MY UNCLE THE WOLF - Flush

 

Όνομα: MY UNCLE THE WOLF

Άλμπουμ: Flush (2010)

Χώρα: U.S.A. (Brooklyn, N.Y.)

Είδος: Experimental / Stoner Rock / Post-Grunge / Sludge / Metal

Samples: "Barstow 66" / "Big Darkness, Soon Come" / "The Garden"

Website: http://www.myunclethewolf.com

Ένας πρωτοφανής συνδυασμός Southern Sludge, Desert / Stoner Rock, Post-Grunge, Industrial, Avant-Garde Metal. Μέγα μου λάθος που δεν το συμπεριέλαβα στην 20άδα με τα καλύτερα της χρονιάς που πέρασε.

Βαθμολογία: 8,5/10

MY UNCLE THE WOLF - The King's Ransom (EP)

 

Όνομα: MY UNCLE THE WOLF

Άλμπουμ (EP): The King's Ransom (2009)

Χώρα: U.S.A. (Brooklyn, N.Y.)

Είδος: Experimental / Stoner Rock / Post-Grunge / Metal

Samples: "Astrum" / "Pink Handcuffs"

Website: http://www.myunclethewolf.com

"Save yourselves for the stars"

Βαθμολογία: 9/10

THE DILLINGER ESCAPE PLAN - Option Paralysis

3 χρόνια μετά το αριστουργηματικό "Ire Works" οι άρχοντες του Math-core επέστρεψαν για να μας υπενθυμίσουν ποιος είναι ο αρχηγός. Η νέα τους δουλεία ονομάζεται "Option Paralysis" και συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το "Ire Works", το πιο αμφιλεγόμενο άλμπουμ τους. Ήταν πολλοί αυτοί που το αποθέωσαν (και εγώ μέσα σε αυτούς), αλλά και αυτοί που το έκραξαν. Κατά την γνώμη μου το "Ire Works" τους πήγε ένα βήμα πιο μπροστά και τους εξέλιξε, σε αντίθεση με αυτούς που πιστεύουν ότι ξεπουλήθηκαν - και αυτό γιατί χρησιμοποίησαν νέα στοιχεία στην μουσική τους (πιο "mainstream" κατά τη γνώμη τους). Εγώ πιστεύω ότι απλά πειραματίστηκαν λίγο παραπάνω, όντως μαλακώνοντας κάπως τον ήχο τους. Και τι με αυτό; Από τη στιγμή που κυκλοφορούν μια τέτοια δισκάρα είναι λάθος να κάνεις συγκρίσεις με το πιο brutal / grind "Calculating Infinity" και το πιο παρανοϊκό "Miss Machine". Δεν λέω, δισκάρες και τα 2, αλλά το "Ire Works" είχε αυτό το κάτι διαφορετικό, ασχέτως αν ταυτόχρονα τους έδωσε και την αναγνώριση που τους άξιζε. Καλά τους έκανε στην τελική. Οι Dillinger Escape Plan είναι μια ιδιαίτερη μπάντα που δεν είναι για όλους. Ή θα τους αγαπήσεις, ή θα τους μισήσεις. Αυτό που έκανε το "Ire Works" ήταν να κερδίσει τον σεβασμό εκείνων που τους μισούσαν. Και έρχεται τώρα το "Option Paralysis" για να ενώσει αυτά τα 2 αντιμαχόμενα στρατόπεδα. Αυτούς δηλαδή που λάτρεψαν το "Ire Works" και αυτούς που το έθαψαν. Το "Option Paralysis" είναι η χρυσή τομή. Έχει απ'όλα και είναι σίγουρο ότι θα ικανοποιήσει 100% όλους τους φίλους τους. Ίσως και να πρόκειται για τον καλύτερό τους δίσκο μέχρι σήμερα.

Past Lives - Tapestry Of Webs

Μετά την διάλυση της hardcore μπάντας των Blood Brothers που είχαν σαν βάση τους το Seattle, τα μέλη της μπάντας ακολούθησαν ξεχωριστούς δρόμους , ουσιαστικά χωρίστηκαν σε δύο διαφορετιές μπάντες , τους Past Lives και τους Jaguar Love. Οι Past Lives σχηματίστηκαν από τους Jordan Billie (φωνητικά) ,Mark Gadjabar (ντράμερ), Morgan Henderson (μπασίστα) και τον David Welch (κιθάρες) ο οποίος επίσης για ένα χρονικό διάστημα έπαιζε στους Blood Brothers. Αφού κυκλοφόρησαν τα EP , "Strange Symmetry" και "Τhe Journal Of Popular Noise" , εξέδωσαν το πρώτο τους full length άλμπουμ , με τον τίτλο "Tapestry Of Webs".

XIU XIU-Dear God , I Hate Myself

Dear God , I Hate Myself…Κάθομαι και τρώω αμύγδαλα , δηλώνω πως έχω έμπνευση κουλουριασμένη σε μια πολυθρόνα με τις πιτζάμες μου . Σήμερα έκανα μια επίσκεψη στη θάλασσα , περπάτησα , γέμησαν τα παππούτσια μου άμμο , με βγάλανε φωτογραφίες , απαθανατίστηκε η στιγμή , δεν ξέρω ..σχεδόν..μου άρεσε... Μου έδωσε μια αίσθηση ελευθερίας .Πάντα πίστευα πως η θάλασσα κάτω από ένα μουντό ουρανό αγαπιέται εύκολα . Δεν έφτασα και σε τέτοιο συναισθηματικό επίπεδο , είπαμε , ένιωσα καλά όμως , περίεργο... Σήμερα άκουσα την επερχόμενη κυκλοφορία των Xiu Xiu , μάλλον όλη μέρα , με διάλειμμα τη θάλασσα ...αυτό άκουγα . Chocolate Makes You Happy…Τον τελευταίο καιρό και η σοκολάτα με κάνει να νιώθω καλά . Ποτέ δεν της είχα αδυναμία επίσης , τώρα μου δίνει ένα αίσθημα εξάρτησης . Κακό αυτό .

Blacklisted - No One Deserves To Be Here More Than Me

Οι Blacklisted είναι μία hardcore μπάντα που μας έρχεται από την Φιλαδέλφεια. Το "No One Deserves To Be Here More Than Me" είναι το δεύτερο άλμπουμ της μπάντας , ενώ έχουν προηγηθεί το "Heavier Than Heaven, Lonelier Than God" LP και το πρώτο τους EP που κυκλοφόρησαν το 2007 για λογαριασμό της Deathwish με τίτλο "Peace on Earth, War on Stage".

Χωρίς να έχω ακούσει τις προηγούμενες δουλειές της μπάντας , ο ήχος της στο συγκεκριμένο άλμπουμ με παρέπεμψε στον πρώιμο ήχο μπαντών της Sub Pop , πριν, καλά , καλά η ετικέττα "grunge" πρωτοακουστεί . Προσωπικά μου θύμισε ένα συνδιασμό του "Bleach" των Nirvana και του "Everyone Deserves A Fudge" των Mudhoney.

PUSCIFER - "C" is for (Please Insert Sophomoric Genitalia Reference Here) EP

Μετά το "V is for Vagina" o Maynard επέστεψε παρέα με τους Puscifer παρουσιάζοντάς μας το "C is for…" (πιστεύω να καταλάβατε για το που πάει το "C", με τον τρόπο που το υπονοούν και οι ίδιοι στην παρένθεση). Αν και ΕΡ, δεν με χάλασε καθόλου που ξανάκουσα την φωνάρα του κυρίου Maynard James Keenan (TOOL, A Perfect Circle) σε νέες περιπέτειες, έστω και σε mini series. Το "C" κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο και αποτελείται από 6 κομμάτια, εκ των οποίων τα 4 είναι ολοκαίνουργια. Τα υπόλοιπα 2 είναι Live εκτελέσεις μέσα από το "V". Το πρώτο single ονομάζεται "The Mission (M is for Milla Mix)" του οποίου το VIDEO (alternative video) κυκλοφορεί ήδη, με την συμμετοχή έκπληξη της Milla Jovovich στα φωνητικά. Την εξάδα συμπληρώνουν τα "Polar Bear", "Potions (Deliverance Mix)", "The Humbling River", "Momma Sed (Alive at Club Nokia)", "Vagina Mine (Alive at Club Nokia)". Όλα τα κομμάτια, καθώς και οι υπέροχες live εκτελέσεις, δένουν μια χαρά μεταξύ τους, δημιουργώντας μοναδική ατμόσφαιρα, με αποκορύφωμα την κομματάρα "The Humbling River" που κλείνει με τον καλύτερο τρόπο αυτό το ΕΡ. Δεν χρειάζεται να πω περισσότερα μιας και το όνομα Maynard J. Keenan τα λέει όλα από μόνο του. Όσο για το εξώφυλλο… απλά δεν υπάρχει. LOL!
"P" is for PUSCIFER

Βαθμολογία: 8/10

EVERYTHING IS MADE IN CHINA-Automatic Movements

Η Ασία είναι όνειρο ζωής...Κίνα , Ιαπωνία , Κορέα , με κολλάνε απίστευτα . Όσοι με γνωρίζουν προσωπικά το ξέρουν αυτό .  Δε θα κρύψω λοιπόν πως εξαιτίας αυτού του κολλήματος άκουσα αυτόν εδώ τον δίσκο . Αν και όσοι με γνωρίζουν προσωπικά , και πάλι , θα ήταν σίγουροι πως δε θα μου άρεσε . Το αιώνιο μίσος που τρέφω για τους Radiohead εμπόδιζε για χρόνια ανάλογες μελωδίες , μελαγχολικές κατά μια έννοια , αλλά με το στυλ των Radiohead .  Όλα όμως έχουν τον τρόπο τους . Και πολλά πράγματα πρέπει να γίνονται με τρόπο και ο τρόπος πολλές φορές επιρρεάζει το αποτέλεσμα . Νιώθω ευάλωτη τελευταία και το ύπουλο σχέδιο τους κρίθηκε απόλυτα επιτυχημένο . Με κερδίσανε , σχεδόν αμέσως . Μου βάλανε και στο κεφάλι περισσότερο την Ασία τώρα . Δε το θεωρώ δισκάρα και είναι δίσκος που δε θα ακούσω αμέτρητες φορές . Για τώρα όμως μου φαίνεται ιδανικός . Σήμερα γύρισα σπίτι μούσκεμα . Το επιδίωκα μήνες αυτό . Και αυτή η λεπτομέρεια φαίνεται να κολλάει τώρα . Αυτή η μουσική φαίνεται να κολλάει στην εικόνα . Σε αυτή τη σκηνή , λοιπόν , της ταινίας θα επέλεγα κάποιο από τα 10 κομμάτια του album . Σαν αυτές τις ταινίες που ξέρουν μόνο οι Κορεάτες να σκηνοθετούν . Εκεί που η λεπτομέρεια αποκτάει το μεγαλύτερο νόημα . Όπως τις στιγμές που με εκστασιάζουν και πατάω pause στην οθόνη για να θαυμάσω την τέλεια φωτογραφία ενός τέτοιου σκηνοθέτη . Για κάτι τέτοιες στιγμές δίνω και τη ζωή μου ακόμα . Αυτό το κάνω και στην πραγματική ζωή .

Adolf Plays The Jazz - Dirty Waters

Οι Adolf Plays The Jazz είναι ένα καλά κρυμμένο όνομα , της ελληνικής progressive , experimental , shoegaze , σκηνής . Σε τούτο δε το άλμπουμ τους με τίτλο "Dirty Waters" , γίνονται αισθητές οι επιρροές τους , από ambient , post - metal ηχοχρώματα . Προσωπικά , ανέκαθεν , μου θύμιζαν κάτι από Jesu . Η μπάντα αρνείται να προωθήσει τη μουσική της μέσω κάποιου label και δίνει όλα τα άλμπουμ της δωρεάν από την προσωπική τους ιστοσελίδα.

Περιμένοντας να κυκλοφορήσει αυτό το νέο τους άλμπουμ , δεν περίμενα κάτι λιγότερο εκτελεστικά , ποιοτικά . Πάντα πίστευα , ότι η μπάντα μπορεί να ανταγωνιστεί άνετα μπάντες παρόμοιου είδους , ύφους , ακόμη και αυτές του εξωτερικού . Αξίζει να σημειωθεί ότι οι παραγωγές της μπάντας αν και είναι "do it yourself" είναι εξαιρετικές!! Επίσης , το 2006 μία συλλογή παλαιότερων κομματιών τους με τίτλο "Another Slice?" μοιράστηκε δωρεάν στο live των Red Sparrows το ίδιο έτος. Ακόμη σήμα κατατεθέν των APTJ είναι η χρήση samples και διαλόγων από ταινίες.

Από το μίας ώρας και ενός τετάρτου Dirty Waters σίγουρα ξεχωρίζουν το ιδιόμορφο opening track και ομότιτλο κομμάτι του άλμπουμ και τα Blag Flags , Lush (κομματάρα!) , Ungdomshuset αν και όλο το άλμπουμ ρέει ευχάριστα. Αφιερώστε λίγο χρόνο από τη ζωή σας και δώστε την ευκαιρία στον εαυτό σας ,να ανακαλύψει τους Adolf Plays The Jazz ,δεν έχετε τίποτα να χάσετε , κάθε άλλο!

8.5/10

Περιμένω απαραιτήτως τα σχόλιά σας

Adolf Plays The Jazz WebSite : http://adolfplaysthejazz.tripod.com/

Dirty Waters Link : http://intaktnetlabel.bandcamp.com/

Adolf Plays The Jazz Myspace : http://www.myspace.com/adolfplaysthejazzz

CLUES-Clues

Εντάξει Καναδά γούσταρα πάντα..Δε το κρύβω , μπάντες σαν τους Arcade Fire , Sunset Rubdown (εννοείται....) έτσι με πολλά όργανα και κόσμο και κάποιος από την μπαντα να χτυπιέται άκυρα και γαμώ..Δε ξέρω γουστάρω ...φούλ...Αν ποτέ είχα μια μπάντα θα ήθελα να είμαι αυτός ο τύπος (εχχχμ η τύπισσα)...Να χτυπάω κάτι με μανία..Ας είναι και κράνος...δε με νοιάζει...Αλλά όλα αυτά σε μια φλώρικη μπάντα σαν τους Clues ας πούμε. Σε άλλη μπάντα θα ήθελα να είμαι το μπάσο (όχι ο μπασίστας , το μπάσο , σωστά το έγραψα) . Το 60% των κομματιών του Clues στο μεταξύ είναι-όπως αποκαλεί ο shinobi-νανουρίσματα , στο 40% όμως θα χτυπιόμουνα ..παραπάνω από όσο θα έπρεπε . Το βρήκα αθώα ωραίο αυτό το album. Πρώτη δουλειά για τους προαναφερθέντες και πρώτη μου επαφή μαζί τους ..Καλή . Δεν κόπηκα κιόλας αλλά κάποια κομμάτια μου αρέσανε πάρα πάρα πολύ . Περισσότερο από όσο μου αρμόζει . Έχω αλλάξει τελευταία , μου το λένε και όλοι γύρω μου ...Μεγαλώνω , χάνω την αίσθηση του γούστου μου , καλά αυτό όχι για όλα τα πράγματα , αποδέχομαι καταστάσεις , καμμιά φορά δέχομαι και διαταγές..Ας τα αφήσω τώρα όλα αυτά πίσω και να πάω στο θέμα του δίσκου , έτσι για αλλαγή . Έχει κυκλοφορήσει κάτι μήνες τώρα , από τον Μάιο , εγώ μόλις προ ημερών τον ανακάλυψα και με κόλλησε , πιάστηκα μπούφος με λίγα λόγια . Έπεσα ξανά (-και ξανά) σε παγίδα Καναδών . Ο μισός δίσκος είναι υποτονικός , όμορφα υποτονικός όμως , μουσική για ρόζ τύπισες , είναι και αυτή η εξοικίωση τελευταία με τα γαλλικά , ήρθε και έδεσε . Ο άλλος μισός δίσκος είναι υποτονικός αλλά με ξεσπάσματα , μουσική για ηλίθιες σαν και του λόγου μου . Ξέρετε Καναδοί...Δε χρειάζεται να πω κάτι άλλο . Τώρα με όλα τα παραπάνω που έγραψα καταλάβατε περι τίνος πρόκειται οπότε ας γυρίσω ξανά σε εμένα . Νιώθω άρρωστη σήμερα με ξεσπάσματα πανικού και αυτο το 'Approach The Throne' μ'αρέσει , μου φτιάχνει τη διάθεση , δείτε το album σα depon...Tα mesulid είναι σε άλλο συρτάρι.

6.7/10

FUCK BUTTONS - Tarot Sport

Μόλις ένας χρόνος πέρασε από το συμπαθητικό "Street Horrrsing" και οι Fuck Buttons επέστρεψαν με τρελά κέφια βομβαρδίζοντας τα αυτιά μας με ένα νέο τους πείραμα. Το "Tarot Sport" είναι ένα από αυτά τα άλμπουμ που κολλάς άσχημα και με την μια. Σκάλες ανώτερο από το περσινό τους "Street Horrrsing", ρυθμίζοντας τις κονσόλες τους έτσι ώστε να τρυπήσουν με ηχητικά τρυπάνια το μυαλό μας χαριζοντάς μας μια ηλεκτρονική βόλτα μέσα στο τριπάτο roller-coaster τους.
Το πρώτο sound-scape ανοίγει με τους καλύτερους οιωνούς και φέρει τον εύστοχο τίτλο "Surf Solar". Από το πρώτο άκουσμα κατάλαβα ότι κάτι καλό συμβαίνει εδώ. To industrial noise σκάψιμο ενός μηχανικού τυφλοπόντικα με το όνομα "Rough Steez" τσιτώνει τις αισθήσεις και το μόνο που θες είναι να ακούσεις την επόμενη έκπληξη. Και αυτή έρχεται με το πιο χαλαρωτικό και μεθυστικό "The Lisbon Maru". Σαν να ταξιδεύεις τον γαλαξία μέσω κβαντικών αλμάτων. Και σκάνε από το πουθενά οι "Olympians" σε πιο up-tempo διάθεση δίνοντας παραπάνω ώθηση στο τρενάκι. Σειρά έχει η παράνοια του "Phantom Limb" προετοιμάζοντας το έδαφος για το "Space Mountain". Άλλος ένας εύστοχος τίτλος για ένα ακόμα opiated sound-scape. Τα κβαντικά άλματα συνεχίζονται ώσπου να βρεθούμε στον τελευταίο προορισμό. Τελευταία στάση το εκπληκτικό "Flight Of The Feathered Serpent". Καλειδοσκοπικές εικόνες περνούν γρήγορα από μπροστά σου σε αυτό το interstellar overdrive.
Η βόλτα στο κβαντικό roller-coaster των Fuck Buttons έλαβε τέλος. Πρέπει να κατέβω αλλά δεν θέλω. Επιχειρώ δεύτερη βόλτα στο καπάκι. Όταν κατέβηκα ήμουν αρκετά ζαλισμένος ώστε να επιχειρήσω ακόμα μια. Δεν άντεξα όμως στο να μην παρασυρθώ ξανά.
I’ve jumped way beyond the Red Line into uncharted space. Frack Me!

Βαθμολογία: 8,5/10

HEALTH-Get Color

Την πρώτη φορά που άκουσα HEALTH έσκυψα το κεφάλι και χαμογέλασα υποχθόνια σα να μου έσκασε κάποια διαβολική ιδέα , σα να σκοτείνιασαν τα πάντα γύρω μου σταματώντας απότομα το γρήγορο περπάτημά μου .'Ετριψα τα χέρια από ικανοποίηση , βρήκα επιτέλους τον στόχο της ζωής μου . Ο ήχος της γλυκιάς παράνοιας των Health προστέθηκε στις 'noisy' επιλογές μου καταστρώνοντας το σχέδιο της καταστροφής του πλανήτη . Ψάχνοντας όλα τα μέσα για την ολοκλήρωση αυτού του σκοπού , η οποία ξεκίνησε ομαλά ως σκέψη , ναι πολύ θα μου άρεσε να είχα ένα φoνικό μπάσο , η παρουσιά του John Famiglietti σε αυτή τη μπάντα μετατρέπει το πρόσωπό μου σε evol(όχι evil) manga και να που κρατάω και ένα φoνικό μπάσο...Ο ίδιος δηλαδή μου το έδωσε , μου το χάρισε για την ακρίβεια . Πόσο cool μπορεί να είναι όλο αυτό αν όντως τώρα περπατάω στο L.A? Είναι 2009 . Ταξίδεψα στο χρόνο μόλις δύο χρόνια , καλά και αυτός ο mr Guzik μόνο δύο χρόνια μπροστά με πήγε ? Η συμφωνία μας δεν ήταν αυτή . Το παραβλέπω γιατί όταν μου δίνει διαταγές από αυτό το διαστημικό μικρόφωνό γίνεται παντοδύναμος και λυγίζω τα πόδια χωρίς να μπορώ να τα ορίσω . 'Πήγαινε στο 'Get Color' να βρείς τον Benjamin , θα καταλάβεις κατευθείαν ότι είναι αυτός , μουσάτος , κιλά , μακριά μαλλιά , μη σε ξεγελάει η εμφάνιση 'αρκουδάκι', έχει τα περισσότερα αρχίδια από όλους '. Και πραγματικά έτσι έγινε . Πήγα , τον βρήκα και εκεί ξεκίνησαν όλα..Εκεί στο 'Get Color'..Αν δεν έκλεινα εκείνο το ραντεβού με τους APTBS στις 19/11 θα μπορούσα να δικαιολογήσω την παρουσία μου στα Παρίσια ως επίσκεψη του τελευταίου της παρέας κύριο Keyes που ήταν κάτι σαν τον Silent Bob , δε μίλαγε ποτέ . Εγώ όμως ήθελα να του πω δυό λόγια για τότε . Τώρα είναι αλλιώς , τώρα θα καταστρέψω τον κόσμο , τώρα δε με νοιάζει τίποτα . 'Να σου εμπιστευθώ το μεγαλύτερο μου μυστικό πριν σταματήσει η ύπαρξή μου σε αυτή τη γη?' Δεν πήρα καμμία απάντηση .'Σε παρακαλώ , ξέρω πως δε μιλάς ποτέ αλλά μπορώ να σου πω το μεγαλύτερο μου μυστικό πριν εξαφανιστώ από οποιαδήποτε ανάμνηση ολόκληρου του πλανήτη? ' . Καμμία κίνηση . 'Κούνα απλά το κεφάλι , δε χρεάζεται να μιλήσεις' . Πλησίασε στο αυτί μου...'Velvet' μου είπε και η οθόνη του μυαλού μου άσπρισε .. Εκείνη τη στιγμή σήκωσα το κεφάλι , γέλασα με όλη μου τη δύναμη , έβγαλα από την τσάντα μου τα γυαλιά ηλίου και πάτησα το repeat στον νέο δίσκο των Health.

8/10

OM - God Is Good

Παρ’ όλες τη φήμες περί διαλύσεως, οι ΟΜ είναι ξανά μαζί μας με νέο ντράμερ (Emil Amos). Αν και δεν είναι ότι καλύτερο να ακούς για ανακατατάξεις σε μια μπάντα που τους γούσταρες με το αρχικό τους σχήμα, εδώ τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ο νέος ντράμερ απλά τα «σπάει». Πιστεύω ότι με το διαφορετικό παίξιμό του συνέβαλε ενεργά σε αυτό το νέο ύφος των ΟΜ. Το "God is Good" είναι διαφορετικό αλλά ταυτόχρονα μοναδικό. 4 κομμάτια απόλυτης Drone / Doom ψυχεδέλειας. Νωχελικό, ταξιδιάρικο, μαγικό. Με τον Steve Albini πίσω από την κονσόλα, να εκτελεί χρέη παραγωγού, και ο εμπλουτισμός από πρωτόγνωρους ήχους που θυμίζουν Θιβετιανές ψαλμωδίες, όπως φλάουτα, σιτάρ, tambura και πιάνο, το νέο πόνημα των ΟΜ αναδύει μια αίσθηση τελετουργικού in musica.
Οι ΟΜ πηγαίνουν το συγκεκριμένο μουσικό είδος ακόμα παραπέρα και αποδεικνύουν ότι δεν χρειάζεται να έχεις κάνει συμφωνία με τον Διάβολο για να γράψεις τέτοια μουσική. Μπορείς να το κάνεις άνετα και με την βοήθεια της Θείας φώτισης.
Τελικά Ο Θεός είναι καλός.

Βαθμολογία: 8,5/10

THE KILLER AND THE STAR - Self Titled Album

Έχουν περάσει 11 χρόνια από την πρώτη δισκογραφική δουλειά των Cold. Μετά από αυτό το εξαίρετο, μηδενιστικό Alternative / Post-Grunge ντεμπούτο τους, η συνέχεια δεν ήταν η αναμενόμενη με αποτέλεσμα την διάλυσή τους το 2006. Τα νέα της επανασύνδεσης και της επερχόμενης δισκογραφικής τους προσπάθειας, ήρθαν νωρίς μέσα στο 2009. Και ενώ το νέο τους άλμπουμ είναι έτοιμο να κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο, εμφανίζεται ο front-man τους Scooter Ward με ένα solo project κάτω από την επωνυμία The Killer And The Star. Το ομότιτλο άλμπουμ του έρχεται μερικούς μήνες πριν την νέα κυκλοφορία των Cold. Αν και ήμουν αρκετά επιφυλακτικός για αυτήν του την κίνηση, με εξέπληξε ευχαρίστα όταν έφτασε στα αυτιά μου. Κατάφερε να διαχωρίσει τους μεν από τους δε αποφεύγοντας να ακούγονται το ίδιο. Τα φωνητικά του, μαζί με το πιάνο του, είναι αυτά που οδηγούν το όλο αποτέλεσμα στην τελική του μορφή. Το Α και το Ω όλων των συνθέσεων. 10 πολύ όμορφες, ευχάριστα μελαγχολικές, αλλά και σκοτεινές (χωρίς όμως να πιάνουν τον πάτο των Cold) συνθέσεις, που είναι αδύνατον να μην σου χαραχτούν στην μνήμη, σιγοτραγουδώντας τα ρεφρέν όποτε νιώθεις την ανάγκη για απομόνωση.
Με την υπογραφή του Ross Robinson στην παραγωγή, το "The Killer and the Star" μπορεί να θεωρηθεί ως ο προπομπός του πέμπτου δίσκου των Cold (αν και δεν πιστεύω ότι θα έχουν και πολλά κοινά μεταξύ τους - αλλά ποτέ δεν ξέρεις). Μια "μηχανή" παραγωγής ποικίλων συναισθημάτων που επηρεάζουν τον ακροατή ανάλογα με την διάθεσή του. Ένα άλμπουμ για lovers, sinners & opium eaters.

Βαθμολογία: 7,5/10

POISON THE WELL - The Tropic Rot

Κλείστε τα μάτια και πάρτε μια βαθιά ανάσα. Γεμίστε τους πνεύμονές σας με την τροπική σαπίλα των POISON THE WELL. Βρίσκεται παντού και μυρίζει υπέροχα άσχημα. Ολοκαίνουργιος δίσκος λοιπόν και μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της χρονιάς και το λέω αυτό γιατί έκπληξη και μόνο έκπληξη ήταν το πρώτο πράγμα που ένιωσα ακούγοντάς τον. Μετά από τα εκπληκτικά "You Come Before You" και "Versions", επέστρεψαν με κάτι διαφορετικό. Η γνωστή επιθετικότητα δηλώνει για ακόμα μια φορά παρών αλλά οι πειραματισμοί τους ακούγονται πρωτόγνωροι σε σχέση με αυτούς που έχουν τολμήσει στο παρελθόν. Οι εναλλαγές των φωνητικών του Jeffrey Moreira σου κόβουν την ανάσα και οι brutal χροιές του προκαλούν παραλήρημα. Η επιθετικότητα και οι ατμοσφαιρικές μελωδίες (που θυμίζουν ακόμα και Cave In) σφιχταγκαλιάζονται εκκρίνοντας μεθυστικά, σάπια αρώματα. Προσωπικά πιστεύω πως κυκλοφόρησαν τον καλύτερό τους δίσκο και έναν από τους κορυφαίους της χρονιάς. Έχει όλα αυτά τα στοιχεία που χρειάζονται για να γίνει κλασικός.

Γράφοντας αυτό το κείμενο αρχικά είχα αρχίσει να αναλύω και να παρουσιάζω ένα-ένα χωριστά τα κομμάτια του άλμπουμ. Στην πορεία όμως άλλαξα γνώμη και αποφάσισα να μην το κάνω λόγω του ότι και αν έγραφα κατέληγα στο τέλος στην λέξη «κομματάρα». Άρα κρατώ μόνο αυτό (γλιτώνοντάς σας και από άσκοπο διάβασμα). Είναι και τα 11 κομματάρες. Ακατέργαστα διαμάντια που όλα μαζί συνθέτουν το "The Tropic Rot". Ένα Experimental / Post-Hardcore / Avant Garde-Metalcore αριστούργημα που παρόμοιό του έχω να ακούσω από την κυκλοφορία του "Ire Works" των Dillinger Escape Plan.
"…remember to breath"

Βαθμολογία: 9/10

MADDER MORTEM - Eight Ways

Αν δεν τους ξέρετε από τις προηγούμενες δουλειές τους όπως π.χ. το πολύ καλό ''Desiderata'' του 2006, καλά θα κάνετε να αφιερώστε τον πολύτιμο ''μουσικό'' σας χρόνο για να τους μάθετε.
Καταρχήν η μπάντα από το 'Οσλο απευθύνεται σε ακροατές που δεν φορούν παρωπίδες, δεν έχουν κολλήματα και τα αυτιά τους είναι έτοιμα να ακόυσουν κάτι διαφορετικό.
Μετά τα πρώτα ακούσματα το κύριο χαρακτηριστικό τους είναι η φωνή της Agnete Kirkevaag η οποία μας προσφέρει ένα φωνητικό ρεσιτάλ, ακροβατώντας από Lisa Gerrard μέχρι και Diamanda Galas. Καλές οι μπάντες με γυναικεία φωνητικά όπως οι Epica/Lacuna Coil/After Forever/Within Temptation, αλλά εδώ έχουμε το κάτι παραπάνω. Την υπέρβαση από το πολύ καλό στο τέλειο. Στέκεται αντάξιο ενός ''Velvet Darkness They Fear'' ή ενός ''Nighttime Birds'' κατά την ταπεινή μου γνώμη.
12 κομμάτια με ογκώδεις/ακουστικές κιθάρες, με αλλαγές ρυθμών και μελωδιών που έχουν γραφτεί με πραγματικό συναίσθημα και όχι για μια εμπορική αρπαχτή.
Πανέμορφος δίσκος που ακρόαση με την ακρόαση γίνεται ακόμα καλύτερος με ένα πολύπλοκο παίξιμο που συγκρίνεται μόνο με μπάντες όπως οι Tool και οι Opeth.
Μια κορυφαία κυκλοφορία στον προοδευτικό metal ήχο.

Βαθμολογία: Diamonds Are Forever

GHINZU - Mirror Mirror

Οι Ghinzu είναι μια alternative μπάντα από το Βέλγιο για του οποίους ο κύριος Iggy Pop έχει πει τα καλύτερα λόγια (όταν άνοιγαν τις συναυλίες του με τους Stooges). Τρίτο τους άλμπουμ και θα συμφωνήσω με τον Iggy αν και δεν έχω ακούσει τα δύο προηγούμενά τους.
Είναι όντως πολύ καλοί. Είναι τα πάντα όλα. Electro, rock, garage punk, pop, experimental, σου αφήνουν και μια Avant-Garde αίσθηση. Είναι πότε χαρούμενοι, πότε μελαγχολικοί, πότε σκοτεινοί, πότε αγριεμένοι, με μεγάλο τους πάντα ατού την φοβερή φωνή του John Stargasm. Η μουσική τους θυμίζει διάφορα αλλά δεν μπορείς να έχεις μια πλήρη εικόνα. Έχουν το δικό τους στιλάκι. Θα μπορούσα να πω ότι θυμίζουν κάτι μεταξύ Madrugada στο πιο electro τους και Disillusion στο πιo post-punk τους. Γενικώς κινούνται από εδώ και από εκεί, σε διάφορα μουσικά κατατόπια και θα χρειαστεί να τους ακολουθήσετε σε κάθε ένα από αυτά χωριστά - ελεύθερα και χαλαρά - δίχως να προσπαθήσετε να τους κολλήσετε κάποια συγκεκριμένη ταμπέλα (είπαμε,… έχουν πολλές).
Μπορεί ορισμένοι να μην πετάξετε την σκούφια σας με το "Mirror Mirror", πάντως το σίγουρο είναι ότι θα σας «διασκεδάσει». Μην ξεχνάμε ότι η μουσική είναι και διασκέδαση (πάνω από όλα).

Βαθμολογία: 8/10

Dredg - The Pariah , The Parrot , The Delusion

Επιστροφή για τους Dredg με το πέμπτο τους άλμπουμ με τίτλο "The Pariah , The Parrot , The Delusion" . Σε αυτήν εδώ την προσπάθεια οι Dredg εστιάζουν στην εμπορική επιτυχημένη συνταγή του παρόλα αυτά αξιόλογου “Catch Without Arms” και κάποιους από τους πειραματισμούς του “El Cielo” . To αποτέλεσμα ξεπερνά το μέτριο χωρίς όμως να καταφέρνει κάτι παραπάνω από αυτό . Οι πειραματισμοί στα μικρής διάρκειας κομμάτια ,αυτή τη φορά δεν κάνουν την διάφορα και κάποιους από αυτούς θα τους χαρακτήριζα και αχρείαστους . Επίσης ,εδώ , δεν έχουν όλα τα κομμάτια να δώσουν κάτι , έστω και αν σαν σύνολο ο δίσκος ρέει ευχάριστα. Πολύ καλή η έναρξη με το “Pariah” ,όμορφη ατμόσφαιρα στο "Information" ,αρκετά κολλητικό το riff στο “Savior” και επίσης αρκετά χαλαρωτικό το chill – out “Mourning This Morning” ,τα οποία ίσως είναι και τα μόνα που θα μείνουν, από κει και πέρα το απόλυτο μέτριο. Μέχρι το νέο των Mars Volta λοιπόν...

Score: 4.3 /10

CRIPPLED BLACK PHOENIX - 200 Tons Of Bad Luck

Πριν ένα μήνα ο «συνάδελφος» Jelevel μας παρουσίασε εδώ την νέα - διπλή - κυκλοφορία των Crippled Black Phoenix. Τα δυο αυτά ξεχωριστά άλμπουμ τιτλοφορούνται "The Resurrectionists" και "Night Raider" αντίστοιχα. Για λόγους που δεν γνωρίζω (και δεν με ενδιαφέρει κιόλας να μάθω) οι Crippled Black Phoenix κυκλοφόρησαν πριν λίγο καιρό ένα άλμπουμ με τον τίτλο "200 Tons of Bad Luck" . Μην νομίσετε ότι έβγαλαν στα «καπάκια» και τρίτο CD, απλά πρόκειται για την συγχώνευση των δύο παραπάνω. Πήραν τα highlights (τα περισσότερα από αυτά προέρχονται από το "The Resurrectionists" μιας και είναι ανώτερο του "Night Raider") και τα έβαλαν σε ένα και μοναδικό άλμπουμ .
Περισσότερο progressive απ’ ότι post, με συγκλονιστικές μελωδίες και διάχυτη ψυχεδέλεια (και με μια Pink Floyd-ίζουσα αύρα να υποβόσκει), το "200 Tons of Bad Luck" βρίσκεται ήδη στην λίστα μου με τις σημαντικότερες κυκλοφορίες της χρονιάς.
Για περισσότερες λεπτομέρειες διαβάστε ΕΔΩ.

Βαθμολογία: 8,5/10

SUNN O))) - Monoliths & Dimensions

Για όσους δεν γνωρίζουν, οι Sunn O))) είναι μια Drone Metal μπάντα από το Seattle αποτελούμενη από δύο κιθαρίστες (τους Stephen O'Malle και Greg Anderson). Έχουν κυκλοφορήσει μέχρι τώρα 7 LPs και 4 EPs. Ο ήχος τους, εκτός από Drone, συνδυάζει και στοιχεία από Noise, Dark Ambient, Doom και Black Metal. Η μουσική τους είναι εκκεντρικότατη και απευθύνεται μόνο σε «παιδευμένα» (και έτοιμα για όλα) αυτιά.
Δύο από τα καλύτερά τους άλμπουμ είναι σίγουρα τα "Black One" και "White 1" και όσοι συμφωνείτε μαζί μου ετοιμαστείτε για το ολοκαίνουργιο (έβδομο) άλμπουμ τους, "Monoliths & Dimensions". Και το λέω αυτό γιατί είναι ίσως ότι καλύτερο και πιο βαρύ έχουν κυκλοφορήσει μαζί με τα δυο παραπάνω. Να μην αμελήσω ωστόσο να αναφέρω ότι το "Monoliths & Dimensions" είναι ότι πιο «μουσικό» και Avant-Garde έχουν κάνει μέχρι σήμερα.
Οι συνεργασίες σε αυτό το άλμπουμ είναι πάρα πολλές. Ας αναφέρω μερικά ονόματα: Ο κιθαρίστας των Earth - Dylan Carlson, ο συνθέτης Eyvind Kang, ο πειραματικός κιθαρίστας Oren Ambarchi, o Jazz τρομπετίστας Julian Priester, ο τρομπονίστας Stuart Dempster, στα φωνητικά ο εκκεντρικός Ούγγρος («σαμάνος») Attila Csihar (Mayhem, Tormentor, κ.α.). Επίσης συμμετέχουν διάφοροι μουσικοί στο πιάνο, στο φλάουτο και σε διάφορα άλλα πνευστά και έγχορδα, καθώς επίσης και Βιενέζικη γυναικεία χορωδία με lead φωνή την Jessika Kenney.
Το "Monoliths & Dimensions" αποτελείται από 4 (μεγάλης διάρκειας) κομμάτια (soundscapes θα τα ονόμαζα καλύτερα). Το πρώτο ονομάζεται "Aghartha" και είναι και το μοναδικό κομμάτι που θυμίζει τους κλασικούς Sunn O))). Droning κιθάρες σε χαμηλό τέμπο και κούρδισμα, και ο μονόλογος του Atilla Csihar να σέρνεται μέσα στο χάος. Ακολουθεί το δραματικό "Big Church" όπου εκκλησιαστικές χορωδίες αναμιγνύονται με «Diabolis In Musica». Στην συνέχεια έρχεται το πιο Doom και πιο βαρύ κομμάτι του δίσκου (για μένα το καλύτερο), "Hunting And Gathering (Cydonia)". Ο συνδυασμός των επιβλητικών και σκοτεινών φωνητικών του Csihar, μαζί με τα αργόσυρτα riffs, αναδύουν μια Darkίλα αλλά Celtic Frost. Για το κλείσιμο έρχεται το "Alice", στο οποίο έχουμε την συμμετοχή έκπληξη του Eyvind Kang στην διεύθυνση αυτού του αφαιρετικού, αλλά ταυτόχρονα και πιο ατμοσφαιρικού, κομματιού (soundscape) του άλμπουμ.
Όπως καταλαβαίνετε έχουμε να κάνουμε με ένα Black / Avant-Garde / Experimental δημιούργημα, ιδανικό για μεταμεσονύκτιες ακροάσεις (αν και μοιάζει με επικίνδυνο εγχείρημα).

Βαθμολογία: 8/10