Korn III – Remember Who You Are

Πάνω λοιπόν στον καλοκαιρινό οίστρο και λίγο πριν φύγω για το δεύτερο ημίχρονο διακοπών είπα να ξεπετάξω άλλη μια κριτική ( …λέμε τώρα). Δεν είναι άλλωστε και για παραπάνω.

Korn. Η μπάντα που εμφανίστηκε κάπου στο ναδίρ/θάνατο του grunge, με ένα ανεμικό τότε metal και παρουσίασε επιτέλους κάτι καινούριο. Οι πρωτοπόροι κατά τη γνώμη μου του nu metal – το οποίο γρήγορα εκφυλίστηκε από μπάντες τύπου Limb Bizkit και Disturbed- είπαν να βγάλουν ένα ακόμα δισκάκι, το 9^ο κατά σειρά. Τυπικό (δυστυχώς) παράδειγμα αμερικάνικου διάττοντος αστέρα.

Ακόμα θυμάμαι πως χτυπιόμουνα με την πάρτη τους και ακόμα ξενερώνω με την κατάντια τους.

Τι μας παρουσιάζουνε λοιπόν;;;;; Το απόλυτο τίποτα. Το πηγάδι έχει στερέψει από ιδέες, η μπογιά τους πια δεν περνάει και αρκούνται σε διάφορες εναλλαγές του μουσικού στυλ που οι ίδιοι εισήγαγαν ώστε να πουλήσουν κάνα δίσκο (λες και έχουν ανάγκη). Η όλη ιδέα του άλμπουμ βασίζεται αποκλειστικά και μόνο σε μία παράμετρο : Το marketing.

Η ιδέα απλούστατη: Τι ήταν αυτό που μας έκανε διάσημους; Το άκρως επιθετικό μας στυλ, τα ψυχοπαθή, άγρια φωνητικά, τα περίεργα, βαριά, ύπουλα ριφάκια και το attitude (έλα, μην μου πείτε ότι δεν γουστάρατε τότε). Και τι είχαμε κάνει τόσα χρόνια;; Ξεφτιλιζόμασταν όσο δεν πάει μέσα στη ποζεριά και τη μαλακία. Πώς το διορθώνουμε;; Back to the roots mathafackas!!! Έχουμε και στόματα να θρέψουμε και επαύλεις να χτίσουμε.

ΑΜ ΔΕ. Jonathan αγόρι μου, τα χρόνια πέρασαν. Οι λυγμοί, οι ανεμικές κραυγές ( γιατί προφανώς πια δεν την παλεύεις) δυστυχώς δεν αρκούν. Το παραμυθάκι με τα στιχάκια-αναφορές στην πονεμένη σου παιδική ηλικία δεν συγκινεί πλέον.

Η απουσία του βλαμμένου που το γύρισε στο χριστιανισμό είναι εμφανής εδώ και χρόνια. Η συγκεκριμένη μουσική με μια κιθάρα και χωρίς τα εφέ του Head δεν βγαίνει ρε κορίτσια. Έτσι μας άρεσε. Τόσο το παλέψατε, δεν τραβάει. Και συν τοις άλλοις, πάνω που ο Silveria είχε εναρμονιστεί πλήρως και κένταγε, το εγκατέλειψε κι αυτός το καράβι.

Αυτό το κάτι διαφορετικό που πάντα ήθελαν να πλασάρουν δεν περνάει πια. Το χειρότερο πιο είναι; Ότι και καλά είπαν να τα ξαναχώσουν, αλλά παπάρια. Ηλίου φαεινότερο ότι η όρεξη και η έμπνευση λείπει. Μόνος στόχος τα dallars. Και είναι φυσικό ότι η μπάντα αυτή θα συνεχίζει να γεμίζει γήπεδα στο US of A, αλλά στον υπόλοιπο κόσμο θα συνεχίζει την πορεία της προς τον πάτο.

Για να κάνω και μια μικρή αναφορά στα της μουσικής τους, πραγματικά δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάτι. Ελαφρά πιο βαρύ στυλάκι, τα γνωστά υπόκοσμα φωνητικά του Davis ( με το καθιερωμένο πια echo effect), κάνα δυο διάσπαρτα καλά ριφάκια, τα οποία δυστυχώς και πάλι χάνονται στην απόλυτη μετριότητα των κομματιών. Η προώθηση «παίζουμε όπως όταν ξεκινήσαμε» ας μην ψαρώσει κανέναν (ή τουλάχιστον όχι αυτούς που τους ξέρουν). Μακάρι να φτάνανε ποιοτικά έστω και στο 50% του Issues ( το κύκνειο άσμα τους κατά τη γνώμη μου). Μάλλον δεν θυμούνται πια ποιοι ήταν (… είναι πολλά τα ναρκωτικά Άρη). Το ομώνυμο πρώτο album και το Life Is Peachy απέχουν παρασάγγας από αυτό θέλουν και συνεχίζουν να πουλάν ο κύριος Davis και η παρέα του.

Εν κατακλείδι: Αν δεν ξέρεις καν ποιοι είναι οι Korn, ο δίσκος μετράει θα γουστάρεις. Κι αφού γουστάρεις βρες τις πρώτες τους δουλειές να ξεφύγεις.

Τους ξέρεις; Μην μπεις καν στον κόπο… Βάλε το «Blind» στο τέρμα, χτυπήσου και κράτα στο μυαλό σου μια μεγάλη μπάντα (ό,τι έχει γράψει άλλωστε στην ιστορία δύσκολα ξεχνιέται/ξεπερνιέται) που κατάφερε μόνη της να γίνει σκουπίδι.

 

Βαθμολογία: Τα ίδια θα λέμε;;;