SUGARTOOTH - The Sounds Of Solid

Το 1997 οι Sugartooth κυκλοφόρησαν το εκπληκτικό, δεύτερο (και τελευταίο), άλμπουμ τους, "The Sounds Of Solid". Ίσως ένα από τα πιο παρεξηγημένα άλμπουμ που κυκλοφόρησε μέσα στα 90's. Οι Sugartooth ξεκίνησαν με το ομώνυμο ντεμπούτο τους το 1994. Εκείνη την εποχή ήταν μεγάλη η έξαρση του grunge όπως επίσης και του παντρέματος grunge με κάτι από "Black Sabbath attitude". Κάτι σαν "grunge-stoner" (αν μπορούμε να το πούμε και έτσι). Η απρόσμενη επιτυχία από μπάντες όπως οι Soundgarden, έκανε την Geffen να τους πλησιάσει και να υπογράψουν συμβόλαιο. Τo ντεμπούτο τους πήγε πολύ καλά και έκανε γνωστό το όνομα τους, σε σημείο να ανοίγουν συναυλίες των Soundgarden, Stone Temple Pilots, ακόμα και Slayer.
Οι Sugartooth είναι ένα τρίο από την California αποτελούμενο από τους Marc Hutner (vocals / guitar), Josh Blum (bass) και Joey Castillo / Dusty Watson στα ντραμς. Ο Joey ήταν ντράμερ στο ντεμπούτο τους και στην συνέχεια αποχώρισε (τώρα είναι ο ντράμερ των Queens Of The Stone Age). Στον δίσκο που παρουσιάζω εδώ, ντράμερ είναι ο Dusty. Οι λόγοι που αναφέρομαι στο "The Sounds Of Solid" και όχι στο πρώτο τους, είναι δύο. Ο ένας είναι ο απλός λόγος ότι το "Sounds" είναι ανώτερο του ντεμπούτου και ο άλλος ότι παρόλα αυτά δεν είχε την εμπορική επιτυχία που αναμενόταν, με αποτέλεσμα την διάλυση της μπάντας. Για αυτό και ανέφερα παραπάνω ότι είναι ένας παρεξηγημένος δίσκος. Ένα διαμάντι που θάφτηκε άδικα, δίχως κάποιον ιδιαίτερο λόγο (ελπίζω να βοηθήσω στην εκταφή του με αυτό το post, έστω και λιγάκι).
Το "The Sounds Of Solid" είναι ένας από αυτούς τους δίσκους που μένουν στην ιστορία. Ένα απίστευτο ροκ άλμπουμ που δεν αλλοιώνεται με την πάροδο του χρόνου. Ένα άλμπουμ τόσο κλασικό όσο και το "Badmotorfinger" των Soundgarden (π.χ.). Οι συμπαγείς του ήχοι  προέρχονται από το  άψογο δέσιμο τριών ανθρώπων που με το πάθος με το οποίο φέρονται στα όργανά τους διεγείρουν τις αισθήσεις του ακροατή. Η απόλυτη ροκ ευχαρίστηση. Κάθε κομμάτι έχει τον δικό του χαρακτήρα - την δική του προσωπικότητα. Ένα εύρος από προσωπικότητες, άλλοτε Stoner, άλλοτε Grunge, Alternative, Rock, Blues, και γιατί όχι, ακόμη και Jazz. Τα κολληματικά riffs, όπως επίσης και οι αντίστοιχες μπασογραμμές, τα ξερά σφυροκοπήματα των ντραμς, η καταπληκτική φωνή του Marc, καθώς και η ευφυΐα στην σύνθεση (να μην ξεχάσουμε και το κερασάκι στην "τούρτα" που είναι η παραγωγή των Dust Brothers) κάνουν αυτόν τον δίσκο μοναδικό. Όπως επίσης σε κάνει να αναρωτιέσαι για ποιο λόγο διαλύθηκε αυτή η μπαντάρα. «Δεν είχε την αναμενόμενη επιτυχία»...και λοιπόν; Στην Geffen είσαι, τι περίμενες να σου πουν όταν τα νούμερα των πωλήσεων δεν είναι αρκετά για αυτούς; Παίρνεις τον πούλο, πας σε κάποια μικρότερη εταιρία και καθάρισες. Δεν το διαλάς. Τέλος πάντων. Τουλάχιστον μας άφησαν δύο εξαίρετα δισκάκια, με αποκορύφωμα το "The Sounds Of Solid". Ένα άλμπουμ που έχει μια εξέχουσα θέση στην δισκοθήκη μου και θα παραμείνει για πάντα δίπλα με τους μεγαλύτερους και σημαντικότερους δίσκους της ροκ μουσικής.

Tracklist:

01. Club Foot

02. Booty Street

03. Spiral

04. All for Me

05. Otra Vez

06. Come on In

07. Toothless

08. Harajuana

09. Solid

10. Seven & Seven

11. Frisbee

12. We'd