PORCUPINE TREE - The Incident

Ο Steven Wilson ξαναχτύπησε μέσα σε ένα χρόνο δύο φορές. Μετά τον προσωπικό του δίσκο, "Insurgentes" ήρθε η σειρά των Porcupine Tree με το "The Incident". Δύο χρόνια μετά το αριστουργηματικό "Fear of a Blank Planet", περίμενα πως και πως το νέο πόνημα του Wilson κάτω από την σκέπη των Trees. Όταν το άκουσα για πρώτη φορά απογοητεύτηκα. Είχα την εντύπωση ότι μόλις άκουσα ότι χειρότερο έγραψε ποτέ. Όμως μετά από εμπεριστατωμένες ακροάσεις άλλαξα γνώμη. Το άλμπουμ τελικά είναι αρκετά καλό. Το μόνο κακό είναι ότι δεν έχει και πολύ μεγάλη σχέση με προηγούμενα αριστουργήματά τους. Με άλλα λόγια, ο Wilson έγραψε όντως έναν από τους κατώτερους δίσκους των Trees (δίχως όμως να είναι και ο κατώτερος όλων) αλλά δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω την λέξη χειρότερος. Δεν θα ήθελα να παρερμηνευτώ εδώ. Λέγοντας ότι είναι ένας από τους κατώτερους δεν εννοώ ότι είναι κακός ή μέτριος. Απλά, ενώ τα περισσότερα άλμπουμ τους ζυγώνουν την τελειότητα, το "The Incident" δεν το καταφέρνει. Είναι πολύ όμορφο, μελαγχολικό και ψυχεδελικό, αλλά χάνει κάπως από φαντασία και ένταση. Είναι κάπως χλιαρό. Ο Wilson δύσκολα ξεμένει από έμπνευση αλλά εδώ ίσως και να βιάστηκε λιγάκι.

Το "The Incident" αποτελείται από δύο CD. Το πρώτο περιέχει 14 κομμάτια τα οποία όλα μαζί αποτελούν το "The Incident", που είναι το ένα και μοναδικό «κομμάτι» του πρώτου CD, διάρκειας 55 λεπτών. Το δεύτερο CD περιέχει 4 ακόμα κομμάτια. Το πρώτο CD ανοίγει με ένα intro για να ακολουθήσει το "The Blind House". Εξαιρετικό κομμάτι, όπως και το "Great Expectations" που παίρνει θέση μετά από αυτό. Και οι μεγάλες προσδοκίες που είχα για αυτό το άλμπουμ σταματούν, για λίγο, κάπου εδώ. Στην συνέχεια πέφτουν κάπως τα πράγματα με τα "Kneel and Disconnect" (απλά συμπαθητικό), "Drawing the Line" (καλό μεν, δίχως φαντασία δεν), "The Incident" (πειραματικό, σκοτεινό, αρκετά καλό αν και θυμίζει έντονα NIN. Μπορεί να πειραματιστεί και καλύτερα ο Wilson όταν το θελήσει. Είναι πάντως το πιο ενδιαφέρον κομμάτι αυτού του σερί), "Your Unpleasant Family" και "The Yellow Windows of the Evening Train" (και τα 2 τελείως αδιάφορα). Τα πράγματα φτιάχνουν πάλι με το "Time Flies" (το πρώτο single). Κλασικοί, καλοί Trees που συνδυάζουν την παλιά με την νέα σχολή. Ακολουθεί και δεύτερο intro που είναι πανομοιότυπο με αυτό που ανοίγει το άλμπουμ, για να μπει το "Octane Twisted". Φοβερό κομμάτι το οποίο θυμίζει Opeth σε αρκετά σημεία. Και περνάμε στο "The Séance" που βασικά συνεχίζει το "Octane Twisted", για να το κλείσει στο τέλος το αμέσως επόμενο "Circle of Manias" (με άλλα λόγια αυτά τα 3 κομμάτια είναι κανονικά σαν 1). Το κλείσιμο του πρώτου CD έρχεται με το πολύ όμορφο "I Drive the Hearse". Αν και κάπως εμπορικό, είναι πάρα πολύ καλό.

Το δεύτερο CD ξεκινάει κάπως αδιάφορα με το μέτριο "Flicker", συνεχίζοντας με το πιο πειραματικό "Bonnie the Cat", δίχως όμως να καταφέρνει να με ενθουσιάσει όσο θα έπρεπε. Το τοπίο καθαρίζει με το "Black Dahlia", ένα όμορφο tune που τον κύριο λόγο έχουν τα φωνητικά του Wilson. Το "Remember Me Lover" είναι ότι πρέπει για το κλείσιμο του άλμπουμ, μιας και είναι το καλύτερο κομμάτι του δεύτερου CD.

Αυτά λοιπόν για το "The Incident" (κατά την ταπεινή μου γνώμη πάντα). Ένα άλμπουμ που είναι μεν κλασικό Porcupine Tree, αλλά δεν καταφέρνει να φτάσει τον πήχη που σήκωσαν πριν δύο χρόνια με το "Fear of a Blank Planet". Προσωπικά περίμενα κάτι του επιπέδου του, αν και παρόλα αυτά καταφέρνει να τρυπώσει μέσα στις καρδιές μας, προκαλώντας μας όμορφα συναισθήματα. Όπως και να το κάνουμε, Wilson είναι αυτός. Ακόμα και σε στιγμές χαλάρωσης της ιδιοφυΐας του, το αποτέλεσμα δεν γίνεται με τίποτα να είναι κακό.

Βαθμολογία: 7/10