AUTOLUX-Transit Transit

Μου την είχε φυλαγμένη...…

Στηρίχτηκα με πολύ κόπο στα πόδια μου και έφτασα το μαχαίρι, έκοψα το σχοινί που μου μάτωνε τα χέρια.Με πόση δύναμη το έσφιξε;Τι φοβόταν;Μήπως είμαι καμιά υπεργκομενάρα και αποδράσω;

Άρχισα να ψάχνω το σπίτι, να βρω κλειδιά να βγω.Δεν τα χρειάστηκα, όλα τα παράθυρα είχαν πρόσβαση στον δρόμο, μόνο ένα κοπρόσκυλο μαρτύρησε πως πήδηξα έξω από αυτή την τρύπα.

Ο τύπος με έδεσε απλά για να με παρατηρήσει.Τέσσερα μερόνυχτα πέρασε(α) για να με κυττάζει.Τόσος ντόρος για το τίποτα.Δεν μιλούσε, στεκόταν απέναντι μου και κάπνιζε, πίνοντας συνεχώς…Κρασί, vodka, ότι ξεχασμένο υπήρχε μέσα σε αυτό το σκονισμένο μπάχαλο.Σε ένα κατεστραμμένο laptop έπαιζε μόνιμα αυτός ο δίσκος, των Autolux, στο repeat, λες και είχε δώσει υπόσχεση στον εαυτό του πως θέλει να τον εκφυλίσει με την παρουσία μου, να τον εξαγνίσει.Με έδενε όταν έφευγε γιατί δεν ήθελε να την κάνω, όσο ήταν εκεί ήμουν ελεύθερη, ήξερε πως δεν θα το έβαζα στα πόδια…Και να έλεγα πως αποκόμισα μια εμπειρία από όλο αυτό…να πεις..θα μπορούσε να ήταν εμπειρία ζωής, ταινία μικρού μήκους, παθιασμένο βίτσιο τέλος πάντων, αλλά δεν βρήκα νόημα στην τελετουργία.Καθόμασταν απέναντι και τρώγαμε και δεν βγάζαμε λέξη, δεν υπήρχε επαφή, μόνο κάποια στιγμή που με άγγιξε, ''καταλάθος'', ένιωσα να με διαπερνούν 2000 Volt, φρόντισα να το κρύψω, άλλωστε αυτός με έφερε εδώ, με το ζόρι, πρέπει να νιώθω οργή, να θέλω να φύγω, να ουρλιάξω ‘’βοήθεια’’…
Αντ' αυτού κυττούσα το πάτωμα.Αυτός με χάζευε, ένιωθα το βλέμμα του να εξαπλώνεται σε όλο μου το κορμί, εγώ όμως δεν τόλμησα να τον κυττάξω ούτε για μια στιγμή, που θα μπορούσε να με δει, από φόβο μήπως οι μελωδίες του transit transit παγιδευτούν σε μια δική του κίνηση.Κάθε φορά που ξεκινούσε ο δίσκος, με αυτό το ξεψυχισμένο κομμάτι εισαγωγής,'traaaansit traaaaansit', περίμενα πως και πως το τέλος, ήξερα σε πόση, ακριβώς, ώρα θα έρθει και αυτό.Τέσσερα τσιγάρα δικά του και ένα δικό μου, με διάλειμμα για να παρατηρήσω, δειλά, τα παπούτσια του.Τότε έσκαγε το ''The science of imaginary solutions'', άναβα ένα τσιγάρο και ξεκινούσα τα στοιχήματα με τον εαυτό μου.Θα τον κυττάξω, δεν θα τον κυττάξω, θα τον κυττάξω, δεν θα τον κυττάξω….Κρατιόμουν με νύχια και με δόντια για να μη δείξω το παραμικρό συναίσθημα για τον τύπο που με ''κρατούσε'' ''όμηρο''…(Πραγματικά δεν ξέρω ποια από τις δύο λέξεις πρέπει να μπει σε εισαγωγικά και έτσι αποφάσισα να βάλω και τις δύο).Τα βράδια με έβαζε να κοιμάμαι στο ίδιο δωμάτιο με εκείνον, όχι στο ίδιο κρεββάτι, παραδίπλα.Εκείνος δεν κοιμότανε, με κυττούσε μέχρι να ξημερώσει.Χωρίς φώτα.Τα μάτια μου συνήθισαν το σκοτάδι και μπορούσα να διακρίνω τα δικά του, όχι πως ήταν δύσκολο, οι ματάρες διαγράφονται εύκολα…Τέσσερις μέρες σερί το πήγε ο ‘’αρρωστημένος’’ για να έχει τον πλήρη έλεγχο των κινήσεών μου και πάντα με το ίδιο soundtrack.Ο νέος δίσκος των Autolux.Μέτρησα και πόσες φορές ακούστηκε συνολικά….124 φορές σε 4 μέρες, αυτές που άκουσα, όσο κοιμόμουν δεν ξέρω, άλλες 20…σίγουρα..144 φορές, λοιπόν, σε 4 μέρες…Αναρωτιόμουν αν οι fans το θεωρούσαν το κάτι παραπάνω, μετά από τόσα χρόνια αναμονής.Εκείνος σίγουρα το θεωρούσε, ή ήθελε να το θεωρήσει, κάτι το ιδιαίτερο, σα να είχε χάσει την πίστη του και να προσπαθούσε να το συνδέσει με τον εγκλεισμό μου, επινοώντας αυτό το μεγαλειώδες ‘’έγκλημα’’, θα έπρεπε να έχει αυτό το μουσικό χαλάκι, ο τύπος μελετούσε…Σα να μου έδινε τα ερεθίσματα και να παρατηρούσε τις κόρες των ματιών μου για να κατανοήσει πως αντιλαμβάνομαι κάθε ήχο.Κάτω από αυτές τις συνθήκες ένιωθα το τυχερό πειραματόζωο, έτοιμη να να τα δώσω όλα για την επινοητική επιστήμη κάποιου.Χρέος, πως το λένε, το χρώσταγα.Εκείνος ένιωθα να εκστασιάζεται κάθε φορά που έμπαινε αυτό το ''Highchair'' που μου θύμιζε πιστή αντιγραφή των ''We Fell To Earth'', του πρεζοδίσκου που στοίχειωσε τον περυσινό μου Αύγουστο..Τότε, μόνο, ήθελα να φύγω από αυτό το σπίτι και κάθε φορά που προσπαθούσα να την κάνω εκείνος ήταν εκεί.Στην πρώτη νότα ανασηκωνόταν και παρατηρούσε τα χέρια μου, μήπως και χαλάρωσε το σχοινί και σταματούσα αναπάντεχα την έρευνά του, αν τύχαινε να θέλει να βγει έξω από το σπίτι, για τσιγάρα, για επιπλέον ποτά …μέχρι σήμερα. Είχε βάλει σαν όριο το τετραήμερο, αυτό υπέθεσα, μιας και σημείωνε συνεχώς σε χαρτάκια ώρες , λεπτά, κρυφοκύτταξα και ένα σχεδιάγραμμα που είχε κάνει, δεν καταλάβαινα τα γράμματά του, ήταν βιαστικά, δεν ήθελε η έρευνα να του κλέψει χρόνο από την παρατήρηση.   

Χτύπησε το ξυπνητήρι του και σηκώθηκε ακριβώς στην λήξη των τεσσάρων ημερών.

Είναι η πρώτη μέρα που άκουσα τη φωνή του.

''Φεύγω….''

''Το ξέρω'' , απάντησα…

Σηκώθηκε και πάτησε το play στο ''The science of imaginary solutions'', μου έριξε μια τελευταία ματιά που πρόδιδε ανακούφιση και έκλεισε την πόρτα με δύναμη….

Την συνέχεια την ξέρετε…

(τα πρόσωπα και οι καταστάσεις είναι πραγματικές, θέλοντας….και πρέπει να τα πιστέψω όλα...)   

5,6/10