Serj Tankian – Imperfect Harmonies

Αμφιβολία για το πόσο καλή φωνή έχει ο Serj Tankian μάλλον δεν υπάρχει.

Για το πόσο «μεγάλος» και σημαντικός μουσικός είναι; Εδώ οι απόψεις διίστανται.

Εδώ είναι και η όλη συζήτηση γύρω από το πρόσωπό του.

Ο ίδιος, όπως έχει δείξει μέχρι τώρα, θέλει να πειραματιστεί με διάφορα είδη μουσικής και βασικότερο όλων… να κάνει αυτό που θέλει αυτός. Και σίγουρα να μην κάνει κάτι σαν System. Γιατί απλά θα είναι «κάτι σαν»...

Έτσι, έβγαλε το Elect The Dead, έναν εκπληκτικό rock δίσκο, στη συνέχεια το πέρασε και ένα χεράκι με τη Φιλαρμονική του Auckland, και τώρα έρχεται με το τρίτο του πείραμα, το Imperfect Harmonies.

Κι αν δεν άρεσε σε κάποιον το Elect The Dead, πάσο. Γούστα είναι αυτά. Πιθανότατα δεν θα του αρέσει και το Imperfect Harmonies. Σε δύναμη, beat και ύφος δεν έχει καμία σχέση.

Σπάνια ακούς κιθάρα. Η αλήθεια είναι ότι και γω ακούγοντάς το πρώτη και δεύτερη φορά, μόνο καλές εντυπώσεις δεν μου άφησε. Και μάλιστα το εισαγωγικό «Disowned inc.» βάζει τον ακροατή στο ύφος του δίσκου μάλλον με  άγαρμπο τρόπο.

Καθότι όμως fan του κύριου με το μυταρόνι και τη μαγική φωνή, είπα να το ξανακούσω. Και άρχισα σιγά σιγά να του δίνω περισσότερη σημασία. Πολύ πιο low profile, χωρίς τα έντονα rock στοιχεία του προκατόχου του. Οι κλασικές ενορχηστρώσεις είναι ως επί το πλείστον στο προσκήνιο, ανακατεμένες με beat και electro, με προσθήκες και ρυθμούς από ethnic (όποιος είχε ακούσει και τους Serart δεν θα του φανεί περίεργο) και τη θεατρική φωνή του Tankian να τα πλαισιώνει.

Προχωρώντας στο άκουσμα του δίσκου, το αίσθημα που μου δημιουργήθηκε ήταν μια προοδευτική αποδοχή του μεγαλείου του Serj και των μελωδιών του. Σιγά σιγά το βάρος πέφτει όλο και περισσότερο στην φωνή του ( αυτό είναι άλλωστε και το ατού του), στις γνωστές αυτές αλλαγές από μελωδία σε χορωδία για τις οποίες τον αγαπήσαμε. Το περιεχόμενο των στίχων του κατά τα γνωστά ασχολείται με πολιτικά και κοινωνικά θέματα.

Αυτό πάντως που είναι το σήμα κατατεθέν αυτού του δίσκου είναι το συναίσθημα και η τάση του Tankian να ντύσει διαφορετικές μουσικές με τη φωνή του. Το "Beatus" είναι ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα, το οποίο χωρίς να είναι από τα highlights του δίσκου, δείχνει αυτό ακριβώς το πράγμα, και νομίζω ότι αυτός είναι και ο αντικειμενικός σκοπός του μεσιέ Tankian. Και συνεχίζεται και στο «Reconstructive Demonstrations» και κορυφώνεται στο «Peace be Revenged» και το «Electron», τα κορυφαία κομμάτια του δίσκου. Η ικανότητα του Tankian να μετατρέπει ένα απλό κομμάτι σε ύμνο και να σε ανεβάζει είναι μοναδική. Εύκολα φαίνεται αυτό και στο «Gate 21», που πρωτόπαιξε με την Φιλαρμονική, καθώς και στο σπαρακτικό «Yes, it's genocide», το οποίο τραγουδάει στην μητρική του γλώσσα και φυσικά αναφέρεται στην Γενοκτονία των Αρμενίων.

Αφήνοντας τις όποιες αμφιβολίες ή τις δυσπιστίες κατά μέρος ακούγοντας το δίσκο, τότε είναι που πραγματικά γίνεται αντιληπτό το εγχείρημά του. Και τελικά το θεωρώ πολύ καλό ως προσπάθεια. Αν είναι «δισκάρα» δεν ξέρω, πάντως μούφα δεν είναι. Ανήκει σίγουρα στην κατηγορία των δίσκων που είτε θα λατρέψεις είτε απλά θα τον βάλεις στο ράφι μαζί με τα υπόλοιπα σιχτιρίζοντας την ώρα και τη στιγμή. Και δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο που έχει κάνει ο Tankian. Ούτε με τους System, ούτε με το Elect The Dead. Δεν είναι αυτός ο σκοπός άλλωστε. Το Imperfect Harmonies είναι ένα διαφορετικό κεφάλαιο.