Slash- Slash

Εδώ και πολύ καιρό ακούγαμε για τον δίσκο του Slash, την πρώτη του ουσιαστικά solo δουλειά μετά τους Guns N Roses. Διαφήμιση, συνεντεύξεις, πληροφορίες για τις συνεργασίες στο δίσκο, το προϊόν έγινε όσο το δυνατόν ελκυστικότερο. Η απορία μου όμως είναι άλλη; Γιατί τόσο χαμός για τον Slash; Γιατί θεωρείται ως ένας από τους κορυφαίους παρόλο που μετά την διάλυση των Guns N Roses δεν έχει κάνει τίποτα αξιομνημόνευτο, παρά μόνο session συμμετοχές σε διάφορους καλλιτέχνες; Ούτε οι Snakepit έμειναν, ούτε οι Velvet Revolver κατάφεραν να πείσουν. Η περιέργειά μου μεγάλη… Και για να πω και την αλήθεια, ήθελα να είναι ένας γαμάτος δίσκος, αφού κατά βάθος τον γουστάρω( τι διάολο, με GnR μεγαλώσαμε), και ήθελα να αποδειχτεί ότι όντως ο Slash αξίζει τους χαρακτηρισμούς.

Φυσικά, από κάποιον που υποτίθεται ότι το "έχει" περιμένεις κάτι «καλό», κάτι που δεν θα είναι σαν οτιδήποτε άλλο έχεις ακούσει, κάτι που θα σου κεντρίζει την προσοχή. Οι προδιαγραφές αν μη τι άλλο υπάρχουν. Slash στην σύνθεση όλων των κομματιών και σε κάθε κομμάτι συμμετοχή από διαφορετική φωνή, από Ozzy μέχρι Fergie. Όλα καλά μέχρι εδώ. Γιατί μόλις ακουστούν οι πρώτες κιόλας νότες καταλαβαίνεις γιατί ειπώθηκε η παροιμία «Όπου ακούς πολλά κεράσια, κράταγε μικρό καλάθι».

Η έμπνευση του Slash αγγίζει τα όρια της ανυπαρξίας. Ειλικρινά δεν διέκρινα καμιά απολύτως διάθεση να δείξει κάτι καλό. Αναμάσημα όσων ακούγαμε στο λύκειο, χιλιοπαιγμένοι ρυθμοί, χωρίς ενέργεια, τα κομμάτια μοιάζουν περισσότερο με πρόβες του Slash για να μην σκουριάσουν τα δάχτυλά του και τα οποία έκοψε σε μερικά κομμάτια και τα ονόμασε δίσκο. Τυπικότερο παράδειγμα το instrumental session με τον Duff και τον Dave Grohl. Τα solo και τα riff που θα περίμενε κάποιος περιορίζονται στο ελάχιστο και σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν κάτι άξιο λόγου. Αρκετά κομμάτια μοιάζουν σαν απλές αντιγραφές/ προσθήκες σε κάποιο δίσκο του συμμετέχοντος τραγουδιστή. Η συνεργασία με τον Ian Astbury των Cult είναι απλά άλλο ένα τραγούδι των Cult, το Promise με τον Cornell πρέπει μάλλον να περίσσεψε από το Scream, προσθέτοντας ακόμα μια αρνητική στιγμή στην καριέρα του Cornell. Ή για παράδειγμα το Nothing to Say με τον M. Shadows ( Avenged Sevenfold) και την εισαγωγή «μην ξεχάσω να παίξω και κάτι από Master Of Puppets». Κάποιες βλαχοροκιές που ακούγονται μόνο στο USA όπως τα Back From Cali και Starlight με Myles Kennedy από Alter Bridge ( ήθελε και 2 κομμάτια…), το I hold On με τον Kid Rock ( πραγματικά αδυνατώ να καταλάβω γιατί αυτός ο τύπος θεωρείται μούρη) και το ανεκδιήγητο, γλυκανάλατο Gotten με τον Adam Levine των Maroon5. Ο Iggy Pop, τον οποίο έχουν πάρει τα χρόνια, συνεχίζει την ελεύθερη πτώση του συμμετέχοντας στο We're all gonna die. To By The Sword με τον Andrew Stockdale με εισαγωγή που θυμίζει πολύ έντονα White Stripes είναι πάντως από τις σχετικά καλές στιγμές του δίσκου( ίσως η καλύτερη), όπως και η συμμετοχή της Fergie που προσπαθεί να ροκάρει. Οι συμμετοχές του Ozzy και του Lemmy προσθέτουν τον hard τόνο στον δίσκο, χωρίς όμως να είναι ικανές να τον σηκώσουν στις πλάτες τους. Τέλος, μια μεγαλοπρεπέστατη κίτρινη κάρτα στο Saint Is A Sinner Too ( τι 'ναι αυτά ρεεεεεεεεεε;;;;;;;;)

Συμπερασματικά, πρόκειται για ακόμα έναν hard rock δίσκο, που απλά ακούγεται και μετά ή τον σβήνεις ή κλαίς που πιάστηκες κορόιδο και πήγες και τον αγόρασες. Ο Slash φαίνεται να έχει ξεμείνει κάπου στο 1992 και συνεχίζει να δρέπει τις δάφνες που τότε του είχαν απονείμει. Αναχρονιστική, βαρετή, χωρίς ενέργεια και ιδιαιτερότητα μουσική που κάθε άλλο παρά τιμά τον Slash, ή τουλάχιστον δεν είναι αυτό που περιμένεις από αυτόν.

Βαθμολογία: Πολύ κακό για το τίποτα!!!