ZOROASTER - Matador

Καταρχάς θέλω να ζητήσω ένα μεγάλο συγνώμη απ' τους αναγνώστες του μπλόγκ για τον μπλέ εφιάλτη που σίγουρα τσουρουφλίζει τα μάτια τους και το καλό τους γούστο τα τελευταία 24ωρα. Πραγματικά ελπίζω να πρόκειται για κάποιου είδους τεχνική ανωμαλία και όχι για συνειδητή επιλογή. Ας ελπίσουμε οτι θα διορθωθεί το συντομότερο δυνατόν - ποτέ άλλοτε δε μου χει λείψει τόσο πολύ η σκέτη μαυρίλα.

Θυμίζω το short story τρόμου του David Morell, 'Το πορτοκαλί για την αγωνία, το μπλέ για την τρέλα'. Just sayin'.

Μετά απ' το εξυπνακίστικο αυτό intro σχετικά με την ομορφιά και την αμεσοτήτα του μαύρου η εύκολη λύση θα ήταν να κάνω χελίσιο πέρασμα σε ανάλυση καινούριας κυκλοφορίας κάποιας σούπερ καταθλιπτικής black metal μπάντας. Αλλα επειδή τα βαριέμαι τα εύκολα κι επειδή έχει 250 βαθμούς έξω, πάμε να γουστάρουμε λιγάκι με τον καινούριο δίσκο των Zoroaster, ονόματι 'Matador'.

Ναι, οι Zoroaster ακολουθούν το αρκετά σουξεδιασμένο τα τελευταία χρόνια μονοπάτι του sludge/doom metal. Οι τυπάδες δεν μένουν στην πεπατημένη όμως - με σαφέστατες επιρροές stoner & 70's prog psychedelia το άλμπουμ είναι ότι πρέπει για ακρόαση με 40 βαθμούς υπο σκιάν. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου το οτι η μπάντα μοιράζεται το όνομά της με την ομώνυμη δισκάρα των θεών  stoner doomάδων Acid King.

Με αυτά τα δεδομένα, δεν χρειάζεται να είσαι psychic για να καταλάβεις απο μίλια μακριά πως η μπάντα είναι γέννημα θρέμμα της Georgia των Ηνωμένων Πολιτειών (βλέπε Baroness, Kylesa κλπ.) Μακράν η πιο ενδιαφέρουσα, μουσικά τουλάχιστον, πολιτεία των Γιάνκηδων τα τελευταία χρόνια.

Όπως συμβαίνει συνήθως με οτιδήποτε έχει ως tag την λέξη 'psychedelic', είτε αυτό ειναι rock ή stoner ή metal ή ακόμα και trance (αν τα πράγματα ειναι πολύ άσχημα), το όλο άκουσμα συνίσταται να συνοδεύεται με κατανάλωση μεγάλης ποσότητας ψυχεδελικών ουσιών για τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα. Ειδικά στην περίπτωση της psychedelic trance, απλά για να ακούγεται - εξάλλου το να ακούς Ισραηλίτικα πριόνια νηφάλιος είναι καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων σύμφωνα με το διεθνές δικαστήριο της Χάγης. Θα πρεπε να το βάζουν ταμπελάκι πάνω στα άλμπουμ αυτό, δίπλα στο parental advisory ή κάτι τέτοιο. 

Τέλος πάντων. Back to the subject.

To θέμα είναι το εξής: ακόμα κι αν έχετε ξεμείνει απο ναρκωτικά (Αύγουστο μήνα έχουμε εξάλλου), αυτός εδώ ο δίσκος γαμάει, ακόμα και με τον υδράργυρο έτοιμο να εξαχνωθεί...

Ειδικά εκεί γύρω στις 4-5 το απόγευμα, που όλα είναι νεκρά, που ο ήλιος βαράει σε γωνία 90 μοιρών και δεν υπάρχει ίχνος σκιάς έξω, και που αν δεν έχεις την τύχη να νυστάζεις είναι σίγουρο οτι θα σε πιάσει η χειρότερη δυνατή εποχιακή κατάθλιψη, τότε μπορείς απλά να βάλεις το Matador να παίζει, να ανάψεις ενα τσιγάρο και, για τρία τέταρτα τουλάχιστον, να ξεχάσεις την εγγενή μιζέρια του καλοκαιριού.

Τρίτο άλμπουμ για την παρέα απ' την Atlanta λοιπόν, η οποία νομίζω αυτή τη φορά ξεπέρασε τον εαυτό της κυκλοφορόντας τον μέχρι τώρα μεστότερό της δίσκο. Εννιά κομμάτια σμιλεμένα μέσα στην υγρασία των βάλτων, στα τσιμπήματα απ' τα κουνούπια, σε τόνους ιδρώτα, πολλά λίτρα φτηνού bourbon και αρκετά γραμμάρια 'shrooms. Απ' το opener του δίσκου, το 'D.N.R.' (Do Not Resuscitate , επιτέλους απέδωσαν οι 6 κύκλοι House) με το κολασμένο riff του μέχρι και τα ποτισμένα στη μεσκαλίνη τελευταία δευτερόλεπτα του title track ο πήχης παραμένει ψηλά, πολύ ψηλά.

Ειδικά αυτό το τρίτο κομμάτι, ονόματι 'Odyssey'.. Με τον αργό, μονολιθικό ρυθμό του, τις downtuned Kyuss-ίζουσες κιθάρες, τα φωνητικά που μοιάζουν να έρχονται απο κάπου πολύ, πολύ μακριά (και δε μιλώ μονάχα για απόσταση), μου θυμίζει το τελευταίο 20λεπτο του αριστουργηματικού 2001: A Space Odyssey του Kubrick.

Αναφέρομαι φυσικά στην σκηνή στην οποία ο αστροναύτης Dave Bowman 'μπαίνει' με το pod του μέσα στον Μονόλιθο και η οποία είναι ξακουστή όχι μόνο για την αισθητική της και την τεχνική της αρτιότητα αλλα και για την ικανότητα της να προκαλεί επιληψία σε μεγάλο ποσοστό του πλυθησμού.

Κι εδώ θα κολλήσω ενα εντελώς ξεκάρφωτο trivia: στην κλασσική trash 70's ελληνική ταινία 'Εκείνο Το Καλοκαίρι', οι σκηνές που η Έλενα Ναθαναήλ τριπάρει με το ένα πόδι στο τάφο ειναι παρμένες copy paste απ' τη σκηνή αυτή του 2001. Σοβαρά.

Το άλμπουμ κρατά το ενδιαφέρον για όλο του το running time και το τελευταίο κομμάτι, το ομώνυμο του άλμπουμ, τα δίνει όλα. Reverb παντού, fuzzed-out κιθάρες και το LSD να ρέει άφθονο.

Just what the doctor ordered δηλαδή.

 

Που θέλω να καταλήξω; Θα το εκφράσω με τη μορφή παραβολής, οπότε καθήστε σε κύκλο γύρω μου. 

Το κινητό/mp3 player μου χωράει 16gb μουσικής, το θέμα ειναι οτι κάθε φορά που περνάς κάποιο νέο άλμπουμ μέσα ο music player κάνει refresh το music library διαβάζοντας ID3 tags, εξώφυλλα κλπ., κάτι το οποίο για τόσα κιλά mp3 παίρνει περισσότερη ώρα κι απ' την παρασκευή μουσακά.

Όπως είναι προφανές για να περαστεί μέσα άλμπουμ θα πρέπει να είναι πολύ καλό. Και το 'Matador' περάστηκε μετά την 1η ακρόαση. 'Nuff said.

Βαθμολογία: My God, its full of stars!