Converge - Axe To Fall

Πάντα μου άρεσαν οι ταινίες με καρχαρίες. Θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που ο πατέρας μου γύρισε σπίτι απ’ τη δουλειά με νοικιασμένο το Jaws σε βιντεοκασέτα. «Dum dum dum dum” theme απο John Williams + animatronic καρχαρίας + Roy Scheider = ατέλειωτη ευχαρίστηση.

Καταλαβαίνετε λοιπον πόσο ειχα χαρεί οταν είχε βγει στις αιθουσες το 1999 το Deep Blue Sea. Είχε ολα τα χαρακτηριστικά που έπρεπε να διαθέτει ενα μοντέρνο μπλοκμπάστερ (εφφέ, αίμα, κώλους, μεταλλαγμένους καρχαρίες, Samuel L. Jackson και soundtrack Trevor Rabin, άμπαλο Ευρωπαίο Michael Bay wannabe σκηνοθέτη).

Ειχα πάει να το δω με τον πατέρα μου και το ειχα απολαύσει πραγματικά.

Σίγουρα δεν ηταν Jaws (ούτε καν Jaws II) αλλα για τα λεφτά της η ταινία τα έσπαγε.

Βαθμολογία ποπκόρν που θα λεγε κι ο Δανίκας.

Απ’ αυτή τη ταινία θυμάμαι χαρακτηριστικά μια σκηνή – οι εναπομείναντες χαρακτήρες κάθονται σ ενα πλυμμηρισμένο δωμάτιο και συζητάνε για το πως μπορούν να τη σκαπουλάρουν ζωντανοί απ’ την βάση χωρίς να γίνουν τροφή για καρχαρίες. Σε κάποια φάση ο nerd φυσικός του team μιλάει με τον μάγειρα της βάσης (ο γνωστός ράπερ L.L. Cool J.) και εκει γινεται μια αναφορά στη θεωρία της σχετικότητας του Αινστάιν (!).Λέει λοιπον ο πτωχός πλην τίμιος μάγειρας πως «αν ακουμπήσεις το χέρι σου πάνω σε μια καυτη γυναίκα, μια ώρα μοιάζει με δευτερόλεπτο, ενώ αν το ακουμπήσεις πάνω σ ενα καυτό μάτι, ενα λεπτό μοιάζει με αιωνιότητα.»

Η δική μου εμπειρία έχει δείξει βέβαια οτι αν ακουμπήσεις μια καυτή γυναίκα περνάνε κλάσματα του δευτερολέπτου μέχρι το χαστούκι και την περιοριστική εντολή. Oh well. Πίσω στη θεωρία της σχετικότητας.

Χρειάστηκε να φτάσω στο 8^ο έτος σπουδών στο Φυσικό για να καταλάβω λοιπον οτι αυτη η εκλαικευμένη ερμηνεία αν και διασκεδαστική ειναι ουσιαστικά εντελώς άσχετη με την θεωρία του Αινστάιν. Τουλάχιστον πιάνει για pick up line σε μπάρ.

H γραφική αυτη ερμηνεία μου ήρθε στο μυαλό ακούγοντας το τελευταίο πόνημα των πολυαγαπημένων metalcore-άδων Converge απ’ το Salem της Μασαχουσσέτης.

Θα μου πείτε τώρα «Ρε φίλε εχουμε διαβάσει 50 παραγράφους για καρχαριοταινίες και αποτυχημένους ράπερ/ηθοποιούς κι ακόμα δεν μας έχεις πεί τίποτα για το δίσκο!» και θα έχετε φυσικά δίκιο.

Απλά ήθελα να δω αν μπορούσα να ξεπεράσω και το Pitchfork στην άσχετη παπαρολογία σε ρηβιού κι απ’ οτι φαίνεται πέτυχα το στόχο μου (take that, hipsters!!!)

Πίσω στον δίσκο λοιπον. Η διάρκειά του ειναι 42 λεπτά και 4 δευτερόλεπτα, αλλα μοιάζει να κρατάει (όπως όλα τα γαμάτα πράγματα σύμφωνα με τη θεωρία του L.L. Cool J) λιγα λεπτά μονο.

Και τι λεπτά ρε γαμώτο...

Υπερσυμπηκνωμένο μίσος, αγανάκτηση, κοπάνημα, ιδρώτας, ουρλιαχτό, ολα βγαλμένα απο κάποια άλλη διάσταση στην οποία ο χώρος και ο χρόνος δεν υπάρχουν όπως τα αντιλαμβανόμαστε εμείς.

Ενας δίσκος γεμάτος κομμάτια ‘αστέρες νετρονίων’ (άστρα που καταρρέουν στον εαυτό τους αλλα δε έχουν αρκετή μάζα για να γίνουν μαύρες τρύπες – που σαι ρε μάνα να δεις τι φυσικό έκανες!) μέσης διάρκειας 2-2μιση λεπτών.

Γαμημένο Α, μάγκα μου.

Αν μπορούσα να περιγράψω κάπως την εμπειρία του ν’ ακούει κανεις αυτο το δίσκο με το volume στο 11 θα έλεγα πως ειναι σαν κάποιος να σου ανήγει το κεφάλι με τρυπάνι, να τραβάει έξω τον εγκέφαλό σου, να τον ακουμπά σ ενα πάγκο, να τον τυλίγει με λεμονόφλουδες και να τον θρυμματίζει χρησιμοποιοντας ενα σφυρί φτιαγμένο απο χρυσό. (thank you Mr. Adams)

Κι έπειτα οτι απέμεινε να το πετάει πάλι μέσα στο κρανίο σου και να κλείνει το καπάκι.

Κι αυτό ειναι καλό (αλήθεια!!!).

Απ’ το opener Dark Horse μέ την κολασμένη γκρουβιά του και τα μανιασμένα, μηδενιστικά, γεμάτα ουρλιαχτά Worms Will Feed -Wishing Well - Damages μέχρι και τα μελωδικότατα, ‘ήρεμα’ Cruel Bloom και Wretched World (οπου η μπάντα προγκρεσιβίζει ομορφα) το άλμπουμ ειναι ενα γαμηστερό skullfuck.

Δε μπορώ να πω κατι άλλο για το δίσκο – οσοι έχουν ακούσει το Jane Doe, τον πιο επιτυχημένο δίσκο της μπάντας ξέρουνε τι εστί Converge – το μόνο που μπορώ να πω ειναι οτι το Axe To Fall ειναι (μάλλον) οτι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει ποτέ.

Βαθμολογία: Θερμοπυρηνική αντίδραση

P.S. Pleased to meet y'all! I'll be here all week!