Οι Grinderman, αυτά τα καλά παιδιά (Cave, Ellis, Casey, Sclavunos), ένωσαν για δεύτερη φορά τις δυνάμεις τους και μας παρέδωσαν, με μεγάλη υπερηφάνεια, το δεύτερο (2) πόνημά τους. Τι να πεις για μουσικούς σαν τον Nick Cave, Warren Ellis και Jim Sclavunos; Η ιστορία τα λέει όλα από μόνη της και νιώθει πανέτοιμη να πάρει και τους Grinderman στην αγκαλιά της. Μετά από ένα ντεμπούτο έκπληξη, επιστρέφουν με ένα διαφορετικό άλμπουμ, το οποίο εξερευνά μια νέα αντίληψη της μουσικής πραγματικότητας του ντεμπούτου. Προσωπικά μου αρέσει λιγάκι περισσότερο. Όλα είναι εναρμονισμένα στην εντέλεια. Η θεϊκή φωνάρα και η fussy κιθάρα του Cave, σε συνδυασμό με τους πειραματισμούς του Ellis, την κομψότητα του Casey και τα παρανοϊκά σφυροκοπήματα του Sclavunos, ενορχηστρώνουν το ιδιοφυές song-writing με έναν περίεργα συναρπαστικό τρόπο. Κομμάτια σαν τα "Mickey Mouse And The Goodbye Man", "Worm Tamer", "Heathen Child", "When My Baby Comes", "Evil" και "Palaces Of Montezuma" δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αμφισβήτησης της ιδιοφυΐας τους.
Η πρόσφατη κυκλοφορία του μέτριου EP "Splitting the Atom", των Massive Attack, θόλωσε το τοπίο κάνοντάς το να φαντάζει όχι και ότι πιο ιδανικό για το αναμενόμενο νέο τους άλμπουμ. Το "Heligoland" βρίσκεται πλέον σε όλα τα δισκοπωλεία, με όλες της εφημερίδες της Μεγάλης Βρετανίας να το έχουν πρωτοσέλιδο. Η γνώμη μου είναι ότι έγινε πολύ μεγάλος ντόρος για μια κυκλοφορία που στην τελική δεν είναι και κανένα αριστούργημα (τύπου "Mezzanine"). Παρόλα αυτά το "Heligoland" είναι καλύτερο του EP. Είναι αρκετά καλό θα έλεγα, αλλά μέχρι εκεί. Δεν ξέρω τι φταίει ακριβώς. Μάλλον το πρόβλημα πρέπει να βρίσκεται στην ποιότητα των συνθέσεων ως σύνολο. Κατά τα αλλά όλα πάνε μια χαρά. Σκοτεινοί, τριπάτοι, μελωδικοί και από συνεργασίες το κατά δύναμιν. Η παρέλαση των συμμετεχόντων στα φωνητικά ξεκινά με τους Tunde Adebimpe και Martina Topley-Bird, συνεχίζει με τον Horace Andy (κλασικά), για να κλείσει με τους Guy Garvey (Elbow), Hope Sandoval (Mazzy Star) και Damon Albarn (Blur / Gorillaz).
Κάργα κοριτσίστικο,τελείως για να παίζεις με κούκλες,σχεδόν με καψούρεψε.Τι σχεδόν δηλαδή, το 'Vaporize' μετράει αισίως σαράντα plays στο pc του σπιτιού μου, συν καμιά εκατοσταριά στο mp3, συν καμιά εικοσαριά στο γραφείο , συν δύο που το άκουσα τώρα.Έχω κάνει πολύτιμες προσπάθειες ,τον τελευταίο χρόνο ,να μην πέφτω όλο και πιο βαθειά στη φλωριά αλλά αυτό δεν είναι φλώρικο,είναι κοριτσίστικο...Το εξώφυλλο απλά ταιριάζει όχι γάντι,γαντάρα,από αυτά τα μακριά βελούδινα που φοράνε αυτές οι αριστοκρατικές τύπισσες,αυτές που καπνίζουν αυτά τα μακριά τσιγάρα,φορώντας τα τέλεια μάξι φορέματα με τα μακριά σκισίματα από πίσω.Ξέφυγα και ο δίσκος καμία σχέση με αυτά που λέω.Τραγουδάει ο Mercer των Shins και συνεργάζεται άψογα με τον Danger Mouse.Δεν την βλέπατε την επιτυχία από χιλιόμετρα?Ο Danger Mouse από κοντά είναι περίεργη φιγούρα,ένα φεγγάρι,έμεινα με ανοιχτό το στόμα,απομονώνοντας αυτόν σε μια σκηνή με δώδεκα,δεκατέσσερα άτομα,δε θυμάμαι ακριβώς,εκείνος είχε μόνο τα μαλλιά και το ύφος,οι άλλοι την κίνηση,όλοι μεταξύ τους διαφορετικοί και τόσο μα τόσο ταιριαστοί.Ο Danger Mouse ξεχώριζε και ενώ ποτέ δεν είχε κερδίσει την εκτίμησή μου,πριν λίγες μέρες το κατάφερε.Έδωσε πίσω στην καψούρα μου το κοριτσάκι,το φόρεματάκι με τα φρου φρου,τις μπούκλες,τις τσιχλόφουσκες.Οι συγκεκριμένες indie-pop μελωδίες πέρα από γλυκές,κάποιες στιγμές μελαγχολικές,άλλες πάλι σπαραχτικές,και πολλές φορές φωτεινές .....ξέχασα τι ήθελα να πω.Έχασα κάπου το ένα μου γάντι.....'ανάψτε με κύριε,σταματήστε να κυττάζετε τον κώλο μου,το σκίσιμο δεν πρόκειται να ανέβει παραπάνω...'
Οι EELS είναι μια μπάντα από τα 90's που πάντα γούσταρα. Δεν έκοβα και φλέβα, απλά τους έκανα κέφι. Πριν λίγες μέρες λοιπόν κυκλοφόρησε το νέο τους CDάκι. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω παρακολουθήσει την πορεία τους από το 2003 και μετά. Οι EELS του 2010 είναι διαφορετικοί από αυτούς των 90's / early 00's. Είναι πιο απλοί και ο Everet έχει μετεξελιχθεί σε τραγουδοποιό. Τα 14 κομμάτια που απαρτίζουν το άλμπουμ κινούνται μέσα σε ένα εναλλακτικό Lo-Fi / Rock n Blues φάσμα. Ακουστικοί τις περισσότερες φορές, δίχως να νοιάζονται και πολύ για τα ηλεκτρικά watts. Μπορεί να μην κάνουν κάτι το φοβερό και τρομερό, μπορεί να παίζουν απλή μουσική δίχως να πρωτοτυπούν, παρ'όλα αυτά όμως δεν είναι καθόλου μα καθόλου άσχημοι. Το "End Times" είναι ένα όμορφα νωχελικό lo-fi δισκάκι με μερικά up-tempo διαλείμματα. Αρκετές στιγμές του μου φέρνουν στο μυαλό το "One Foot in the Grave" του Beck (ένα από τα αγαπημένα μου άλμπουμ του). Η ανάλαφρη βραχνάδα του Everet, σε συνδυασμό με το song-writing (αν και οι στίχοι του δεν με πολυενδιαφέρουν - είναι τελείως προσωπικοί και έχουν να κάνουν με κάποιον χωρισμό του), σε αγγίζει και σε κάνει να αναπολείς στιγμές του παρελθόντος (ιδικά τα 90's), αφήνοντας μια γλυκιά μελαγχολία να αιωρείται στην ατμόσφαιρα. Ιδανικό για βροχερά πρωινά, παρέα με ζεστό καφέ και τσιγάρο.
Μετά το "V is for Vagina" o Maynard επέστεψε παρέα με τους Puscifer παρουσιάζοντάς μας το "C is for…" (πιστεύω να καταλάβατε για το που πάει το "C", με τον τρόπο που το υπονοούν και οι ίδιοι στην παρένθεση). Αν και ΕΡ, δεν με χάλασε καθόλου που ξανάκουσα την φωνάρα του κυρίου Maynard James Keenan (TOOL, A Perfect Circle) σε νέες περιπέτειες, έστω και σε mini series. Το "C" κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο και αποτελείται από 6 κομμάτια, εκ των οποίων τα 4 είναι ολοκαίνουργια. Τα υπόλοιπα 2 είναι Live εκτελέσεις μέσα από το "V". Το πρώτο single ονομάζεται "The Mission (M is for Milla Mix)" του οποίου το VIDEO (alternative video) κυκλοφορεί ήδη, με την συμμετοχή έκπληξη της Milla Jovovich στα φωνητικά. Την εξάδα συμπληρώνουν τα "Polar Bear", "Potions (Deliverance Mix)", "The Humbling River", "Momma Sed (Alive at Club Nokia)", "Vagina Mine (Alive at Club Nokia)". Όλα τα κομμάτια, καθώς και οι υπέροχες live εκτελέσεις, δένουν μια χαρά μεταξύ τους, δημιουργώντας μοναδική ατμόσφαιρα, με αποκορύφωμα την κομματάρα "The Humbling River" που κλείνει με τον καλύτερο τρόπο αυτό το ΕΡ. Δεν χρειάζεται να πω περισσότερα μιας και το όνομα Maynard J. Keenan τα λέει όλα από μόνο του. Όσο για το εξώφυλλο… απλά δεν υπάρχει. LOL! 
Πριν δυο μήνες (κάπου μέσα στον Οκτώβριο) κυκλοφόρησε ένα EP από τους Massive Attack με τίτλο "Splitting the Atom". Περιέχει 4 καινούργια κομμάτια από τα όποια τα 2 είναι remixes. Επίσης συμμετέχουν στα φωνητικά guests μουσικοί όπως οι Horace Andy, Tunde Adebimpe, Guy Garvey και Martina Topley-Bird. Τα remixes είναι των Van Rivers & The Subliminal Kid και Christoffer Berg. Το ΕΡ κυκλοφόρησε μόνο σε μορφή download και σε περιορισμένο αριθμό βινυλίων (1000 αντίτυπα παγκοσμίως). Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το "Splitting the Atom" πρόκειται για τον προπομπό του νέου τους άλμπουμ "Heligoland", το όποιο θα κυκλοφορήσει τον Φεβρουάριο του 2010. Το ομώνυμο κομμάτι (το οποίο είναι και το καλύτερο του ΕΡ) θα συμπεριλαμβάνεται στο "Heligoland", καθώς και το "Bulletproof Love" μετονομασμένο σε "Flat of the Blade". Επίσης έχει κυκλοφορήσει και το VIDEO του πρώτου single "Paradise Circus" (μέσα από το "Heligoland"), στο οποίο συμμετέχει στα φωνητικά η Hope Sandoval των Mazzy Star.
Τι μπορεί να συμβεί όταν ο μπασίστας των Led Zeppelin, ο ντράμερ των Nirvana και η ψυχή των Queens Of The Stone Age ενωθούν εις σάρκα μιαν; Them Crooked Vultures φυσικά - και συμβαίνει ήδη. Κλείστηκαν λοιπόν τα παλικάρια μας μέσα σε ένα στούντιο κάπου στο L.A. και βγαίνοντας από εκεί μας πρόσφεραν απλόχερα το ομώνυμο ντεμπούτο τους. Τι να πεις για αυτό το άλμπουμ όταν τα ονόματα και μόνο αυτών των τριών ιερών τεράτων τα λένε όλα! Απλά είναι η πιο φευγάτη ροκιά που κυκλοφόρησε φέτος. Ένα πάντρεμα από Q.O.T.S.A., Masters Of Reality, The Eagles Of Death Metal και The Desert Sessions. Όλα αυτά δηλαδή που στριφογυρίζουν κατά καιρούς μέσα στο ιδιοφυές μυαλό του κοκκινοτρίχη από την Καλιφόρνια.
Ο Steven Wilson ξαναχτύπησε μέσα σε ένα χρόνο δύο φορές. Μετά τον προσωπικό του δίσκο, "Insurgentes" ήρθε η σειρά των Porcupine Tree με το "The Incident". Δύο χρόνια μετά το αριστουργηματικό "Fear of a Blank Planet", περίμενα πως και πως το νέο πόνημα του Wilson κάτω από την σκέπη των Trees. Όταν το άκουσα για πρώτη φορά απογοητεύτηκα. Είχα την εντύπωση ότι μόλις άκουσα ότι χειρότερο έγραψε ποτέ. Όμως μετά από εμπεριστατωμένες ακροάσεις άλλαξα γνώμη. Το άλμπουμ τελικά είναι αρκετά καλό. Το μόνο κακό είναι ότι δεν έχει και πολύ μεγάλη σχέση με προηγούμενα αριστουργήματά τους. Με άλλα λόγια, ο Wilson έγραψε όντως έναν από τους κατώτερους δίσκους των Trees (δίχως όμως να είναι και ο κατώτερος όλων) αλλά δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω την λέξη χειρότερος. Δεν θα ήθελα να παρερμηνευτώ εδώ. Λέγοντας ότι είναι ένας από τους κατώτερους δεν εννοώ ότι είναι κακός ή μέτριος. Απλά, ενώ τα περισσότερα άλμπουμ τους ζυγώνουν την τελειότητα, το "The Incident" δεν το καταφέρνει. Είναι πολύ όμορφο, μελαγχολικό και ψυχεδελικό, αλλά χάνει κάπως από φαντασία και ένταση. Είναι κάπως χλιαρό. Ο Wilson δύσκολα ξεμένει από έμπνευση αλλά εδώ ίσως και να βιάστηκε λιγάκι.
Μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της χρονιάς μας έρχεται από την Ιταλία. Οι Μιλανέζοι Veracrash κυκλοφόρησαν φέτος το ντεμπούτο τους "11:11" (έχουν κυκλοφορήσει και ένα EP το 2006). Ακούγοντας το άλμπουμ για πρώτη φορά έχεις την εντύπωση πως ακούς κάποιο νέο side-project του Josh Homme. Άνετα θα μπορούσα να τους χαρακτηρίσω σαν τους Ιταλούς Queens of the Stone Age. Ο ρυθμός, μαζί με τα φωνητικά και τις εναλλαγές των κοφτών riffs, αποτελούν το σήμα κατατεθέν τους, ταυτίζοντάς τους αμέσως με τους QOTSA. Το παίξιμό τους είναι άψογο. Η ικανότητα τους στην σύνθεση δεν γίνεται να περάσει απαρατήρητη. Το τελικό αποτέλεσμα σε αφήνει με ανοικτό το στόμα, κάνοντάς σε να αναρωτιέσαι «μα τι στο καλό συμβαίνει στην γειτονική μας χώρα;». Το "11:11" είναι ένας από τους πιο συναρπαστικούς δίσκους που άκουσα φέτος. Αν είναι έτσι το ντεμπούτο τους αναρωτιέμαι πως θα είναι το επόμενό τους. Αν το χειριστούν έξυπνα και συνεχίσουν σε αυτό το ύφος, φτιάχνοντας άλμπουμ σαν και αυτό, τότε η επιτυχία είναι απλά ζήτημα χρόνου. Το μέλλον τους ανήκει αναμφισβήτητα.
Σκεφτόμενος το παρελθόν , αναρωτιέμαι τι ήταν αυτό που έκανε τους AIC διάσημους και μία από τις σημαντικότερες μπάντες των 90's μαζί με τους Soundgarden , Pearl Jam , Nirvana. Σε αντίθεση με τις προαναφερόμενες grunge μπάντες, οι Alice In Chains ήταν αυτοί που έβαλαν περισσότερο τις metal κιθάρες στον ήχο τους , με τα χαρακτηριστικά φάλτσα riff του Jerry Cantrell και τη στιβαρή μπασογραμμή του Mike Inez. Φυσικά σε όλα τα παραπάνω κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει το ιδιαίτερο παίξιμο στα drums του Sean Kinney όπως και τα ιδιαίτερα φαλτσέτο,καταθλιπτικά φωνητικά του Layne Staley o οποίος σε συνδιασμό με τα βιώματά του και την κατάχρηση στα ναρκωτικά , έβγαζε προς τα έξω όλο αυτήν την πεσσιμιστική διάθεση , σήμα κατατεθέν των AIC.
Έχουν περάσει 11 χρόνια από την πρώτη δισκογραφική δουλειά των Cold. Μετά από αυτό το εξαίρετο, μηδενιστικό Alternative / Post-Grunge ντεμπούτο τους, η συνέχεια δεν ήταν η αναμενόμενη με αποτέλεσμα την διάλυσή τους το 2006. Τα νέα της επανασύνδεσης και της επερχόμενης δισκογραφικής τους προσπάθειας, ήρθαν νωρίς μέσα στο 2009. Και ενώ το νέο τους άλμπουμ είναι έτοιμο να κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο, εμφανίζεται ο front-man τους Scooter Ward με ένα solo project κάτω από την επωνυμία The Killer And The Star. Το ομότιτλο άλμπουμ του έρχεται μερικούς μήνες πριν την νέα κυκλοφορία των Cold. Αν και ήμουν αρκετά επιφυλακτικός για αυτήν του την κίνηση, με εξέπληξε ευχαρίστα όταν έφτασε στα αυτιά μου. Κατάφερε να διαχωρίσει τους μεν από τους δε αποφεύγοντας να ακούγονται το ίδιο. Τα φωνητικά του, μαζί με το πιάνο του, είναι αυτά που οδηγούν το όλο αποτέλεσμα στην τελική του μορφή. Το Α και το Ω όλων των συνθέσεων. 10 πολύ όμορφες, ευχάριστα μελαγχολικές, αλλά και σκοτεινές (χωρίς όμως να πιάνουν τον πάτο των Cold) συνθέσεις, που είναι αδύνατον να μην σου χαραχτούν στην μνήμη, σιγοτραγουδώντας τα ρεφρέν όποτε νιώθεις την ανάγκη για απομόνωση.
Η σκέψη πως μεγαλώνεις είναι πάντα τρομακτική . Βλέπεις τους άλλους γύρω σου να κάνουν πάρα πολλά πράγματα , να έχει αλλάξει η ζωή τους τραγικά και εσύ παραμένεις εκεί , με τις μπύρες σου , την παρέα σου , τα μαγαζιά που πας τα τελευταία 10 χρόνια και είσαι ευτυχισμένος . Είσαι πραγματικά ευτυχισμένος όμως ? . Οι Arctic Monkeys θα πρέπει να είναι πάντως γιατί βρίσκονται τόσο γρήγορα στην κατάλληλη στιγμή της καριέρας τους κάνοντας ένα τεράστιο άλμα και φυσικά ξεφτιλίζοντας μπάντες που τόσα χρόνια δεν έχουν καταφέρει ούτε τα μισά . Δε θεώρησα ποτέ γκρουπάρα τους Arctic και μάλλον δεν θα το κάνω και ποτέ όμως σήμερα θα μιλήσω αντικειμενικά για ένα δίσκο που δε μου πήρε το κεφάλι αλλά με έκανε να προβληματιστώ . Προβληματίστηκα για αυτά εδώ τα παλικάρια και τον αέρα που έχουν στο Hambug . Η συμβολή του Josh Homme στην παραγωγή του δίσκου είναι ευδιάκριτη , ένα απλό άκουσμα του 'Dangerous Animals' χρειάζεται για να γίνει αντιληπτό , όχι μόνο σε επίπεδο ωρίμανσης αλλά περισσότερο στο κιθαριστικό κομμάτι , το οποίο θα έλεγα είναι και αυτό που τραβάει την προσοχή. Το Ηambug είναι ένα album που επιβάλεται να ακούσει κάποιος για να κατανοήσει την έννοια της εξέλιξης . Η μπάντα ξαφνικά μεγάλωσε . Μεγάλωσε τόσο που ακούγεται άλλη . Δεν είναι οι πιτσιρικάδες που ξέραμε με τον dance χαρακτήρα αλλά είναι πλέον άντρες . Ο Τurner με την πλέον πιο μπάσσα φωνή του ανοίγει με το 'My Propeller' , από τα πιο δυνατά κομμάτια του δίσκου μαζί με το singlάκι το 'Crying Lightning' , και μας αφήνει να αναρωτιόμαστε . Αναρωτιέμαι τι θα μπορέι να κάνει ο 23χρονος όταν γίνει 30? Θα γίνει μύθος ? 'Η απλά θα κάτσει εκεί που είναι ? Και γιατί οι Arctic Monkeys αποφασίσανε να αλλάξουν τόσο πολύ εφόσον ο ήχος τους είχε τόσο μεγάλη επιτυχία αυτά τα χρόνια ? Μήπως γιατί και οι ίδιοι θέλανε να μεγαλώσουν μουσικά ? Γιατί θέλανε το κοινό τους να είναι άλλο ? Έγιναν πιο σκοτεινοί , πιο 70's , πιο νοσταλγικοί θα έλεγα , αν και τον χαρακτήρα τους τον έχουν κρατήσει απλά προσθέσανε πολλά κιλά εμπειρίας χωρίς να τα έχουν ουσιαστικά στην πλάτη τους . Ακούγοντας το 'Dance Little Liar' φαντάζεται κανείς πως μπορεί να έχει γραφτεί για κάποια ασπρόμαυρη γκόμενα για να το διαδεχτεί το 'Pretty Visitors' που βάζει λιγάκι χρώμα στην εικόνα και κάτι σου θυμίζει από το 'Favourite Worst Nightmare' , όμως όλα τα παραπάνω τα ξεχνάς τελειώνοντας ο δίσκος με το 'The Jeweller's Hands' . Βρέχει έξω και κάθε στάλα βροχής που γλυστράει στο παράθυρο περιέχει μια ανάμνηση . Νοστάλγησα μια βόλτα στη βροχή , να γυρίσω σπίτι μούσκεμα .
