THE DILLINGER ESCAPE PLAN - Option Paralysis

3 χρόνια μετά το αριστουργηματικό "Ire Works" οι άρχοντες του Math-core επέστρεψαν για να μας υπενθυμίσουν ποιος είναι ο αρχηγός. Η νέα τους δουλεία ονομάζεται "Option Paralysis" και συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το "Ire Works", το πιο αμφιλεγόμενο άλμπουμ τους. Ήταν πολλοί αυτοί που το αποθέωσαν (και εγώ μέσα σε αυτούς), αλλά και αυτοί που το έκραξαν. Κατά την γνώμη μου το "Ire Works" τους πήγε ένα βήμα πιο μπροστά και τους εξέλιξε, σε αντίθεση με αυτούς που πιστεύουν ότι ξεπουλήθηκαν - και αυτό γιατί χρησιμοποίησαν νέα στοιχεία στην μουσική τους (πιο "mainstream" κατά τη γνώμη τους). Εγώ πιστεύω ότι απλά πειραματίστηκαν λίγο παραπάνω, όντως μαλακώνοντας κάπως τον ήχο τους. Και τι με αυτό; Από τη στιγμή που κυκλοφορούν μια τέτοια δισκάρα είναι λάθος να κάνεις συγκρίσεις με το πιο brutal / grind "Calculating Infinity" και το πιο παρανοϊκό "Miss Machine". Δεν λέω, δισκάρες και τα 2, αλλά το "Ire Works" είχε αυτό το κάτι διαφορετικό, ασχέτως αν ταυτόχρονα τους έδωσε και την αναγνώριση που τους άξιζε. Καλά τους έκανε στην τελική. Οι Dillinger Escape Plan είναι μια ιδιαίτερη μπάντα που δεν είναι για όλους. Ή θα τους αγαπήσεις, ή θα τους μισήσεις. Αυτό που έκανε το "Ire Works" ήταν να κερδίσει τον σεβασμό εκείνων που τους μισούσαν. Και έρχεται τώρα το "Option Paralysis" για να ενώσει αυτά τα 2 αντιμαχόμενα στρατόπεδα. Αυτούς δηλαδή που λάτρεψαν το "Ire Works" και αυτούς που το έθαψαν. Το "Option Paralysis" είναι η χρυσή τομή. Έχει απ'όλα και είναι σίγουρο ότι θα ικανοποιήσει 100% όλους τους φίλους τους. Ίσως και να πρόκειται για τον καλύτερό τους δίσκο μέχρι σήμερα.

Με νέο ντράμερ στην σύνθεσή τους τα καταφέρνουν μια χαρά και συνεχίζουν να ψάχνονται αρκετά, πηγαίνοντας έτσι ακόμα πιο μπροστά την μουσική τους. Και τα 10 κομμάτια του δίσκου είναι τόσο τεχνικά και καλοδουλεμένα που μένεις κυριολεκτικά μαλάκας ακούγοντάς τα. Μιλάμε για μια πανδαισία Math-core, Metal-core, Jazz-core, Lounge-core(!), Experimental-core, Progressive-core και "Patton-ιές" τύπου Faith No More. Ξεκινώντας με το εξαιρετικό "Farewell, Mona Lisa" καταλαβαίνεις αμέσως με τι δισκάρα έχεις να κάνεις. Ότι πρέπει για ξεκίνημα. Έχει όλα αυτά που θα ζήταγε κάποιος από τους D.Ε.P.. Επιθετικό, brutal math-core, μέχρι να καταλαγιάσουν τα νευρά του Greg Puciato και να περάσει σε ένα πιο "Faith No More" δεύτερο μισό. Το "Good Neighbor" έρχεται για να σπείρει το χάος και τον όλεθρο. Κανένα περιθώριο διαφυγής από την ωμότητά του. Και εκεί που η αδρεναλίνη έχει χτυπήσει κόκκινο έρχεται το "Gold Teeth οn a Bum" να ηρεμίσει κάπως τα πράγματα. Χαμηλώνει ταχύτητες και ο Greg δίνει ρεσιτάλ φωνητικών. Το πιο κοντά σε F.N.M. κομμάτι του δίσκου, με το ρεφρέν και το φινάλε του να σου κολλάνε άσχημα στο μυαλό. Για τα υπόλοιπα 5 λεπτά δίνουν μαθήματα math-core με τα "Crystal Morning" και "Endless Endings", με το τελευταίο να κερδίζει στα σημεία. Και μετά τον πανικό έρχεται η ηρεμία. Ώρα να αράξετε στον καναπέ και να αφεθείτε στο «μαγικό» "Widower". Το lounge / jazzy πιανάκι, συνοδευόμενο από την χαρακτηριστική φωνή του Greg, σε χαλαρώνει μέχρι την στιγμή του ξεσπάσματος που θα σηκώσει την τρίχα κάγκελο. Μια κομματάρα που θα ζήλευε ακόμα και ο Mike Patton. Αρκετά χαλαρώσαμε όμως. Ας περάσουμε στο "Room Full of Eyes" για να γίνουμε λίγο μάτσο με την πολυπλοκότητά του και να το ρίξουμε στο head-banging με την riffάρα του δεύτερου μισού. Όσο για τον Greg, συνεχίζει ακάθεκτος να μας επιδεικνύει τις φωνητικές του ικανότητες. "Chinese Whispers" για την συνέχεια και το κεφάλι δεν σταματά να χτυπιέται στο punk / hard-core ρυθμό του. Φυσικά και η συνέχεια μας επιφυλάσσει άλλο ένα "Patton-ικό" ρεφρέν (και ύφος γενικότερα). Τρελή κομματάρα. Και μετά το χάος: "I Wouldn't If You Didn't". Παίρνουμε βαθιά ανάσα για να αντέξουμε στα «χτυπήματά» του. Και εκεί που είσαι έτοιμος να πεις «δεν πάει άλλο», μας χαρίζει μια ανάπαυλα για να γλύψουμε τις πληγές μας, με ένα χαλαρωτικό πιάνο και έναν μελωδικό Greg. Μην πέσετε όμως στην παγίδα, το φινάλε είναι αυτό που θα δώσει την τελική «γροθιά». Και αισίως φτάσαμε στο τέλος με το "Parasitic Twins". Εδώ πρέπει να έχει μπει μέσα τους ο Trent Reznor (παρέα με τον Mike Patton βεβαίως). Ένα ψυχωτικό, πειραματικό (industrial) φινάλε που είναι ότι πρέπει για το κλείσιμο αυτού του έπους.

Όπως καταλάβατε το "Option Paralysis" είναι το 4^ο, κατά σειρά, αριστούργημα των Dillinger Escape Plan (το 5^ο, αν λάβουμε υπόψη και το ΕΡ "Irony Is A Dead Scene" με τον Mike Patton στα φωνητικά). Πίστευα ότι μετά το "Ire Works" θα ήταν δύσκολα τα πράγματα για αυτούς. Τελικά έπεσα έξω. Το "Option Paralysis" είναι η τρανταχτή απόδειξη.

Βαθμολογία: 9/10