SHINING - Blackjazz

Μετά το γαμήσι των τελευταίων ημερών οπου η ζέστη βάρεσε κόκκινο, ήρθε το γαμήσι της απεργίας των οδηγών βυτιοφόρων.

Βενζίνη πάπαλα δηλαδή και φυσικά εικόνες Καμπότζης έξω απ' τα λιγοστά ανοιχτά βενζινάδικα, με ουρές χιλιομέτρων, τεράστια μποτιλιαρίσματα σε κεντρικούς δρόμους και τρομερές ατάκες απο 100% αγνούς Ελληναράδες που ανησυχούν μή τους πιάσει κανείς κορόιδα και τους φάει τη θέση - κι όλα αυτά κάτω απο το ανάλγητο αμόνι του ηλίου.

Όπως και να χει, την φάγαμε την ωρίτσα στην ουρά χτες κι όποιος θέλει βενζίνη για διακοπές κλπ. θα την φάει αναγκαστικά αν δεν θέλει να το παίξει Fred Flintstone στο αυτοκίνητό του (ποδοκίνητη φάση).

Η αλήθεια είναι οτι οι βυτιοφοράδες έχουν δίκιο και κάνουν το χαμό που κάνουν μιας και τρώνε άσχημο γαμήσι και δεν τους κατηγορώ. Σίγουρα θα γαμωσταυρίσουν πολλοί αδειούχοι, μην ξεχνάμε όμως πως αργά η γρήγορα θα έρθει κι αυτονών η σειρά τους (αν δεν έχει έρθει ήδη με τα μέτρα που περνάνε απ' αριστερά κι απο δεξιά) και με το δίκιο τους θα κάνουν κι αυτοί χαμό.

Τέλος πάντων. Τι σημαίνουν όλα αυτά για κάποιον που είναι αυτή τη στιγμή σπίτι ή στη δουλειά και σαπίζει διαβάζοντας αυτό το μπλόγκ;

Ευκαιρία να αφήσουμε το αυτοκίνητο παρκαρισμένο και να ακούσουμε κάνα δίσκο παραπάνω. Κι επειδή ειναι γνωστή η άποψή μου για το καλοκαίρι απο προηγούμενο post, περνάω κατευθείαν στο ψητό, δηλαδή στο σχολιασμό του καινούριου δίσκου των Νορβηγών Shining,  ονόματι 'Blackjazz'.

Οι τυπάδες αυτοί απο το υπερβόρειο Όσλο παίζουν ενα περίεργο, ανίερο υβρίδιο industrial - progressive metal με τζαζίζοντα fusion στοιχεία. Κερδίζουν δηλαδή επάξια τον χαρακτηρισμό-ταμπέλα 'avant garde metal'. Κάτι μου λέει βέβαια πως όλες αυτές τις εξυπνακίστικες ταμπέλες οι διάφορες μπάντες τις θέλουν όπως εγώ θέλω ελονοσία. Αλλα τέλος πάντων.

Σίγουρα πολλοί αναγνώστες μετά την τελευταία παράγραφο θα έχουν ήδη εγκαταλείψει το ρηβιού και τον δίσκο για κάτι ποιο εύπεπτο.

Για όλους τους υπόλοιπους:

Ο δίσκος ειναι καλός, πολύ καλός. Βασικά γαμάει... 

Καιρό είχα ν' ακούσω κάτι τόσο γαμημένα διεστραμμένο, θορυβώδες και, παρά τη φαινομενική του χαοτικότητα, άρτια δομημένο (είπαμε, τζαζίζουν έντονα!). Η πρώτη ακρόαση του δίσκου μου θύμισε την πρώτη φορά που άκουσα το Destroy Erase Improve των Meshuggah. Not for the faint of heart καταστάσεις δηλαδή.

Πρόκειται για ενα ηχητικό πανδαιμόνιο που είτε θα σου φέρει αναγούλα είτε θα σε κάνει να κοπανιέσαι αλύπητα μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Αδυσώπητες κιθάρες, τύμπανα, synths, σαξόφωνο (πραγματικά, πότε ήταν η τελευταία φορά που ακούσαμε σαξόφωνο σε μετά τα 80's δίσκο και δε σκεφτήκαμε αμέσως τον Clinton να μαγαρίζει την Lewinsky?), όλα μαζί, φαινομενικά αχταρμάς, αλλά... "though this be madness, yet there is method in 't", που λέει κι ο Πολώνιος στον 'Άμλετ'.

Η μπάντα αυτή σαν να έχει πάρει κάποιος τους King Crimson, να τους έχει αφήσει κλειδωμένους σ ένα υγρό, μουχλιασμένο υπόγειο χωρίς ακτίδα φωτός για καμιά δεκαριά χρόνια μαζί με μερικά όργανα, να τους ταίζει αλάτι και λιγοστό νερό, να τους υποβάλει σε 24/7 υπόκρουση obscure black metal στη διαπασών, και, τέλος, να τους ηχογραφεί έχοντας βάλει φωτιά στο κτίριο. Ή κάπως έτσι.

Ποτέ δεν είμουν καλός στις αναλογίες.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που το τελευταίο κομμάτι του διάρκειας μιας ώρας άλμπουμ είναι μια εντελώς fucked up διασκευή στο συγκλονιστικό '21st Century Schizoid Man'. O Robert Fripp θα πρέπει να είναι περήφανος. Ή έξω φρενών. Και τα δύο το ίδιο καλά είναι.

Βαθμολογία: Blackjazz Deathtrance