Green Day - 21st Century Breakdown

8η προσπάθεια για τον τυπάκο που, αν τον χτυπήσεις χαλαρά στο κεφαλάκι, θα του πέσουν τα μάτια και την παρέα του. 5 χρόνια απο το American Idiot και οι Green Day θεώρησαν καλό να συνεχίσουν στο ίδιο μοτίβο, δηλαδή με έναν θεματικό δίσκο. Το 21st Century Breakdown πραγματεύεται τα κακώς κείμενα των καιρών φωτογραφίζοντας μερικώς τη χώρα τους, την Αμερικανία και τα κατάλοιπα της περιόδου διακυβέρνησης του ακατανόμαστου χαζούλη.
Ο τραγουδιστής, κιθαρίστας, στιχουργός, συνθέτης και μη χειρότερα, σε έναν οργασμό έμπνευσης αράδιασε πλήθος στίχων σε 18 κομμάτια. Στις νότες δεν το κούρασε και πολύ. Άλλωστε η punk-rock μουσική 2 νότες είναι, 3 riff, 0 solo και όπως θα παίρνω τις στροφές βγήκε το κομμάτι. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι δεν προσφέρεται και για πολλούς πειραματισμούς. Ο Billie Joe Armostrong πάντως καταφέρνει να βγάλει αρκετά πιασάρικα riffakia που άνετα σου κρατάν παρέα στο διάλειμμα που έχεις πάει για τσιγάρο στις τουαλέτες με τους συμμαθητές σου, γλυκοκοιτάς τα κοριτσάκια και η γεροντοκόρη οικοκυρικού κόβει βόλτες στο προαύλιο για να σε δώσει μετά στον γυμνασιάρχη.
Ο δίσκος γίνεται άνετα soundtrack στο "High School Geeks, vol. 147". Kολλάμε πάνω και το σχετικό αυτοκολλητάκι "Parental Advisory: Not for children over 18" και είμαστε έτοιμοι να ανατρέξουμε στις παλιές καλές εποχές του "Happy Days". Καλές στιγμές υπάρχουν πάντως στον δίσκο. Το "East Jesus Nowhere"( ίσως το καλύτερο του δίσκου), το "Murder City", το "Peacemaker" (θυμίζει λίγο Earthbound ο ρυθμός σε πιο γρήγορο tempo) και το "Christian's Inferno" και φυσικά το "Restless Heart Syndrome" που θα χορέψουν στο τέλος της χρονιάς η βασίλισσα του χορού με τον νταγλαρά, μορφονιό, γαμώ τα παιδιά quarterback.
To conclude (που λένε και στην Αμερικανία), καλή ομολογουμένως η ιδέα του concept album και στιχουργικά πάει καλά. Δυστυχώς όμως, ακούμε κυρίως μουσική και όχι ποίηση. Παίρνω και τα άπαντα του Ρίτσου άμα θέλω, να 'χω και πιότητα. Και επειδή η μουσική μάλλον κινείται σε ρηχά νερα δεν αφήνει και τις καλύτερες εντυπώσεις. Σαν να πας στο καλύτερο εστιατόριο, να σκάσει ο δουλοπρεπής σερβιτόρος με την πετσετουλα στο χέρι και να σου σερβίρει τη σούπα σε ρηχό πιάτο.
Μάλιστα, σε μια εποχή που ένα κάρο μπάντες ψάχνονται, εξελίσσονται και βελτιώνουν ή και ανακαλύπτουν νέα είδη, οι Green Day μάλλον αρκούνται στο να τελειοποιούν αυτό που έμαθαν επαναπαυόμενοι στις δάφνες του "Dookie". Είναι όντως από τους καλύτερους στο είδος, αλλά στο 2009 πλέον μάλλον δεν είναι αρκετό. Παρεμπιπτόντως έχει αποσπάσει άριστες κριτικές απ'όλους (είδες τι σου είναι οι δισκογραφικές;)

Βαθμολογία: 5/10