Οι Flobots είναι από τα λίγα hip hop σχήματα που μου έχει κάνει εντύπωση. Κύριος λόγος γι'αυτό, ο πειραματισμός τους και η χρήση βιόλας και ηλεκτρικής κιθάρας ως συνοδεία στον πολιτικό τους στίχο. Ένα μείγμα απαλό, στρωτό και εύηχο.
Στο δεύτερο album τους ανεβάζουν το tempo και οι κιθάρες περνάν στο προσκήνιο, υποσκελίζοντας αναπόφευκτα το hip hop στοιχείο και τη βιόλα που μοιραία περνάει στο περιθώριο. RATM δεν μπορούν να γίνουν όλοι και οι Flobots μάλλον την πάτησαν.
Στην ουσία έβγαλαν κίτρινη κάρτα στον εαυτό τους, καίγοντας το καλύτερό τους χαρτί, την Mackenzie Roberts, με την γλυκιά φωνή και την αξιοπρόσεχτη ικανότητα να στολίζει τα κομμάτια με την βιόλα της. Αυτό το γλυκύ, mellow, ύφος που είχαν στο πρώτο δίσκο ξεθωριάζει σε μερικά σημεία και ο up tempo ρυθμός τους σε πάρα πολλά σημεία είναι άτεχνος και κουράζει. Ίσως προσπαθούν να δείξουν ένα πιο σκληρό attitude. Τζάμπα μάγκες μάλλον… το πείραμα δεν είναι και ιδιαίτερα πετυχημένο. Παρόλα αυτά, από το μέσο και μετά που παίζουν στο ίδιο μοτίβο με τον προηγούμενο δίσκο όλα καλά, με τα Airplane Mode, Good Soldier και Superhero να είναι τα highlight του δίσκου. Στα υπόλοιπα ακούγονται κάπως άκομψοι και άγαρμποι (αν και όχι κακοί). Το συνολικό αποτέλεσμα είναι μεταξύ μέτριου και κάτι παραπάνω. Σίγουρα όμως μπορούν και καλύτερα. Πάντως, δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε και μάλλον το δισκάκι μπαίνει σχετικά γρήγορα στη ράμπα για να απογειωθεί προς τη θέση του : Το ράφι!
0 comments:
Post a Comment