Lo-Pan - Sasquanaut

«Κατέβασε Lo-Pan το Sasquanaut, πενιές αλλιώτικες , θα πάθεις» έλεγε το μήνυμα του φίλτατου Σωτήρη. Σαφές και δεν έχω και λόγο να τον αμφισβητήσω. Κάπου το είχε ξαναπάρει το μάτι μου , αλλά είχα ξεχάσει να το κατεβάσω. Τέλος πάντων…

Η τετραμελής μπάντα προέρχεται από το Columbus του Ohio και είναι γενικώς άγνωστη μεταξύ αγνώστων . Για αυτό μάλλον δεν ξέρω ότι έχουν κι άλλο δίσκο πριν από το Sasquanaut. Πρόκειται για κλασική περίπτωση συγκροτήματος που σου ξεφεύγει. Γενικά μπορούμε να τους κατατάξουμε στη μεγάλη οικογένεια του stoner, αν και προσθέτουν αρκετά rock ή grunge στοιχεία, οπότε δεν μπορω να τους πω και καθαρόαιμους.

Ως γνωστόν το stoner δεν είναι η επιτομή της τεχνικής. Ούτε θα έλεγα ότι προσφέρεται μουσικά για καινοτομίες και να κάνεις πολλά διαφορετικά πράγματα. Βασίζεται στα riff και το συναίσθημα της πώρωσης που βγάζει και γι' αυτό θα είμαστε αιώνιοι υποστηρικτές του.. Ειδικά δε όταν μια μπάντα διαφοροποιείται ( στο μέτρο του δυνατού) και δεν ακολουθεί τυφλά την πεπατημένη παίζοντας riff, refrain,riff τέλος, τότε ενδεχομένως κάτι έχει να πει παραπάνω. Αυτή είναι και η περίπτωση των Lo-Pan.

Συνθέσεις mid-tempo ως επι το πλείστον με stoner πυρήνα. Τα riff στα πρότυπα του αμερικάνικου stoner πετάγοντας σε κάποια σημεία και μερικές αμερικανοσουηδίλες. Τα φωνητικά, όπως και πολλά σημεία των κομματιών, με αποκορύφωση τα ρεφραίν,  φωνάζουν "Tool" από μακριά. Αυτή η ατμόσφαιρα του Opiate που έχουν υιοθετήσει υπάρχει γενικότερα στο ύφος όλων των συνθέσεων και αναμιγνύεται περίτεχνα με μια underground grungίλα a la Helmet, όπως στο Wade Garrett που κλείνει το δίσκο. Οι εναλλαγές στους ρυθμούς γίνονται πάντα κλιμακωτά, ήπια, πλαισιωμένες με τα απαραίτητα riff. Η όλη αυτή διάθεση διατηρείται σε όλη τη διάρκεια του δίσκου. Δεν είναι καταιγιστικός, όμως δεν σε αφήνει στιγμή. Δεν θα πεις τα σπάνε, αλλά θα πεις τα χώνουν.

Αν θέλεις δηλαδή ένα groovy δίσκο που θα παίζει συνέχεια μάλλον αυτός είναι. Από τη μία το ακούς και έχεις την εντύπωση ότι απλά παίζει, από την άλλη θα συνειδητοποιήσεις ότι τον δίσκο τον έχεις λιώσει και τον ακούς συνέχεια. Ότι πρέπει για τον μακρύ δρόμο από το Ohio μέχρι το Palm Desert…

 

Βαθμολογία:  Από 'δω Lo-pan στην έρημο