Μετά το γαμήσι των τελευταίων ημερών οπου η ζέστη βάρεσε κόκκινο, ήρθε το γαμήσι της απεργίας των οδηγών βυτιοφόρων.
Βενζίνη πάπαλα δηλαδή και φυσικά εικόνες Καμπότζης έξω απ' τα λιγοστά ανοιχτά βενζινάδικα, με ουρές χιλιομέτρων, τεράστια μποτιλιαρίσματα σε κεντρικούς δρόμους και τρομερές ατάκες απο 100% αγνούς Ελληναράδες που ανησυχούν μή τους πιάσει κανείς κορόιδα και τους φάει τη θέση - κι όλα αυτά κάτω απο το ανάλγητο αμόνι του ηλίου.
Όπως και να χει, την φάγαμε την ωρίτσα στην ουρά χτες κι όποιος θέλει βενζίνη για διακοπές κλπ. θα την φάει αναγκαστικά αν δεν θέλει να το παίξει Fred Flintstone στο αυτοκίνητό του (ποδοκίνητη φάση).
Η αλήθεια είναι οτι οι βυτιοφοράδες έχουν δίκιο και κάνουν το χαμό που κάνουν μιας και τρώνε άσχημο γαμήσι και δεν τους κατηγορώ. Σίγουρα θα γαμωσταυρίσουν πολλοί αδειούχοι, μην ξεχνάμε όμως πως αργά η γρήγορα θα έρθει κι αυτονών η σειρά τους (αν δεν έχει έρθει ήδη με τα μέτρα που περνάνε απ' αριστερά κι απο δεξιά) και με το δίκιο τους θα κάνουν κι αυτοί χαμό.
Τέλος πάντων. Τι σημαίνουν όλα αυτά για κάποιον που είναι αυτή τη στιγμή σπίτι ή στη δουλειά και σαπίζει διαβάζοντας αυτό το μπλόγκ;
Ευκαιρία να αφήσουμε το αυτοκίνητο παρκαρισμένο και να ακούσουμε κάνα δίσκο παραπάνω. Κι επειδή ειναι γνωστή η άποψή μου για το καλοκαίρι απο προηγούμενο post, περνάω κατευθείαν στο ψητό, δηλαδή στο σχολιασμό του καινούριου δίσκου των Νορβηγών Shining, ονόματι 'Blackjazz'.
