Το εξωδιαστατικό ρομπότ
“VOIVOD” επισκέφτηκε ξανά τον γαλαξία μας. Πέρασε στην διάσταση μας, φτάνοντας μέχρι την Γη, θέτοντας σε τροχιά το
“Infini”. Οι Καναδοί επέστρεψαν με ένα άλμπουμ βασισμένο, για δεύτερη φορά, στις μεταθανάτιες κιθάρες του
Denis D'Amour (“Piggy”).
Οι
VOIVOD είναι μια μπάντα με τόσο μεγάλο υπόβαθρο που δεν ξέρω από πού να αρχίσω και που να τελειώσω, περιγράφοντάς το. Ξεκίνησαν σαν μια thrash / hardcore / punk μπάντα πίσω στην δεκαετία του 80 (
"War and Pain",
"Rrröööaaarrr"). Από το
“Killing Technology” (1987) και μετά, μετεξελιχτήκαν σε ένα μουσικό υβρίδιο που όμοιο του δεν έχει υπάρξει ποτέ στην ιστορία της metal σκηνής. Με τον ερχομό του συγκεκριμένου άλμπουμ ένα νέο είδος γεννήθηκε και ονομάστηκε “techno-thrash”. Οι
VOIVOD είναι οι φυσικοί γονείς του. Με τον όρο αυτό προσπάθησαν τα μέσα της εποχής να περιγράψουν ένα είδος progressive - thrash metal που όμοιο του δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει ποτέ (αν εξαιρέσουμε τους θρυλικούς
Mekong Delta). Όμως η χαριστική βολή ήρθε με το αμέσως επόμενο άλμπουμ τους, το θρυλικό
“Dimension Hatröss” του 1988 (ένας reviewer κάποτε το χαρακτήρισε σαν ένα πάντρεμα από
Sonic Youth,
King Crimson και
Slayer). Ένα από τα άλμπουμ που μου άλλαξε την ζωή. Όσα χρόνια και να περάσουν θα μείνει ανεξίτηλο και πάντα φρέσκο («100 χρόνια» μπροστά από την εποχή του). Η techno-thrash σκηνή είναι πλέον γεγονός. Και αυτό ήταν μόνο η αρχή. Στην συνέχεια ξαναχτύπησαν την ιονόσφαιρα με το
“Nothingface” (1989). Ίσως η δημοφιλέστερη κυκλοφορία τους, μιας και με αυτό μπήκαν στην λίστα του Billboard. Εδώ βλέπουμε το «ρομπότ» να αλλάζει πρόσωπο και να κινείται σε πιο progressive και psychedelic ηχοδρόμια. Ένα άλμπουμ σταθμός. Επηρεασμένοι από
Pink Floyd (τους οποίους δεν δίστασαν να
διασκευάσουν δυο φορές και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία) και
King Crimson, κυκλοφορούν το 1991 το
“Angel Rat”, ένα άλμπουμ που ξεφεύγει κάπως από το thrash και μεταπηδά σε καθαρά progressive αστερισμούς. Το 1993 επιστρέφουν με ένα μίγμα αυτού μαζί με
“Nothingface”, ονομάζοντάς το
“The Outer Limits”, το οποίο έρχεται να θολώσει τα τηλεσκόπια των αστεροσκοπείων.
Στην δημιουργία του αυθεντικού αυτού ήχου τους έπαιξαν καθοριστικό ρόλο οι κιθάρες του
Denis D'Amour. Τόσο προοδευτικές όσο καμία άλλη εκείνη την εποχή. Ένας κιθαρίστας σταθμός που δυστυχώς μας άφησε πρόσφατα (2005). Το παίξιμο του και τα πετάλια που χρησιμοποιούσε σε έκαναν να νιώθεις ότι ακούς καθαριστικά chords από το διάστημα. Για την όλη «φάση» των
VOIVOD όμως ευθύνεται ο ντράμερ τους
Michel Langevin (“Away”). Αυτός είναι ο εμπνευστής της όλης φιλοσοφίας τους. Από μικρός είχε μια «δυσλειτουργία». Όπως εξήγησαν και οι γιατροί του: δεν μπορούσε να ξεχωρίσει το πραγματικό από το φανταστικό. Έτσι λοιπόν μέσα από αυτό το μυαλό (κινούμενο μέσα σε άγνωστες, για μας, διαστάσεις) γεννήθηκε η μετά-μυθολογία του μετά-αποκαλυπτικού «βρικόλακα» Voivod. Ο
Michel εκτός από ντράμερ και λάτρης του sci-fi είναι και graphic designer. Αυτός ευθύνεται για όλα τα artworks των
VOIVOD (καθώς και του artwork του side-project του
Dave Grohl,
PROBOT).
Μετά από μια λαμπρή πορεία και μετά το
“The Outer Limits”, ήρθε δυστυχώς η παρακμή. Αποχώρισε από την μπάντα ο τραγουδιστής τους
Denis Bélanger (“Snake”) και ακολούθησαν δυο αδιάφορα άλμπουμ με αντικαταστατή στα lead vocals τον
Eric Forrest. Αλλά το πνεύμα του Voivod επανήρθε το 2003 με το ομότιτλο άλμπουμ
“Voivod”. Όχι μόνο επέστρεψε η χαρακτηριστική τους φωνή (
Denis Bélanger) αλλα πήρε και την ευθύνη του μπάσου τους ο (πρώην
Metallica)
Jason Newsted (“Jasonic”). Μια νέα voivod-εποχή ξεκίνησε. Χωρίς να ξεφύγουν από το χώρο του metal αλλά με περισσότερα rock και punk στοιχεία από ότι thrash και λίγο πιό απλοί από το progressive παρελθόν τους (χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν έχουν ακόμα progressive στοιχεία), συνεχίζουν με αξιοπρέπεια τον θρύλο που με τόσο κόπο δημιούργησαν γύρω από το όνομα τους.
Το μεγαλύτερο πλήγμα για την μπάντα ήρθε το 2005 με τον θάνατο του
Denis D'Amour. Ένα πλήγμα καθοριστικό στην ιστορία της σύγχρονης μουσικής (εγώ προσωπικά δεν μπορώ ακόμα να το ξεπεράσω. Ότι χειρότερο μετά από τους
Cobain και
Staley). Αλλά και μετά θάνατον ο
“Piggy” μας άφησε αρκετό κιθαριστικό υλικό ώστε να αναμιχτεί με την φαιά ουσία του εγκεφάλου μας. Τα πράγματα, πάνω-κάτω, έχουν ως έξεις: Ο
Denis “Piggy” D’Amour, ενώ νοσηλεύεται στο νοσοκομείο και ενώ οι γιατροί ήδη έχουν καταλήξει στο ότι έχει μόνο λίγες μέρες ζωής ακόμα, ζητά επίμονα να τον επισκεφτεί ο
Michel “Away” Langevin. O τελευταίος όντως πάει στο νοσοκομείο και ακούει έκπληκτος τον
“Piggy” να του λέει αυτό που πρόκειται να συμβεί και ότι πρέπει να ρίξει μια ματιά στο φορητό υπολογιστή του. Θα βρει εκεί κάποια αρχεία που τον ενδιαφέρουν. Ο
“Away” όντως σπεύδει και τσεκάρει το laptop του
“Piggy”. «Υπάρχει υλικό για τέσσερα άλμπουμ και άνετα», θα πει αργότερα σε συνέντευξή του. Τα υπόλοιπα μέλη ειδοποιούνται σε χρόνο μηδέν. Η απόφαση είναι άμεση. Θα ηχογραφηθεί ένα άλμπουμ (και στην συνέχεια και άλλο), με τραγούδια από αυτά τα αρχεία. Το καταπληκτικό αυτό άλμπουμ-φόρος τιμής στον
“Piggy” (μέρος A) είναι πιστό στο cyber-punk / thrash ύφος της μπάντας, όπως αυτό έχει εξελιχθεί μέσα από τις δεκαετίες, και φέρει τον εύστοχο τίτλο
“Katorz” (2006).
Τώρα πια (εν έτη 2009) έχουμε στα χέρια μας και το ολοκαίνουργιο άλμπουμ-φόρος τιμής στον
“Piggy” (μέρος Β - και τελευταίο),
“Infini”.To
“Infini” κινείται στα ίδια μονοπάτια που κινήθηκαν και τα
“Voivod” /
“Katorz”. Ένα cyber-punk / rock / metal / progressive συνονθύλευμα με έντονη την αίσθηση της διαφορετικότητας από μπάντες του ιδίου στιλ. Οι μεταθανάτιες κιθάρες του
“Piggy” (πιο πριμάτες αυτή τη φορά) γραντζουνάνε τους νευρώνες μας και όλα είναι μονόδρομος. Όλα καταλήγουν στο ότι ο
“Piggy” είναι εδώ μαζί μας. Αθάνατος!!! Η φωνή του
“Snake” κρατάει σε εγρήγορση και το τελευταίο εγκεφαλικό κύτταρο. Το μπάσο του
“Jasonic” τρυπάει τον κροταφικό λοβό και ο
“Away” ροκάρει σαν άγριο αγρίμι. To μόνο αρνητικό είναι ότι βρίσκεται ένα μικρό σκαλοπάτι πιο κάτω από το
“Katorz”. Παρόλα αυτά με έκανε να χτυπηθώ στους ρυθμούς του, να συγκινηθώ (στα σημεία που μου θύμισαν την αίγλη του παρελθόντος) και να νιώσω περήφανος που ακολουθώ πιστά αυτήν την super-μπάντα τόσα χρόνια.
Τέλος θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη για το μεγάλο (και ίσως κουραστικό) κείμενο, αλλά είναι το λιγότερο που μπορούσα να κάνω (γράψω) ως φόρο τιμής σε αυτήν την υπερ-τεράστια μορφή που άκουγε στο όνομα
Denis “Piggy” D’Amour.
R.I.P.
Βαθμολογια :
8/10
Μετά την τεράστια επιτυχία που σημείωσαν με το "Static Tensions", ήρθε η ώρα για τους Kylesa να αποδείξουν ότι μπορούν να σταθούν στα πόδια τους κάτω από αυτό το βάρος. Και όμως, κατάφεραν και το απέδειξαν περίτρανα (όσο δύσκολο και ας φαίνεται) με την κυκλοφορία του "Spiral Shadow". Αν και γράφτηκε μεταξύ των περιοδειών τους, κατάφεραν να το έχουν έτοιμο μέσα σε ένα χρόνο. Με αυτό το άλμπουμ πέρασαν πλέον σε άλλο επίπεδο. Άψογη παραγωγή, λιγότερο φασαριόζικο, περισσότερο prog από ότι sludge, μελωδικό, σκοτεινό, ζόρικο, φευγάτο, ώριμο. Ο τραγουδιστής και κιθαρίστας της μπάντας, Phillip Cope, εκτελεί και πάλι χρέη παραγωγού και από ότι φαίνεται εξελίσσεται σε μεγάλο ταλέντο. Αν και υπάρχουν 2-3 κομμάτια που θα μπορούσαν να παιχτούν άνετα στο ραδιόφωνο, δεν υπάρχει περίπτωση να θεωρηθεί εμπορικό, με την καμία. Απλά οι Kylesa αποφάσισαν να δημιουργήσουν το δικό τους "Crack The Skye" και το πέτυχαν. Δισκάρα!!!
Ακόμα ηχούν φρέσκες οι περσινές μελωδίες των Crippled Black Phoenix και αυτοί τολμούν και μας φορτώνουν στα καπάκια, με νέες ολόφρεσκες. Ούτε ένας χρόνος δεν πέρασε καλά καλά από την τελευταία τους δουλειά και επέστρεψαν φέτος με ακόμα ένα αριστούργημα. Ένα αριστούργημα που αν και δεν φτάνει σε διάρκεια το περσινό (διπλό) άλμπουμ τους "The Resurrectionists / Night Raider" (ή ακόμα και το 77λεπτο ρεζουμέ των δυό τους, στο επίσης αριστουργηματικό "200 Tons of Bad Luck"), καταφέρνει με τα 5 του μόλις κομμάτια (αν εξαιρέσουμε το hidden track) και διατηρεί την αίγλη του στα ίδια επίπεδα. Μελωδικό, ψυχεδελικό, νωχελικό, καταπληκτικό. Αν και παίζει να ακουστεί σε κάποιους κάπως πιο εμπορικό και πιο βατό (μιας και η διάρκειά του δεν ξεπερνά τα 45 λεπτά), παρόλα αυτά δεν πρόκειται να τους ξενίσει, γιατί στην ουσία παραμένει 100% αυθεντικό C.B.P.. Σε όλα του. Από την αρχή μέχρι το τέλος (άντε, αυτή τη φορά βάζω και το hidden track μέσα).
Είναι άξιο απορίας , πως δεν πήρα χαμπάρι αυτή την περσινή κυκλοφορία των πολωνών Riverside . Απορία που λύνεται εύκολα , καθώς κυκλοφορούν άπειρα άλμπουμ καθημερινά.
Η πρώτη έκπληξη της χρονιάς μας έρχεται από από το Leeds της Αγγλίας και συγκεκριμένα από τον χώρο του underground. Ονομάζονται These Monsters και παίζουν ένα μοναδικό Progressive το οποίο αμφιταλαντεύεται μεταξύ Post-Rock και Post-Metal. Το ντεμπούτο τους άλμπουμ "Call Me Dragon" κυκλοφόρησε πριν μερικές μέρες κάνοντάς μου ιδιαίτερη εντύπωση, όπως επίσης και το εξώφυλλό του, το οποίο είναι ο τέλειος αντικατοπτρισμός της μουσικής αυτών των τεράτων. Αν και υπάρχουν φωνητικά έρχονται σε δεύτερη μοίρα, ενώ τον κύριο ρόλο κατέχει η μουσική. Άρα θα μπορούσαμε να πούμε ότι πρόκειται περισσότερο για ένα instrumental project. Ένα project που είχα πραγματικά την ανάγκη να ακούσω. Η μουσική τους είναι prog, δυνατή, πολύπλοκη, ταξιδιάρικη και πειραματική όσο πρέπει. Όλοι οι μουσικοί είναι άρτια δεμένοι μεταξύ τους, με τον σαξοφωνίστα να κλέβει την παράσταση. Αυτό το σαξόφωνο είναι που τους κάνει τόσο ιδιαίτερους. Ένα σαξόφωνο που ευθύνεται κατά πολύ στην δημιουργία της ατμόσφαιρας που αναδύουν αυτά τα τέρατα.
Όσα χρόνια και να περάσουν δεν γίνεται να ξεθωριάσει η αίγλη που αναδύουν δίσκοι σαν τα "Viva Emptiness" (το αγαπημένο μου) και "The Great Cold Distance", των Katatonia. Πιστοί στο ραντεβού τους οι Σουηδοί, επέστρεψαν και φέτος με το "Night Is The New Day". Φρέσκοι και ανανεωμένοι, μας παρουσιάζουν την νέα τους δουλειά μέσα από ένα διαφορετικό πρίσμα. Πιο ατμοσφαιρικοί και progressive από ποτέ, σμίλεψαν το νέο τους άλμπουμ χρησιμοποιώντας νέα στοιχεία στον ήχο τους, δίχως όμως να παρεκκλίνουν από το χαρακτηριστικό τους ύφος. Συνεχίζουν από εκεί που σταμάτησε το "The Great Cold Distance" μεταπηδώντας σε ένα παράλληλο σύμπαν με αυτό, δίνοντας έτσι μια διαφορετική αίσθηση η οποία μπορεί μεν να χάνει κάπως σε ένταση, κερδίζει όμως σε ποιότητα. Από την αρχή μέχρι τέλους σε καθηλώνει και είναι αδύνατον να κάνεις skip κάποιο κομμάτι. Για την παραγωγή ουδής λόγος (το έχουν αυτό τα Σουηδικά στούντιο). Η χαρακτηριστική φωνή του Jonas Renkse είναι ακόμα πιο εκφραστική. Η χροιά της, που πάντα με γοήτευε, καταφέρνει για ακόμα μια φορά να γαληνέψει την σκληρή πραγματικότητα γύρω μας. 
Οι Adolf Plays The Jazz είναι ένα καλά κρυμμένο όνομα , της ελληνικής progressive , experimental , shoegaze , σκηνής . Σε τούτο δε το άλμπουμ τους με τίτλο "Dirty Waters" , γίνονται αισθητές οι επιρροές τους , από ambient , post - metal ηχοχρώματα . Προσωπικά , ανέκαθεν , μου θύμιζαν κάτι από Jesu . Η μπάντα αρνείται να προωθήσει τη μουσική της μέσω κάποιου label και δίνει όλα τα άλμπουμ της δωρεάν από την προσωπική τους ιστοσελίδα.
Ο Steven Wilson ξαναχτύπησε μέσα σε ένα χρόνο δύο φορές. Μετά τον προσωπικό του δίσκο, "Insurgentes" ήρθε η σειρά των Porcupine Tree με το "The Incident". Δύο χρόνια μετά το αριστουργηματικό "Fear of a Blank Planet", περίμενα πως και πως το νέο πόνημα του Wilson κάτω από την σκέπη των Trees. Όταν το άκουσα για πρώτη φορά απογοητεύτηκα. Είχα την εντύπωση ότι μόλις άκουσα ότι χειρότερο έγραψε ποτέ. Όμως μετά από εμπεριστατωμένες ακροάσεις άλλαξα γνώμη. Το άλμπουμ τελικά είναι αρκετά καλό. Το μόνο κακό είναι ότι δεν έχει και πολύ μεγάλη σχέση με προηγούμενα αριστουργήματά τους. Με άλλα λόγια, ο Wilson έγραψε όντως έναν από τους κατώτερους δίσκους των Trees (δίχως όμως να είναι και ο κατώτερος όλων) αλλά δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω την λέξη χειρότερος. Δεν θα ήθελα να παρερμηνευτώ εδώ. Λέγοντας ότι είναι ένας από τους κατώτερους δεν εννοώ ότι είναι κακός ή μέτριος. Απλά, ενώ τα περισσότερα άλμπουμ τους ζυγώνουν την τελειότητα, το "The Incident" δεν το καταφέρνει. Είναι πολύ όμορφο, μελαγχολικό και ψυχεδελικό, αλλά χάνει κάπως από φαντασία και ένταση. Είναι κάπως χλιαρό. Ο Wilson δύσκολα ξεμένει από έμπνευση αλλά εδώ ίσως και να βιάστηκε λιγάκι.
Δεν προλάβαμε καλά-καλά να «βαρεθούμε» το "Station" και οι Russian Circles επέστρεψαν δυναμικά με το ολοκαίνουργιο "Geneva". Σταθεροί στον ιδιαίτερό τους ήχο που τους έχει καθιερώσει μέχρι σήμερα, συνεχίζουν την καλή δουλειά (αν και δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν το "Station"). Οι μελωδίες είναι πιο έντονες και πιο post από κάθε άλλη φορά και αυτό ίσως να αποσκοπεί στο πιο «εμπορικό» του θέματος. Αν και είναι μια πολύ καλή κυκλοφορία και όλα τα κομμάτια του δίσκου είναι άψογα εκτελεστικά και συνθετικά, λείπει η συναισθηματική ένταση («ένταση» και όχι «φόρτιση»… η φόρτιση είναι παρούσα όπως πάντα) που σου δημιουργούσαν τα "Enter" και "Station". Είναι κάπως περισσότερο υποτονικό από όσο θα έπρεπε αλλά έχει και δυνατές στιγμές που θα μπορούσαν να συγκριθούν και με παλαιότερές τους δουλειές.
Το πιο ιδιαίτερο πράγμα στο δωμάτιό μου είναι ένα κουτί σχετικά μικρό με περίεργο κούμπωμα και ασιατική επένδυση που το έχω γεμίσει το μισό με μικροσκοπικούς αναπτήρες και το άλλο μισό με δείγματα από αρώματα . Οι αναπτήρες είναι μια ψύχωση που έχω από σχετικά μικρή ηλικία και τα αρώματα τα τοποθέτησα εκεί μέσα γιατί οι πιο όμορφοι αναπτήρες που έχω θέλω να βρίσκονται δίπλα σε κάτι εξίσου πολύ όμορφο . Και όλα αυτά φυσικά τοποθετημένα μέσα στο αγαπημένο μου αντικείμενο . Κάτι τέτοιο στη μουσική το έχω κάνει για το 'And The Glass Handed Kites' των Μew . Όταν το απέκτησα το είχα βάλει ανάμεσα στους αγαπημένους μου δίσκους στην αγαπημένη θέση της δισκοθήκης . Αν και δεν αγαπάω τους φλώρικους progressive ήχους αυτή η μπάντα αποτελεί εξαίρεση αλλά και ψύχωση . Το να περιμένω νέα τους κυκλοφορία για εμένα ήταν βασανιστικό και επιτέλους ήρθε για να με αποτελειώσει . Δεν μπορώ να μιλήσω αντικειμενικά , πως άλλωστε να μιλήσεις αντικειμενικά για την αρρώστεια σου . Η αλήθεια είναι πως από το EP φαινόταν πως θα πήγαιναν πάνω κάτω τα πράγματα . Το 'Reapeterbeater' ξεχώρισε και συνολικά στον δίσκο ξεχωρίζει ως το πιο δυνατό track . Σα δίσκος Mew συνολικά θα έλεγα υστερεί συγκριτικά με τους άλλους και φυσικά ούτε λόγος σύγκρισης με το εξωπραγματικό 'And The Glass Handed Kites' . Πολύ καλό intro με το 'New Terrain' . Υπέροχο κομμάτι το 'Cartoons And Macrene Wounds' αρκετά αισιόδοξο και το 'Beach' . Αρκετά κομμάτια όμως είναι για να κόβεις φλέβα . Ο δίσκος εμένα με έριξε . Με έριξε πολύ . Τώρα ίσως και να φταίω και εγώ λίγο σε αυτό όμως οι ήχοι των Mew με κάνουν να νιώθω . Με κάνουν να νιώθω γυναίκα , μου βγάζουν ευαισθησία και με κάνουν να σκέφτομαι τους μεγαλύτερους μου φόβους . Λίγες είναι οι στιγμές στη μουσική που βρίσκομαι μόνη μου με την μπάντα και σε αυτό τον δίσκο βρέθηκα ολοκληρωτικά μόνη μου και πνίγηκα μέσα στον ίδιο μου τον εαυτό . Αφού κανείς δεν πετάχτηκε να με σώσει , 'Life isn't easy' , κάθησα να καταπιώ όλες τις μελωδίες του 'No More Stories Are Told Today I’m sorry They Washed Away No More Stories The World Is Grey I’m Τired Let’s Wash Αway' (ναι , αυτός είναι ο τίτλος του album απλά δε χώραγε ολόκληρος στον τίτλο ) με λίγη βοήθεια από την coca cola μου . Δεν κατάλαβα τελικά αν μου άρεσε ή απλά ήταν αυτό ακριβώς που ζητούσε η ψυχολογία μου και έτσι τον ξανάκουσα καπάκια και ξανά και ξανά και εδώ και δύο μέρες τον ακούω συνέχεια . Μέχρι και το 'Reprise' το τελευταίο κομμάτι το ακούω μέχρι τελευταία μελωδία που πραγματικά δεν το θεωρώ ωραίο κομμάτι . Ο δίσκος είναι κάποιες στιγμές μονότονος , κάποιες άλλες χτύπημα στην καρδιά , κάποιες άλλες καταθληπτικός , κάποιες μελαγχολικός αλλά αυτή η ποικιλομορφία , κλασσικό στοιχείο της μπάντας , είναι που τον κατατάσει ανάμεσα στις λαμπερές στιγμές του 2009 . Με πονάει να τον ξανακούσω για άλλη μια φορά σήμερα και ακόμα και να τον σκεφτώ κι έτσι σταματάω εδώ .
Όσοι είχαν αγαπήσει το "Noir" και περίμεναν πάλι κάτι ανάλογο, θα τους ξενίσει το πρώτο άκουσμα του "Providence". Για αυτό ευθύνεται κατά κύριο λόγο ο νέος τραγουδιστής της μπάντας, Jani Ala-Hukkala (ο παλιός παραμένει αποκλειστικά στα κιθαριστικά του καθήκοντα). Τα φωνητικά του Jani είναι καθαρά, μελωδικά, λυρικά και λιγότερο brutal (αν και έχουν αρκετές brutal αναλαμπές). Ο ήχος κινείται σε ακόμα πιο μελαγχολικές μελωδίες και είναι ότι πιο χαλαρό και μελωδικό έχουν τολμήσει. Το αποτέλεσμα δεν θυμίζει και πολύ το αριστουργηματικό τους "Noir" (2006).
Αν δεν τους ξέρετε από τις προηγούμενες δουλειές τους όπως π.χ. το πολύ καλό ''Desiderata'' του 2006, καλά θα κάνετε να αφιερώστε τον πολύτιμο ''μουσικό'' σας χρόνο για να τους μάθετε.
Το εξωδιαστατικό ρομπότ “VOIVOD” επισκέφτηκε ξανά τον γαλαξία μας. Πέρασε στην διάσταση μας, φτάνοντας μέχρι την Γη, θέτοντας σε τροχιά το “Infini”. Οι Καναδοί επέστρεψαν με ένα άλμπουμ βασισμένο, για δεύτερη φορά, στις μεταθανάτιες κιθάρες του Denis D'Amour (“Piggy”).
