2η σύμπραξη των κυρίων Kirk Windstein (Crowbar, Down) και Jamey Jasta (Hatebreed). Και φυσικά δεν είχαν καμία απολύτως διάθεση να παίξουν κάτι χαλαρό για την παραλία. Στην εποχή που πολλοί πειραματίζονται, ψάχνονται με τους ήχους και αναζητούν καινοτομίες, για τους 2 τύπους τα πράγματα είναι απλά.
Heavy metal ως τα νύχια, ριφάρες, κραυγές και ατέλειωτο headbanging. Πόσο κοινότυπα ακούγονται όλα αυτά. Λες και δεν τα έχουμε ξανακούσει. Αυτούς περιμέναμε. Κι όμως… Ακούγοντας το δίσκο καταλαβαίνει κανείς ότι δεν ακούει απλά ακόμα ένα metal δίσκο, αλλά έναν ολοκληρωμένο metal δίσκο που σέβεται τον μεταλά ακροατή του. Δείχνουν το δρόμο στους νέους άλλα και σε διάφορους άλλους που νομίζουν ότι παίζουν metal ποιος είναι ο σωστός τρόπος. Εύκολα καταλαβαίνει κάποιος πόσο καλοδουλεμένο είναι το album. Η ποιότητα άλλωστε των 2 βασικών μελών και το όνομα της Relapse αποτελούν εχέγγυο για κάτι τέτοιο. Δεν υπήρχε λόγος για πειράματα, γιατί να μπλέκονται άλλωστε σε ξένα χωράφια. Μαζεύτηκαν να κάνουν αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα. Και καλά έκαναν.
Οι επιρροές των Pantera είναι εμφανείς τόσο στα riff όσο και σε ορισμένα σημεία των φωνητικών. Το southern metal ζει μεγάλες στιγμές και σλατζάρει στο φουλ. Καλύτερες στιγμές ίσως το ομώνυμο «Behind The Blackest Tears» και το «From Heroes To Dust» με τα εκπληκτικά του riff.
Σίγουρα δεν είναι είναι ο δίσκος που θα μείνει αξέχαστος ούτε το διαφορετικό που μπορεί να επιζητά κάποιος. Είναι όμως ένας από τους αρτιότερους δίσκους του είδους που έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό. Οι κύριοι Windstein και Jasta δεν μας παρουσιάζουν κάτι εξεζητημένο. Δεν νομίζω ότι έχουν τέτοιο σκοπό άλλωστε. Metal θέλουν να παίξουν και αυτό κάνουν. Και μας δείχνουν ότι αν κάνεις κάτι, τουλάχιστον κάντο σωστά!
Βαθμολογία : Έκαστος στο είδος του
0 comments:
Post a Comment