσκο αλλά μάλλον χάνεις καθώς το Τhe Cross of my Calling (8.30 min) που αποτελεί και το τελευταίο track έρχεται να γιγαντώσει τις μεγαλοκιλοβατόρες αδράνειας που στοίχειωναν τον εγκέφαλο σου όλη την ώρα.
Έκπληξη πάντως δημιοyργούν κομμάτια όπως το Interlude kαι το Arm Yourself με τα funky riffakia τους και τον χορευτικό "κουνά τον κωλαράκο σου" ρυθμό τους.Απογοήτευση το τραγούδι Washington Bullets, μια αντιγραφή παρωδία τοu Guns of Brixton (Clash).
Τέλος για να μην το κάψουμε το συγκρότημα που όπως και να το κάνουμε έχει αφήσει μία ιστορία και μερικές τραγουδάρες στο ενεργητικό του καλό θα ήταν να αναφεθεί το όνομα του μπασίστα Ιnge Johansson ,o oποίος είναι ο μοναδικός που σώζεται απο αυτό το ολοκαύτωμα της Στοκχόλμης και όλο το bubblegum rock ύφος που παρουσίασαν οι ΙΝC.Ένα καλό παράδειγμα είναι το Black September όπου εκεί φαίνεται ο άνθρωπος ότι κανει καλά την δουλειά του.Επίσης σεβαστός και ο παραγωγός Rick Rubin (τζουτζούκος για όσους τον έχουν κοζάρει) με την πολυετή συνεργασία του με Beastie Boys και Johnny Cash.
Aν και είχαμε συνηθήσει τους INC πιο άγριους, απότομους και άμεσους, τώρα απλώς αγγίξαν το απόλυτο μέτριο.

Βαθμολογία.............5,0/10