MY UNCLE THE WOLF - Flush

 

Όνομα: MY UNCLE THE WOLF

Άλμπουμ: Flush (2010)

Χώρα: U.S.A. (Brooklyn, N.Y.)

Είδος: Experimental / Stoner Rock / Post-Grunge / Sludge / Metal

Samples: "Barstow 66" / "Big Darkness, Soon Come" / "The Garden"

Website: http://www.myunclethewolf.com

Ένας πρωτοφανής συνδυασμός Southern Sludge, Desert / Stoner Rock, Post-Grunge, Industrial, Avant-Garde Metal. Μέγα μου λάθος που δεν το συμπεριέλαβα στην 20άδα με τα καλύτερα της χρονιάς που πέρασε.

Βαθμολογία: 8,5/10

MY UNCLE THE WOLF - The King's Ransom (EP)

 

Όνομα: MY UNCLE THE WOLF

Άλμπουμ (EP): The King's Ransom (2009)

Χώρα: U.S.A. (Brooklyn, N.Y.)

Είδος: Experimental / Stoner Rock / Post-Grunge / Metal

Samples: "Astrum" / "Pink Handcuffs"

Website: http://www.myunclethewolf.com

"Save yourselves for the stars"

Βαθμολογία: 9/10

ABSOLACE - Resolve[d]

 

Όνομα: ABSOLACE

Άλμπουμ : Resolve[d] (2010)

Χώρα: Dubai (United Arab Emirates)

Είδος: Progressive Rock / Metal

Sample: "White Lies"

Website: www.absolace.net

(Μην σας παραξενέψει η απαγγελία στα ελληνικά που ακούγεται στο κομμάτι "Apogee". Ο ντράμερ τους είναι Έλληνας και τον χώσανε να πει και αυτός μερικά λογάκια)

Βαθμολογία: 8/10

THORUN - Thorun (EP)

Όνομα: THORUN

Άλμπουμ (EP): Thorun (2010)

Χώρα: UK (Cardiff, Wales)

Είδος: Stoner / Doom / Instrumental

Sample: "Here Come the Robots"

Website: http://www.myspace.com/thorunmusic

Απλά Γαμάνε!!! \m/

Βαθμολογία: 8,5/10

Νέες κυκλοφορίες vol. II

Συνεχίζουμε με μερικά δισκάκια ακόμα:

Soulfly – Omen


Ο Max βγάζει απλά άλλο έναν δίσκο με άλλο ένα από τα πολλά πρότζεκτ του. Οι συνεχείς αλλαγές που κάνει κι αυτός στην σύνθεση των Soulfly δεν νομίζω ότι βοηθάει ιδιαίτερα.

Mike Patton – Mondo Cane


Ο χαμαιλέοντας εδώ κάνει δοκιμές με κλασική μουσική. Γραμμένο στα ιταλικά εξ΄ολοκλήρου από τον ίδιο, φόρος τιμής στην Ιταλίδα πρώην γυναίκα του που τον έστειλε σπίτι του, φόρεσε φράκο και τα λέει με τη συνοδεία ορχήστρας. Άλλη μια πτυχή του Patton.
Για τους οπαδούς επιβάλλεται, για τους άλλους δεν το λες και άσχημο…

KYLESA - Spiral Shadow

Μετά την τεράστια επιτυχία που σημείωσαν με το "Static Tensions", ήρθε η ώρα για τους Kylesa να αποδείξουν ότι μπορούν να σταθούν στα πόδια τους κάτω από αυτό το βάρος. Και όμως, κατάφεραν και το απέδειξαν περίτρανα (όσο δύσκολο και ας φαίνεται) με την κυκλοφορία του "Spiral Shadow". Αν και γράφτηκε μεταξύ των περιοδειών τους, κατάφεραν να το έχουν έτοιμο μέσα σε ένα χρόνο. Με αυτό το άλμπουμ πέρασαν πλέον σε άλλο επίπεδο. Άψογη παραγωγή, λιγότερο φασαριόζικο, περισσότερο prog από ότι sludge, μελωδικό, σκοτεινό, ζόρικο, φευγάτο, ώριμο. Ο τραγουδιστής και κιθαρίστας της μπάντας, Phillip Cope, εκτελεί και πάλι χρέη παραγωγού και από ότι φαίνεται εξελίσσεται σε μεγάλο ταλέντο. Αν και υπάρχουν 2-3 κομμάτια που θα μπορούσαν να παιχτούν άνετα στο ραδιόφωνο, δεν υπάρχει περίπτωση να θεωρηθεί εμπορικό, με την καμία. Απλά οι Kylesa αποφάσισαν να δημιουργήσουν το δικό τους "Crack The Skye" και το πέτυχαν. Δισκάρα!!!

Βαθμολογία: 9/10

PRO-PAIN – Absolute Power

Αν και δεν χρειάζονται συστάσεις για μια μπάντα σαν τους Pro-Pain, δεν γινόταν να μην πω λίγα λόγια για το νέο τους άλμπουμ (το 13ο παρακαλώ) - ειδικά μετά από αυτή την super εμφάνισή τους στο Αn club, την περασμένη Παρασκευή. Βασικά και δύο λέξεις μόνο (με μια παύλα στην μέση) να πω, φτάνουν: Pro-Pain... λοιπόν και νέο άλμπουμ. Ένα άλμπουμ σήμα κατατεθέν τους. Αυτή η μπάντα είναι εγγύηση, πως να το κάνουμε τώρα! Μπορεί να μην έχουν ανακαλύψει τον «τροχό», μπορεί να μην πειραματίζονται και να μην προσπαθούν να το παίξουν κάποιοι, όμως αυτό που κάνουν τόσα χρόνια το κάνουν καλά και έχει ψυχή - και το αποδεικνύουν για ακόμα μια φορά μέσα από το "Absolute Power". Μα φυσικά και παίζουν πάλι «παπάδες». Αυτή είναι η δουλειά τους. Absolute Power, όνομα και πράμα (αλλά και με μελωδικές στιγμές και ας μην το συνηθίζουν γενικότερα). Δεν χρειάζεται να πω κάτι άλλο. Δυναμώστε το volume και ρίξτε το στο head-banging με το μοναδικό Hardcore/Thrash του Gary Meskil και της παρέας του.

Βαθμολογία: 7,5/10

VØID - Vøid

Άλλο ένα ακατέργαστο διαμαντάκι ξεπρόβαλε φέτος μέσα από τις «λάσπες» του Ιταλικού underground. Ακούνε στο όνομα VØID και ειδικεύονται στο Drone / Doom. Και μιλάμε για Doom τελευταίας σοδειάς. Αναλογικοί ενισχυτές στην τσίτα, κολασμένα πετάλια, βρόμικος sludge ήχος, φωνητικά from beyond, δημιουργούν ένα κενό επιβλητικής, αργόσυρτης και βασανιστικής ατμόσφαιρας. 3 κομμάτια όλα κι όλα - μεγάλης διάρκειας - είναι αρκετά για να γεμίσουν τα 50 λεπτά του "Vøid". 50 λεπτά μονολιθικού Doom, εμπλουτισμένου με απόκοσμες μελωδίες. Ένας ασήκωτος ογκόλιθος που άνετα θα μπορούσε να σταθεί δίπλα σε αντίστοιχους επώνυμους, πάνω στην σκηνή του Roadburn.

Βαθμολογία: 8/10

ANDROID EMPIRE - Old Bordello On The Hill Of Sold Souls

Οι Android Empire είναι μια Sludge Metal μπάντα από την Γερμανία η οποία έκανε μεγάλη αίσθηση στην underground σκηνή του Βερολίνου, το 2008, με το ομώνυμο Demo τους. Πρωτοξεκίνησαν ως μια πενταμελής μπάντα, συνδυάζοντας Sludge, Stoner, Metal και Doom με μεγάλη μαεστρία. Έτσι λοιπόν κλήθηκαν για να ανοίξουν live μπάντες όπως Kylesa και Baroness. Όταν αποχώρισε ο τραγουδιστής τους (ένα χρόνο μετά) και ενώ είχαν βγει στην γύρα προς εύρεση αντικαταστάτη, τους ζητήθηκε να ανοίξουν ένα show των Pelican. Μιας και είχαν μείνει δίχως τραγουδιστή δέχτηκαν να τους ανοίξουν παίζοντας instrumental όλα τα κομμάτια του Demo, αλλά και νέες συνθέσεις. Η ανταπόκριση του κοινού ήταν θετικότατη και έτσι αποφάσισαν να συνεχίσουν ως κουαρτέτο. 

Φέτος κυκλοφόρησαν (ως instrumental μπάντα πια) την πρώτη τους επίσημη δουλειά. Ένα ΕΡ με τον πρωτότυπο τίτλο "Old Bordello on the Hill of Sold Souls". Έχοντας αφήσει σε δεύτερη μοίρα τις Doom / Stoner φόρμουλες, εδώ τους βλέπουμε να προτιμούν περισσότερο τον συνδυασμό Sludge με Prog-Metal. Το αποτέλεσμα είναι γαμηστερό. Και τα 5 κομμάτια που απαρτίζουν το ΕΡ είναι κατασκευασμένα από μια ποικιλία καλοδουλεμένων riffs - συμπαγή, ρυθμικά, κοφτά, μελωδικά (με Metal attitude) και πάνω από όλα, με χαυλιόδοντες (βλέπε Mastodon). Η δομή των συνθέσεων, η ενορχήστρωση και η ποικιλία των (κολληματικών) riffs, κάνουν αυτό το ΕΡ επικίνδυνα εθιστικό. Και μιας και η διάρκειά του μόλις που ζυγώνει την μισή ώρα, οι απανωτές ακροάσεις επιβάλλονται δια ροπάλου.

Βαθμολογία: 8/10

ΑΝΑΤΗΕΜΑ - We're Here Because We're Here

Είχαμε πολλά χρόνια να ακούσουμε ολοκληρωμένη δουλειά από τους Anathema. Συγκεκριμένα από το 2003, με το εκπληκτικό "A Natural Disaster". Φέτος κατάφεραν να κυκλοφορήσουν το πολυαναμενόμενο "We're Here Because We're Here". Ο λόγος που άργησε τόσο πολύ ήταν θέμα δισκογραφικών. Bρήκαν όμως την άκρη και το κυκλοφορήσαν (επιτέλους) κάτω από την στέγη της Kscope, έχοντας μαζί τους στην μίξη τον Steven Wilson. 

Το ρεζουμέ: Ένας αξιοπρεπής mid tempo δίσκος, χρωματισμένος από το μαγικό χεράκι του Wilson, με πολλές καλές στιγμές, περισσότερο υποτονικός, full μελωδικός, full συναισθηματικός, full ατμοσφαιρικός, περισσότερο post από ότι prog, δίχως όμως να προσφέρει κάτι καινούργιο και ριζοσπαστικό. OK, μπορεί να θυμίζουν σε κάποια σημεία Porcupine Tree και Pink Floyd - ακόμα και Sigur Ros - αυτό όμως δεν είναι αρκετό για να ξεχωρίσουν συνθετικά από προηγούμενες δουλειές τους (αν και προσπαθούν να πειραματιστούν προς μια κάπως διαφορετική κατεύθυνση). Παρ'όλα αυτά χαίρει σεβασμού και αξίζει την προσοχή μας.

Οι ανατριχίλες είναι αναπόφευκτες!

Βαθμολογία: 7,5/10

Iron Maiden - The Final Frontier

COLDWORLD - Melancholie 2

Δεν έχω πολλά κι εδώ να γράψω, είναι ένα άλμπουμ που κυκλοφόρησε το 2008, είναι ντροπή για το ανθρώπινο είδος , θα έλεγα, η σύνθεση τέτοιας μουσικής, παρα ταύτα γαμάει και οι λάτρεις αυτού του είδους (black+ambient=σαπίλα) ίσως να το γουστάρουν πολύ.Ένα μικρό δείγμα εδω.

BORIS & IAN ASTBURY - BXI

Πλησιάζει η ώρα, 'o καιροc γαρ εγγύc' που λέει κι ο συνάδελφος (σνιφ) Λιακό,  σε κάτι παραπάνω απο 24 ώρες ο αγαπημένος σας reviewer και γνωστός bon viveur Soul Auctioneer θα αράζει σε μια παραλία με μια παγωμένη Coca Cola Light κι ενα μουλιασμένο τσιγάρο προσπαθόντας - μάταια - να αποκτήσει λίγο χρώμα, μπάς και σταματήσει να φωσφορίζει τα βράδια.

Φεύγω για διακοπές και φυσικά δε θα μπορούσα να αφήσω ξεκρέμαστους αυτές τις έρημες ψυχές, τους κολασμένους κυριολεκτικά αναγνώστες που τους εγκατέλειψε η μοίρα Αύγουστο μήνα μπροστά σ' ένα πισί να κάνουν refresh το soundholikz περιμένοντας κάνα καινούριο πόστ. Απ' ότι φαίνεται το υπόλοιπο crew έχει κατεβάσει ρολά οπότε θα φάτε εμένα στη μούρη θέλετε - δε θέλετε. Λάικ με χέρια και πόδια!

Onwards with the review, then.

Πάντα συμπαθούσα τους Γιαπωνέζους. 

Πως γίνεται να μη λατρέψεις εναν λαό ο οποίος είναι υπεύθυνος για την δημιουργία του 90% των πιο fucked up videos στο πλανήτη; Εναν λαό που έχει απ' τη μία κατασκευάσει δημόσια ουρητήρια με όρθιες τουαλέτες στο σχήμα νεαρών anime κοριτσιών και που έχει απ' την άλλη πρόβλημα με την εικόνα του αντρικού πέους (αναφέρομαι στα πιξελιασμένα γεννητικά όργανα στις γιαπωνέζικες τσόντες). Έναν λαό που την βρίσκει με τσοντοdvd στο οποίο μια ντυμένη παρουσιάστρια λέει κανονικά τις ειδήσεις ενώ τυπάδες με πιξελιασμένους πούτσους την εκσπερματώνουν απο δεξιά κι αριστερά. Έναν λαό που έχει μακράν τους πιο αστείους εκφωνητές μηχανοκίνητου αθλητισμού παγκοσμίως. 

Ιαπωνία ρε πούστη μου... Και τι δεν έχει! 

Off the top of my head: Samurai, σεπούκου, wire-fu, gadgets, Lost In Translation, engrish, Mechas, Urojikidoji και λοιπά tentacle porn, the Guinea Pig series, Ghost in the Shell, Gojira, Akira Kurosawa...

Και φυσικά, μπαντάρες.

ZOROASTER - Matador

Καταρχάς θέλω να ζητήσω ένα μεγάλο συγνώμη απ' τους αναγνώστες του μπλόγκ για τον μπλέ εφιάλτη που σίγουρα τσουρουφλίζει τα μάτια τους και το καλό τους γούστο τα τελευταία 24ωρα. Πραγματικά ελπίζω να πρόκειται για κάποιου είδους τεχνική ανωμαλία και όχι για συνειδητή επιλογή. Ας ελπίσουμε οτι θα διορθωθεί το συντομότερο δυνατόν - ποτέ άλλοτε δε μου χει λείψει τόσο πολύ η σκέτη μαυρίλα.

Θυμίζω το short story τρόμου του David Morell, 'Το πορτοκαλί για την αγωνία, το μπλέ για την τρέλα'. Just sayin'.

Μετά απ' το εξυπνακίστικο αυτό intro σχετικά με την ομορφιά και την αμεσοτήτα του μαύρου η εύκολη λύση θα ήταν να κάνω χελίσιο πέρασμα σε ανάλυση καινούριας κυκλοφορίας κάποιας σούπερ καταθλιπτικής black metal μπάντας. Αλλα επειδή τα βαριέμαι τα εύκολα κι επειδή έχει 250 βαθμούς έξω, πάμε να γουστάρουμε λιγάκι με τον καινούριο δίσκο των Zoroaster, ονόματι 'Matador'.

KVELERTAK - Kvelertak

Όνομα: KVELERTAK

Άλμπουμ: "Kvelertak"

Χώρα: Νορβηγία
Είδος: Sludge-core / Black N' Roll (the beginning of a new era)

Γλώσσα (lyrics): Νορβηγικά

Παραγωγή: Kurt Ballou (Converge)

Cover Artist: John Baizley (Baroness, Kylesa, Torche)

Sounds Like: Kylesa meets Entombed meets Converge via Norwegian black metal

Video: "Mjød"

Μακράν το καλύτερο ντεμπούτο της χρονιάς. Μακράν η καλύτερη πρωτοεμφανιζόμενη μπάντα της χρονιάς. Δισκάρα από τις λίγες!

Sex, Beer & Black N' Roll!!! \m/

Βαθμολογία: 9,5/10

Korn III – Remember Who You Are

Πάνω λοιπόν στον καλοκαιρινό οίστρο και λίγο πριν φύγω για το δεύτερο ημίχρονο διακοπών είπα να ξεπετάξω άλλη μια κριτική ( …λέμε τώρα). Δεν είναι άλλωστε και για παραπάνω.

Korn. Η μπάντα που εμφανίστηκε κάπου στο ναδίρ/θάνατο του grunge, με ένα ανεμικό τότε metal και παρουσίασε επιτέλους κάτι καινούριο. Οι πρωτοπόροι κατά τη γνώμη μου του nu metal – το οποίο γρήγορα εκφυλίστηκε από μπάντες τύπου Limb Bizkit και Disturbed- είπαν να βγάλουν ένα ακόμα δισκάκι, το 9^ο κατά σειρά. Τυπικό (δυστυχώς) παράδειγμα αμερικάνικου διάττοντος αστέρα.

Ακόμα θυμάμαι πως χτυπιόμουνα με την πάρτη τους και ακόμα ξενερώνω με την κατάντια τους.

Τι μας παρουσιάζουνε λοιπόν;;;;; Το απόλυτο τίποτα. Το πηγάδι έχει στερέψει από ιδέες, η μπογιά τους πια δεν περνάει και αρκούνται σε διάφορες εναλλαγές του μουσικού στυλ που οι ίδιοι εισήγαγαν ώστε να πουλήσουν κάνα δίσκο (λες και έχουν ανάγκη). Η όλη ιδέα του άλμπουμ βασίζεται αποκλειστικά και μόνο σε μία παράμετρο : Το marketing.

Kingdom Of Sorrow – Behind The Blackest Tears

2^η σύμπραξη των κυρίων Kirk Windstein (Crowbar, Down) και Jamey Jasta (Hatebreed). Και φυσικά δεν είχαν καμία απολύτως διάθεση να παίξουν κάτι χαλαρό για την παραλία. Στην εποχή που πολλοί πειραματίζονται, ψάχνονται με τους ήχους και αναζητούν καινοτομίες, για τους 2 τύπους τα πράγματα είναι απλά.

Νότια, αγύριστα κεφάλια…

SHINING - Blackjazz

Μετά το γαμήσι των τελευταίων ημερών οπου η ζέστη βάρεσε κόκκινο, ήρθε το γαμήσι της απεργίας των οδηγών βυτιοφόρων.

Βενζίνη πάπαλα δηλαδή και φυσικά εικόνες Καμπότζης έξω απ' τα λιγοστά ανοιχτά βενζινάδικα, με ουρές χιλιομέτρων, τεράστια μποτιλιαρίσματα σε κεντρικούς δρόμους και τρομερές ατάκες απο 100% αγνούς Ελληναράδες που ανησυχούν μή τους πιάσει κανείς κορόιδα και τους φάει τη θέση - κι όλα αυτά κάτω απο το ανάλγητο αμόνι του ηλίου.

Όπως και να χει, την φάγαμε την ωρίτσα στην ουρά χτες κι όποιος θέλει βενζίνη για διακοπές κλπ. θα την φάει αναγκαστικά αν δεν θέλει να το παίξει Fred Flintstone στο αυτοκίνητό του (ποδοκίνητη φάση).

Η αλήθεια είναι οτι οι βυτιοφοράδες έχουν δίκιο και κάνουν το χαμό που κάνουν μιας και τρώνε άσχημο γαμήσι και δεν τους κατηγορώ. Σίγουρα θα γαμωσταυρίσουν πολλοί αδειούχοι, μην ξεχνάμε όμως πως αργά η γρήγορα θα έρθει κι αυτονών η σειρά τους (αν δεν έχει έρθει ήδη με τα μέτρα που περνάνε απ' αριστερά κι απο δεξιά) και με το δίκιο τους θα κάνουν κι αυτοί χαμό.

Τέλος πάντων. Τι σημαίνουν όλα αυτά για κάποιον που είναι αυτή τη στιγμή σπίτι ή στη δουλειά και σαπίζει διαβάζοντας αυτό το μπλόγκ;

Ευκαιρία να αφήσουμε το αυτοκίνητο παρκαρισμένο και να ακούσουμε κάνα δίσκο παραπάνω. Κι επειδή ειναι γνωστή η άποψή μου για το καλοκαίρι απο προηγούμενο post, περνάω κατευθείαν στο ψητό, δηλαδή στο σχολιασμό του καινούριου δίσκου των Νορβηγών Shining,  ονόματι 'Blackjazz'.

TRIPTYKON - Eparistera Daimones

Στις 15 - 16 Απριλίου, το Ισλανδικό ηφαίστειο Eyjafjallajokull ξέρασε λάβα και τέφρα (η οποία κάλυψε, σχεδόν, ολόκληρη την Ευρώπη). Στις 16 Απριλίου (την ίδια μέρα) έκαναν οι Triptykon την παρθενική τους live εμφάνιση στο Roadburn. Τυχαίο; Δεν νομίζω!

Σαν ένα ηφαίστειο, που ξερνά μαύρη τέφρα, έκανε την εμφάνισή του το ντεμπούτο άλμπουμ της νεοσύστατης (side-project) μπάντας του Tom (Warrior) Gabriel Fischer, των θρυλικών Celtic Frost. Και μόνο ο τίτλος του ("Eparistera Daimones"), μαζί με το εξώφυλλο (που έχει επιμεληθεί ο τεράστιος H.R. Giger), αρκούν για να φωτογραφίσουν το περιεχόμενό του. Ένα Avant-Garde Doom / Death / Black Metal υβρίδιο, το οποίο συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το αριστουργηματικό "Monotheist" των Celtic Frost. Βαρύ, επιβλητικό, σκοτεινό, ατμοσφαιρικό, αλλά και aggressive, ξεκλειδώνει τις πύλες του ερέβους και όποιος κολασμένος αντέξει, άντεξε.

Όλα αυτά που έχουν καθιερώσει τον ήχο των νέων, αλλά και παλαιότερων Celtic Frost, είναι διάσπαρτα μέσα στο "Eparistera Daimones". Τα χαρακτηριστικά φωνητικά / riffs του Tom είναι το σήμα κατατεθέν του. Τι άλλο παραπάνω να πω για να περιγράψω αυτό το μαύρο έπος; Απλά πατήστε το play και αφήστε τους Δαίμονες (επ' αριστερά) να σας περιπαίξουν.

Βαθμολογία: 8,5 / 10

Solace – A.D.

Εκεί που σχεδόν τους είχαμε ξεχάσει, 7 χρόνια μετά και με μόνο ένα μέτριο E.P. πρόπερσι, μπορούμε μάλλον να μιλήσουμε για το μεγάλο comeback.

Δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος να πω πολλά. Βαριά riff και ακατάπαυστα solo. Ανακάτεμα της νέας των Mastodon σχολής με τα παραδοσιακά sabbathικά heavy rock, doom, stoner και metal στοιχεία. Ασταμάτητο και ακούραστο παίξιμο, συνεχείς εναλλαγές ρυθμών. Δισκάρα με τα όλα της.

This is Solace. Όποιος δεν τους γνωρίζει, ιδού η άριστη ευκαρία!

Βαθμολογία: Άρτιον